Jan
Schellekens
Herinneringen
uit de Hoogvensestraat
Onzen
Opa
|
As
klèèn menneke hak daor nòòt gin èèrg in mar laoter, hil
wè aawer geworre, wok wel is wete waor dè onze femilie
eigeluk van afstamde. Dus waor dè onzen opa vandaon kwaam.
Ge
kost nòòt wete. Of dè wij misschien van adel ware gewist.
Ik zaag mun èège al op zon kestiltje wone. Mee un breeje
oprijlaon, un brug over de slotgracht en un gròòt valhek. As
ik dan mee mun perd thùis kwaam ging de brug omlaag en ut hek
omhòòg en dan stond al ut personèèl men al op te waochte.
Om men úit mun harnas te lichte. En dè was wel nòòdig want
un harnas ùit trekke is nogal wè aanders dan un
spèèkerbroek en un paor naikies. |
As
klèèn menneke hak daor nòòt gin èèrg in mar laoter, hil wè
aawer geworre, wok wel is wete waor dè onze femilie eigeluk van
afstamde. Dus waor dè onzen opa vandaon kwaam.
Ge
kost nòòt wete. Of dè wij misschien van adel ware gewist. Ik zaag
mun èège al op zon kestiltje wone. Mee un breeje oprijlaon, un
brug over de slotgracht en un gròòt valhek. As ik dan mee mun perd
thùis kwaam ging de brug omlaag en ut hek omhòòg en dan stond al
ut personèèl men al op te waochte. Om men úit mun harnas te
lichte. En dè was wel nòòdig want un harnas ùit trekke is nogal
wè aanders dan un spèèkerbroek en un paor naikies.
Dus
wè let men, docht ik, om is langs ut archief te gaon en èèn en
aander ùit te zuuke.
Nao
enige informatie ging ik mee mun fietske op pad. Mee de gedaachte
dè ut fietske eigeluk un perd moes zèèn.
Nou
nou, over unne kaawe kermis gesproke. Daor kwaam ik al gaaw van
thùis.
Mun
èège kon ik nog wel opspore en onze pa òòk mar toen kwaam ut.
Dòòd spoor. Niks mir te vèène. Ik aon zonne meens van ut archief
gevraogd. Hoe zit dè?
Des
nie zò moeiluk zeetie, ge het hier in Tilburg niks mir te zuuke. Ge
moet in Gilze Rije zèèn. En dè archief zit in Oosterhout.
Daor
ging dus mun reputatie as trotse rasechte Tilburger. Ok al om dè
ons moeder van Osterwèèk was. Mar ut èèregste kwaam nog. Ikke
naor Oosterhout mar toen ik daor in de papiere ging zitte snuffele
bleek al gaaw dè men vurvadere ammaol `boumanne` waare.
Zóó
noemde ze vruuger de boere. Ik zèè dus mar unnen dóódgewonen
boer.
Naaw
niks te naodèèle van die meense mar unnen boer is toch wir wè
aanders dan unne ridder op un perd.
Mar
al mee al, verder as eind 1700 zèèk nie gekome. Dan moete naor dun
Bosch zeeje ze. Naor ut provinciale archief. Nou jè, ik heb nog
telefonisch opgebeld om te vraoge hoe dè dè daor aon toe ging mar
dè wier ammaol veulste moelijk. Ik heb ur mun èège mar bij
nirgelee.
Maar
nu alle gekheid op een stokje.
Het
ging eigenlijk over mijn grootvader, onzen opa dus. Ik had er
natuurlijk twee maar ik bedoel opa Schellekens. Omdat ik de eerste
kleinzoon met de naam Schellekens was werd ik dus de oudste
stamhouder genoemd van deze Schellekens-tak.
En
nu wil het geval dat alle opa`s de beste van de wereld zijn. Ook die
van ons. Maar deze was een bijzonder mens. Jammer dat wij,
kleinkinderen, hem maar zo kort gekend hebben. Hij is overleden in
1942. Ik zal dus 9 jaar geweest zijn. Maar wat ik me nog van hem
herinner als een verschrikkelijk hardwerkend manneke. En een typisch
figuur van die tijd. Hij was `voerman`. In het bezit van paard en
kar reed hij voor de steenoven van Stevens. Deze was gevestigd hoek
Enschotsestraat en Wilhelminakanaal. Vanuit de stad gezien aan de
overkant. Hij is daar ook in dienst geweest en denk er om dat het
echt hard werken was.
Vele
jaren later sprak ik iemand die met hem gewerkt had en hem heel goed
kende. En er ontspon zich het volgende intelligente gesprek toen hij
vertelde dat hij op de `stinove` gewerkt had.
`Och`,
zei ik, `daor hee onzen opa ók gewerkt`.
`Wie
was dè dan?` zeetie.
`Jantje
Schell` zee ik.
En
hij reageerde, `Stikt toch de moord`, zèède gij ur èène van….
valt toch kepot`.
Zijn
buurtgenoten kenden hem ook als de man die iedere dag met zijn
kruiwagen richting Piushaven ging.
Hij
ging dan naar een bedrijf om de CV-ketel bij te houden. Toen dus nog
cokesketels.
Hij
trok dan de sintels onder de ketel uit en nam die mee naar huis waar
hij ze door een zeef haalde en nog een hoop brandbare kolen
overhield.
Hij
en oma woonden bij ons in de Hoogvense straat. In het gedeelte
richting Piusplein.
Het
huis stond met de zijkant tegen de weverij van de daarnaast gelegen
wollenstoffenfabriek. De voorkant daarvan was in de Jan Aartestraat.
Kun je nagaan hoe groot dat bedrijf was. De steense muur ertussen
was niet in staat het geweld in te perken. En iedere Tilburger van
die tijd weet wat een rotherrie dat was.
Heel
veel kan ik me verder niet van hem herinneren behalve, en dat is het
voornaamste, dat hij ondanks alles tijd had voor zijn kleinkinderen.
|