Aan heel
veel "mooie" jeugdboeken heb ik goede herinneringen.
Zoals de
boeken van Puk en Muk, ik had ze allemaal.
Vrouw Holle
vond ik er prachtig in, met Moortje in Amerika en Puk en Muk in
China.
Vaak was er
op school zo'n vraag waar niemand antwoord op kon geven.
Iedereen zat
te popelen om zijn geluk te beproeven met wat hij dacht dat het
juiste antwoord was, iedereen kreeg een beurt, niemand wist het.
Vaak wist ik
het uiteindelijk wél, gewoon omdat ik erover gelezen had in één
van die Puk en Muk boeken.
Mijn moeder
ging in de oorlog boeken lenen bij de bibliotheek van boekhandel
"de Wekker" in de Willem-II straat. (In Tilburg)
Als ze
binnenkwam kreeg ze een seintje van mijnheer de Wekker en als er dan
geen klanten meer in de winkel waren haalde hij één, of een paar,
boeken onder de toonbank uit die mijn moeder dan voor mij kocht.
Vast met het
oog op mijn verjaardag of Sinterklaas of zo.
Mijn boeken
stonden op planken op mijn kamer, genummerd en wel. Die nummertjes
stempelde ik zelf.
Van die
postzegelachtige etiketjes met een blauw randje.
Ik zette de
boeken op alfabet maar kwam wanhopig in de knoop als er ergens een
boek tussen moest dat er later bij gekomen was.
Een probleem
dat ik toen niet kon oplossen.
Nu intussen
wel omdat ik inmiddels 18 jaar bij een openbare bibliotheek gewerkt
heb.
Het werd
allemaal nog een probleem toen mijn ouders van het hoofd van de
school, "Oude Dijk", de boodschap kregen dat ik te veel
las, op rantsoen werd gesteld met 2 boeken van de bibliotheek van de
school, en thuis de boeken achter slot en grendel zouden moeten
zodat ik niet meer dan die 2 boeken kon lezen.
Dat deden
mijn ouders dus niet, gelukkig. Van de bibliotheek nam ik natuurlijk
héél dikke boeken mee!
Het
allermooiste boek, achteraf een smartlap denk ik, was voor mij, al
voordat ik zelf lezen kon, "Annetje Hakkel".
Het gaat
over een vreselijk arm gezin waarvan een dochterje, hakkelend, goed
kan leren en graag onderwijzeres wil worden.
Dat is
onmogelijk omdat er totaal geen geld is. Een vloerendweilende moeder
en een drinkende vader.
Maar er komt
redding.
De
onderwijzeres van Annetje zorgt dat het meisje mag gaan leren.
Uiteindelijk
loopt het toch nog mis omdat de vader een ongeluk krijgt en het
meisje moet alsnog naaister worden.
In de
laatste alinea wordt dramatisch verteld dat de zestienjarige Annetje
haar eerste grijze haar heeft.
Nog steeds
bewaar ik dat boek.
Het ziet er
afgelezen uit. Ik zie nu dat het geschreven is door ene Marcella van
der Es (al dan niet een pseudoniem) en het was een uitgave van N.V.
Paul C. Kaiser Biskwie-, koek-, en beschuitfabrieken, Rotterdam.
Waarschijnlijk te sparen met bonnetjes.
Ik ben
geboren in 1933. Al voordat ik dus kon lezen las mijn moeder er mij
uit voor.
Tranen met
tuiten huilde ik. Ik snikte en snotterde tot mijn moeder zie dat ze
ophield met lezen als ik zo vreselijk verdrietig was.