Op de Lagere
School - Heikestraat in Tilburg was het een gewoonte als je klaar
was met je rekensommen, en het was nog geen tijd, dan mocht je een
leesboekje pakken!
Als er iets
vreselijks voor me bestond was het sommen maken, breuken,
vermenigvuldigen en aftreksommen waren de grootste gruwels.
Ik hoef dus
eigenlijk niet te vertellen dat ik bij herinnering nooit in
aanmerking ben gekomen om HET boekje te lezen zo vaak ik wilde!
Lezen was
het liefste wat ik deed, ik bracht nooit één boekje mee uit
school, altijd zoveel boekjes als mocht.
Wipneus
en Pim, maar ook een grote voorkeur voor Puk en Muk en
Moortje.
Ook de Engelbewaarder
werd totaal uitgelezen.
Maar HET
meest favoriet was:"Wilde Roos".
Dat was een
boek wat ging over een meisje dat Roos heet, ze was niet erg braaf,
en in het eind van het verhaal/boekje is ze het braafste meisje van
Tilburg.
Zo zag ik
dat als kind tenminste.
Ik wist dat
er een tekening in stond waarin Roos in bed lag, en ze had een
ongeluk gehad, verder wist ik er niet echt veel meer van, alleen dat
het een mooi boek was.
Op een
gegeven moment wilde ik dat boek nog graag eens lezen, maar er was
niet aan te komen.
De afgelopen
15 jaar heb ik, met hulp van manlief, best intensief gezocht.
Boekenmarkten
liepen we af, boekwinkels met antieke en oude boeken, rommelmarkten
etc.
Tot ik door
onze zoon wegwijs werd gemaakt op de computer.
Ook daar
schreef ik me in... met de hoop op.
Ook bij een
van onze damesbladen: "de Libelle".
Maar dan in
de rubriek: op zoek naar.
Regelmatig
wordt deze rubriek opgeschoond, dus af en toe probeerde ik het weer
eens.
Ook bij de
Bibliotheek in Tilburg had men voor mij gezocht.
Het was een
kerstwens die ik jaren geleden in de boom had gehangen.
En bij de
bieb wisten ze meer dan ik zelf, ze wisten de schrijver,,jaartal,
etc.
Dingen die
ik niet wist, maar nu ook kon gebruiken in oproepjes en zoeken op
alfabetische volgorde, de kansen waren vergroot!
Bovendien
stond het boek in Amsterdam achter glas, ik zou het op afspraak in
mogen zien als ik op tijd een aanvraag in zou dienen.
Dan had ik
het boek niet zelf, maar kon het toch in ieder geval nog eens lezen.
En ja hoor,
enkele weken geleden werd ik benaderd door een Libelle-lezeres, zij
had het boek!
Ik ging
meteen over tot de koop, ongezien, maar eerlijk gezegd kon ik het
niet begrijpen, na zoveel jaren, dan toch!
Onze zoon
had op de bewuste bezorgdag vroeg in de rij gestaan voor Oud en
Nieuw kaarten van 013, najaar 2001.
Hij kwam met
het net bezorgde boek naar boven, met als uitroep: verrassing!
Het was niet
mijn Wilde Roos!
Het was nog
ingepakt, maar het was te dik, te groot!
Mijn man had
nog zoiets van, och weet je dat wel zeker, ja dat wist ik dus wel
zeker!
Ik heb het
uitgepakt, en het was het niet.
Raar gevoel
krijg je dan, net of de zaterdag bedorven was voor hij was begonnen.
Maar oké,
het moet dus een waardevol boek zijn, dus het is nooit weg, maar het
is niet het boek wat ik al zolang zoek.
En nu bleek
ik dus al heel lang te zoeken naar een boek met een heel andere
schrijver of schrijfster!
Toch heb ik
datzelfde weekend opnieuw oproepjes geplaatst, ook weer bij de
Libelle, en wat jaren niet gebeurd was, een week later: weer een
reactie!
Met enig
wantrouwen, maar naar mijn gevoel was het deze keer het boek der
boeken.
De koop was
per e-mail zo gesloten.
Op woensdag
was het boek er!!
En het was
het boek dat ik zocht: Wilde Roos, geschreven door M.C. Versteeg,
Drukkerij van het R.K.Jongensweeshuis Tilburg.
Het gevoel
dat ik had toen het uit het papier kwam kan ik niet beschrijven.
Zoveel
gevoel wat bij "vroeger" hoorde, zoveel herkenning maar
ook andere emoties, dat komt dan ineens los als je dat boek in je
handen hebt, en het herleest.
Het mooiste
is dat Roos bijna op iedere tekening in bed ligt!
Het boekje
telt 118 bladzijden, en is geschreven met een opvoedkundige toon
i.v.m. de eerste heilige communie.
Nooit doe ik
dit boek nog weg, voor mij is het een echt zeer waardevol bezit.
Of het
belangrijk is weet ik niet, maar ik ben van 1952.