INHOUD BAKEL
INHOUD FEEST
INHOUD LEED
HOME
AUTEURS
TEKSTEN
BRABANTS
INTERVIEWS
SPECIAAL

Print pagina
 

De feesten en partijen van vroeger
Stuur uw bijdrage aan: leed@brabantsdagblad.nl

Bakelse Feestliedjes - 2 Hannes Kaokel, van Baokel - Piet Heerkens
Uit de bundel 'Vertesselkes' (1941)
bezorgd door Ben van de Pol


HANNES KAOKEL, VAN BAOKEL

 

Waor de weerelt mee pepier

is toegeplekt, in Baokel,

daor woonde in vruuger tijen eens

een boerke, Hannes Kaokel;

hij waar nog dommer as dom

en 't aachterstuk van 'n verke

waar heel wè slimmer dan hij,

zooas ge nog wel zult merke.

Gelukkig ha' Hannes 'n vrouw, en

dè waar 'n vrouwke uit honderd,

'n slimme, 'n Baokels wonder dus

en op d'aander' uitgezonderd.

Dees Hanna Marie, die huis en hof

en hoef en al beheerde

en over boerke Hannes zelf

en heel de rest regeerde,

had eens d'r rechterbeen verstukt

en kos nie uit de voeten,

en tòch, et waar den hoogsten hoogen tijd,

een van de twee zu moeten

'n koeike gaon verkoopen, en wel

in Boekel op de mert...

En Hanna Marie die naam et woord

gezeten aon den herd:

 

"Zeg Hannes, mergen is 't Boekelsche mert,

ik kan zo wijd nie loope;

gij gaot dus mergenvruug daorheen

een van ons koei' verkoopen!

Och, kos ik eiges mar gaon, want gij,

ge bent zoo'nen dommen Hannes,

zo schrikkelijk dom, zooas er hier

in Baokel geenen eene man is!

Mar jè, ge moet op pad, m'ne man,

en ik raoi oe dees ten goeie:

ge neemt et dikke Rooike mee,

de vetste van ons koeie;

en gij verkoopt et aon geen man

benejen de honderd en veftig;

en zeg veural geen woord te veul,

mar haawt oe eigen deftig;

geen domme dingen zeggen of doen!

niks zeggen is nog 't wijste!

En paas toch veur die kooplui op:

de biejers zijn de beste!

'ne Goeie kooper kijkt en kijkt

en vuult 'ns aon de koei,

dan doet ie ineens kordaot 'n bod!

Die praoters zijn geen goei!"

En Hannes Kaokel toog op pad

van 't domme dörpke Baokel

naor Boekel mee de vette koei,

alleenig, Hannes Kaokel;

de taanden hield ie op mekaar

en ie waar heel vaast besloten

om wijselijk te zwijgen, want

't is waor: die groote tooten,

die praoters en die maawers, al

die raoteleers en zwetsers

dè zijn de ware kooplui nie,

ik mot ze nie, die kletsers!

De kooplui kwamen langs de koei,

ze vuulden en ze praotten

en kwèèken deejen ze hard genog,

mar Hannes daocht: wè'n zotte!

Hij schudde alle-gedurig "nee!"

op al d'r druk gekwebbel,

hij kikte nie, hij knikte nie,

nee, Hannes hield z'ne rebbel;

mar tege de middag bleef den boer

alleen mee z'n koei op de mert,

en daocht: ik gao mar weer naor huis,

naor Baokel, want hier is et snert!

 

Dus Hannes Kaokel kos z'n koei

in Boekel nie verkoopen

en moes mee 't dikke Rooike weer

naor 't verre Baokel loopen;

mar onderwege kwaam ie langs

een openstaonde kerk, en

dè waar 'n beeverdkerkske van

Antonius mee 't verken.

Ze kenden in die tije nog

geen kerk bij hullie in Baokel,

en Hannes daocht: wè'n raar café!

er is zoo geen spektaokel!

Hij mee z'n koei deur d'open deur

en ie keek 'r 's rond daorbinnen;

veurop, wè hoog, daor stond 'ne vent

vlak aachter 'n veld van pinnen,

op ieder van die pinnen stond

'ne witten stok te braanden...

zoo iet ha' boerke Kaokel toch

nog nooit in d'ommelaanden

van Baokel-dörp gezien gehad:

et waar 'n vremd caféke,

et waar d'r stil, hardstikke stil

in 't raar estamineeke;

de gaasten stonden, stom, stok-stijf

op blökskes tege paolen

en schenen nie van plan om van

d'r roesten af te daolen...

mar kijk, één ding stond Hannes aon:

die kooplui zeeë geen steek,

en den veurste mee z'n kuuske, kijk,

keek naor zijn koei, én keek...

Dè-d-is m'ne man, daocht Hannes, en

dieë koopman is 'ne wijze...

"Ge-middag, meensch, ik kan mee ou

wel praote! - Moete gij ze

nie van me koopen, hier, mijn koei,

ze is zo vet as modder!

Ge krijgt ze veur honderdfeftig pop;

jao, 't is 'ne flinken slodder,

mar, niks veur niks en veul veur veul;

zeg jao of nee, of knik 'ns;

Ge zegt zoo niks? Is 't oe te veul?

Schud mee oewe kop of knik 'ns!

Nou? - Hedde gij puf of nie, dan gaaw

want aanders gao'k naor Baokel;

ik haaw van zwijge, mar in 'n café

daor raok ik aon de kaokel!

Nog eens dus: jao of nee, meneer,

en aanders kunde stikke;

of mot ik mee m'nen waandelstok

'ns op oe mundje tikke?!

Ge haawt me stiekem veur den zot,

ik heb oe wel in de gaote,

mar dan kende gij Hannes Kaokel nie,

ik zal oe leere praote!"

En Hannes sloeg et gipse beeld

finaol toe gruzelemente...

mar op den blauwe plavuizen vloer

daor rinkelden... de cente...

De köster waar gewoon z'n geld

in 't helligenbeeld te stoppen,

want as zijn vrouw et in haande kreeg

dan waar et naor de knoppe!

En Hannes Kaokel vond 'ne zak

mee wel driehonderd gulde,

waormee ie laagend rap-rap-rap

z'n zakken allemaol vulde...

Toen bond ie et dikke Rooike mar

aon een van de pileeren

en mompelde, wè-d-ongerust:

"naa zal ik 'm mar smeere!

et dikke Rooiken is verkocht,

dè's klaor gelijk 'n klontje!"

En verder-op in 'n klein café,

gaaf Hannes gul 'n rondje,

en stapte toen weer stevig deur

naor Hanna Marie in Baokel,

de taanden op mekaar geklemd,

want van z'n druk gekaokel

en van de slaogen mee z'ne stok,

oei, Hannes, nie vergeten,

daorvan maag Hanna Marie, de vrouw,

in Baokel niks nie wete...

Hij schudde thuis z'n zakke leeg

op taoffel en zee: "Verdraaid,

wie noemt me náá nog "stommerik"?!

Ik zee genog gehaaid!"