Ik woon in
een dörpke in het midden van Brabant
Het is op
de laandkaort haost niemer te zien
Toch wonen
er miensen, een goei vijf zes duuzend
Des meer
dan dè gullie gedocht had misschien
De naom
van ons dörpke zulde ook wel nie kennen
Want ’t
is er een die ge nie iedere dag ziet
Mar ge
kent toch ons duinen waor veul vremden komen
Zo, nou
witte dè m’n dörpke Udenhout hiet
Ge vraogt
of het groot is, nou dè valt nie tegen
As ge’t
rondliept, ge zud er ene dag over doen
Toen ik
jonk waar heb ik ’t heel dik afgelopen
Mar ik zeg
oe, ’t schilt veul of ik ’t nou doe of toen
We hebben
vier straoten, daor kunnen we ’t mee stellen
De naomen,
allee, die ken ik nie zo gauw
Mar as we
‘nen vremde de weg uit gaon duien
Dan
schudden we de naom mee de vleet uit de mouw
Ik kwaam
op ene keer van de Zandkant gereejen
Op ’n
fiets zo as ge er nou nergens meer ziet
Mee
slèèk aon de speken en vlaoi aon de velling
Zo een van
hard trappen en dan nog nie opschiet
Ik docht
nou ik toch de Capusienen voorbij ben
Kan ik
hendig us rusten op het Gommeltje, nie?
Stèrk as
een van die goei bruine paoters
Zien kan
of m’n glaske nou bruin of wit zie
Mar krèk
da’k m’n been over het zaoltje woi lichten
Doar heur
ik van aachtere ’n vervaorlijk geluid
Hè, ’t
waar wir zo’n slee van ene rijke uit ’t noorden
Zij remde
en stopte en hij kwaam er uit
Mee ’n
stem veul rijker dan de men of de jullie
Zee ie
ineens "Goede avond, pardon
Kunt u me
wijzen de weg naar de duinen?"
’t Is
eerlijk mar ik kon ‘m mar amper verstaon
Ik gauw in
mijn hersens ’n stafkaort aon ’t schetsen
En zee
toen: jawel, mar der zen der zoveul
Ge kunt
over ’t Endeke, Törp en de Schoorstraot
En langs
dè veldje waor ik lapbonen teul
Ge kunt ok
langs de Jaoger, de Kroleik, den Duinwal
Dan komde
bij Kruisen, ge wit wel ’t hotel
Daor ziede
‘nen hele boel sleejen parkeren
En verder,
afijn, dan vende gij ’t wel
Mar wilde
vur dè ge zo ver bent gekomen
Genieten
van al wat ons dörpke u biedt
Dan motte
hier afslaon over ’t Winkel nor ’t Hoggend
Tot dè ge
in de verte een stel schorstenen ziet
Ge rijdt
dan mar deur, den Braobersen Hoek in
Ge komt in
de Zestien en ge houdt mar rechtsaon
Ge volgt
mar dè kèrspoor, dan kunde nie missen
Want dan
komde vanzelf op de Haorense baon
Die rijde
mar aaf tot ge komt bij den Oven
Ge ziet op
‘nen afstand ons nieuwe station
Dè is wel
de moeite wert van ’t bekèken
Vooral het
beruchte aow Unens perron
Dan bende
wir gauw in ons hoofdstraot gekomen
Mar ge
moet efkes wochten, de boms die zen dicht
Rij dan
mar naor ’t Kruispunt, passeer daor ’t Raodhuis
Dan zie d’ok
de Kerk en ’t St. Petrusgesticht
Mar die
moete stillekes links laote liggen
Ge komt
langs Vincentius, dè heel groot gesticht
Daor
aachter ’t Kasteeltje (De Strijdhoef, zo hiet ‘t)
Dan ligt
aon oe linker hand een heel lange sticht
Ge rijdt
dan mar deur tot bij Joske Verhoeven
Dè huis
mee veur de deur die heel grote tuin
Die hee
veur z’n heg een heel grote plaot staon
En die
wijst oe vanzelf naor Hotel Bos en Duin
Ik docht
toen da’k m’ne plattegrond afhai
Mar ik ha
nie gedocht aon Klein Duitsland en d’n Brand
’t
Boerenverdriet, de Kuil en de Mortel
Want die
heuren toch ok bij ’t Unense laand
’t
Broek, de Vijfhuis en de Gruis schoon vergeten
Mar ij
docht dè is goed veur ‘nen volgende keer
Den auto
start aon, hij stkt z’ne pijl uit
En nog
efkes en ik zaag ’t ding nergens meer
Veul
mensen die denken den Unent ’n dörpke
Wè
straoten, ’n kerkske, daor rondom nog wè huis
Mar ge het
nou geheurd dat ’t lang nie zo mis is
Kom, nou
gauw naor ons Keeke, want die wocht op me thuis
En as er
soms nog bij zèn die ’t nou nog nie weten
Dan zen
’t wel suffers van de bovenste plank
Zun dörp
dè moes ginniemens ooit kunnen vergeten
Bewaor
deez’ herinnering, ’t stemt oe tot dank
