|
't
Huufke
't
Huufke al 'n euw
leej
on de laaj
en
meej d'r vurse deur
toe
on de kaai.
En
òk al honderd jaor
stòn
dag en naacht
vèèf
schraole lendebòòm
vur
't hùis op waacht.
't
Dak is rèècht zoas
in
't bos hêêl gêêf
'nen
kromme den wè groeit
'n
bietje schêêf.
De
vensters vur de raom
gòn
's aovonds dicht
en
de lantèèren schènt
wit-gèèlig
licht.
De
koeien stòn op stal
in
't drèuge stròòj
te
gùizen nor 't gruun
en
geurend hooi.
Ròòd-gloeiend
stao de pot
van
plattebùis.
De
waoterketel zingt
zaacht
dur den hùis.
De
vuutjes op de voet,
allemol
blòòt,
verdraogen
deze hit
ter
naawernòòd.
De
gròòte muug gevrèukt
gespèuld
en muug
de
klèèn gòn slaopen naaw
tot
's mergens vruug.
De
koeien bonken 's naachts
in
't gebont
en
lùister ik hil schèrp
hèur
ik den hond.
't
Huufke on de laaj
vur
veul gewist
al
honderd jaore lang:
'ne
wèrreme nist.
Kènderspellekes
De
kènderspellekes van vruuger
die
vergitte nòòt,
oe
hille lèève lang nie
al
worde nog zo gròòt.
't
Zekske van blauwe keper
meej
honderd lapbòònen vur 'ne cent
hòng
te bungelen on oewe nek.
Ge
vuuld'oe èège 'nen hille vent.
Meej
den èèzeren pik konde
flippen,
bovenèrms of troelaai,
muurkeklets
meej terugklap
of
stintjetokken op 'ne kaai.
De
meskes tolden meej 'n zwipke.
Dè
was vur jongens vulste flauw,
die
gooiden kaaihard meej 'n pees
aandermêênse
haktol splinterrauw.
Piepelen,
litsen en buske schuppen,
de
meskes mòògen 'r dan wir bij.
Mar
bij 't mitjesteken
waaren
ze wir gin pertij.
Bij
de wiepkul en 't hekske
krêêde
't mes bekaant nie in de grond.
En
hadde op 't list verlòòren
dan
moeste vruuten meej oewe mond.
De
kènderspellekes van vruuger
die
vergitte nòòt.
Ze
gaven veul plezier
on
klèèn en òk on gròòt.
't
Vèèreke
't
Waar lillek fout meej 't vèèreke
ze
verruurde gin pòòt
ze
rèèrde van de kòòrs en kaaw.
Ze
paa docht die gao dòòd.
Ze
laag rejaol in 't stròòj,
'n
zêêg bisje gelèèk
meej
lapòòren toe on de grond.
lederêên
was van streek.
"Ik
zèè benuut of z't nog holt".
zi
Kees en schupte pront
meej
de teuten van zunne klomp
't
vèèreke tegen d'r kont.
"Ze
gao stèrreve", zi ons Riet
en
staawde meej 'ne stok.
Dof
en deuzig blêêf den bist
verkwèène
in d'r hok.
Het
gao de verkêêrde kaant op
wier
er geklazinèèrd.
Het
vèèreke leej te lijje
wier
er nog georèèrd.
"Dan
van den Boogert gaaw gehold,
de
veearts ùit de stad.
Want
as ze dòòd gao ist 'ne strop,
die
hemm'al zat gehad. "
Den
veearts was er êên twee drie.
Hij
vuulde hier en daor.
Bekêêk
den bist van kop toe têên
en
krapte in z'n haor.
"'t
Is vèèrekeslomp", zeej gelêêrd,
"'t
komt nie veul mir veur.
Of
kende die ziekte nie?
't
Òòr zit tussen de deur"...
Zaandligt
Twee
meter diep
afgestoken
kaant.
Laog
zwarte grond,
lèèvend
laand.
Strösssel,
mis en
boerezwêêt
mokte
jaor nô jaor
den
ekker gerêêd.
Baon
daoronder
grond
wè grèèzer.
In
't witte zaand
waaiers
èèzer.
Vanaf
de kùil,
as
jungske al,
zaag
ik figuurkes
in
den hòòge wal.
Heksen,
kebouters,
bisjes
en bòòm
trokken
vurbij
as
in 'nen dròòm.
Naaw
lees ik
'n
aander bericht
in
wè in 't zaand
stao
gegrift.
Grillige
têêkens
die
schrèèven
geschiedenis
van:
euwen
lèèven.
Aaw
èèzer
Ik
vond verleeje week op 't schòòr
'n
kiest vol meej aaw èèzer,
roestig
geridschap. Het êên brùin
't
aander nog graauwer en grèèzer.
Bekêêk
de spullen stuk vur stuk,
'n
braandèèzer, hendig in de haand.
'nen
Koeienbeugel. 'n Snijmes,
het
haandvat kwèèt on êêne kaant.
't
Horgetaaw, de pin en haomer...
-
Ik heur het tòkken bij de schuur.
Ze
paa zit de zicht te schèrpen,
hêêl
toegewijd en hêêl sekuur.
Hij
zit op 'nen èèrepelzak.
Neffen
'm 'ne lange wetstêên.
D'n
bril op 't puntje van z'n neus.
Ik
heur de kloppen êên vur êên.
Ik
zie de houtkrullen krùipen
onder
't schèrpe snijmes vandaon.
Ze
paa stao de rèèf te maoken,
'ne
nuuwe steel mokt hij eraon.
Het
gloeiend èèzer braand de naom
C.B.
in den hoef van het bist.
Het
wordt in De Vloed ingeschaord.
Het
verbraande hoorn stinkt en sist.
De
koeien maoken veel gerucht.
De
beugels schùiven langs de stang.
't
Is etenstèèd. Meej 't voejeren
is
onze paa druk on de gang. -
'n
Kiest vol meej aaw geridschap,
vol
bilden ùit verlèèje tèèd,
vol
verhaolen over mêênsen,
die
kiest wil ik nòòt mir kwèèt.
Den
ekker
Ik
denk on 'ne lòòme
lauwe
zomerdag
in
augustus,
rogge-ekkers
percêêl
nò percêêl
in
wèrrem gèèl,
zinderend
in de zon.
Gin
loefke wend.
Den
hemel meej linnen
strak
bespannen
in
pastelblauw.
Bietenlòòf
hangt
slap
en flauw.
Gin
veugeltje vliegt.
Gin
krekeltje kriekt.
Allêên.
. .
de
klapròòs bloeit
ùitbundig
ròòj,
helderblauw
de
kòòreblom.
Ik
zie ekkers
meej
bossen maïs,
maïs
en nog 's maïs,
zonder
blauw
van
kòòreblom en
zonder
klapròòs-ròòd.
Den
ekker is
'n
bietje dòòd.
Van
irstenevin
Van
irstenevin
wier
ons gelêêrd,
'n
bietje bidden
is
nòòt verkêêrd.
Van
irstenevin
wier
ons bijgebrocht,
bewaor
de aarde,
zij
is niet gekocht.
Van
irstenevin
wier
ons gezeej,
denk
on d'aander,
die
doen òk meej.
Van
irstenevin,
vur
veul 't begien
van
wè 'nen mêêns
laoter
lot zien.
Gin
naaw zonder vruuger
Gin
huufke zonder hoef,
gin
vèèreken zonder stertje,
gin
dörp zonder boef,
gin
hongaarse post zonder pèrdje.
Mar,
soppen zonder vet
in
de pan,
kwaam
er vruuger nog
al
's van.
Gin
baoker zonder taand,
gin
kloek zonder pielekes,
gin
zwart zonder laand,
gin
kèrke zonder wielekes.
Mar,
drinken zonder maot
z'n
gloske,
was
vruuger gewònte van
mènnig
boske.
Gin
nuuwjaor zonder koek,
ginne
paoter zonder bordje,
ginne
zulder zonder broek,
ginne
rik zonder kortje.
Mar,
trouwen zonder moetje
was
de plicht,
gonk
't aanders, men vergaat
't
nie licht.
Gin
waaj zonder blom.
gin
wij zonder waoter,
gin
koffie zonder kom,
gin
vruug zonder laoter.
Mar,
staon zonder hulp
in
de nòòd
gebeurde
in vruuger tèèd
bekaant
nòòt.
Oe
ziel en oewe botteram
Er
waait 'nen aand're wend dur 't dörp.
Ge
vuult 't alle daogen.
Is
't 'ne frisse of 'ne laawe?
Wè
g'oe nie hoeft af te vraogen:
Oe
ziel en oewe botteram
moete
in de gaoten haawen.
De
boeren- en de wèèversstaand
is
stèrk teruggelòòpen.
Ze
moessen veul verstaawen.
Waor
ge nie verbij kunt lòòpen:
Oe
ziel en oewe botteram
moete
in de gaoten haawen.
De
kerk is 's zondags nie zò vol
zò
as in vruuger tijje.
Hil
wèinig blêêf bij 't aawe.
Wè
ge toch nie kunt vermijje:
Oe
ziel en oewe botteram
moete
in de gaoten haawen.
Veul
is veraanderd in 't dörp
in
d'afgelòòpe jaoren.
Gebleven
is van 't aawe,
'k
zal 't nog êêne kêêr verklaoren:
Oe
ziel en oewe botteram
moete
in de gaoten haawen.
De
zomer van mèn jeugd is gèèl
De
zomer van mèn jeugd is gèèl.
Assik
nor 't laandschap kèèk
dan
zie ik d'ekkers ligge
gèèl
neffe gèèl, zo rèèk.
Gèèl
en rèèp is de rog.
Donkergèèl
golft de wend
durret
kòòre. De haover gèèl,
de
halme rèècht overend.
Wèrrem-gèèl
het stoppelveld;
Geurend-gèèl
het hooi op 't laand;
Glaanzend-gèèl
de blomme;
Gloeiend-gèèl
den braand
van
de zon die hil den dag
vol
giet meej wit-gèèlig licht.
En
denk ik on de mèdjes
dan
zie ik hullie brùin-gèèl gezicht.
Wit
zaand in zeuven kleure gèèl,
wit
meej 't gèèl van zonnelicht,
gèèl
van brùine sùiker en aaierkoek.
Veul
tinten gèèl vèèn ik in de zaandligt.
De
zomer van mèn jeugd is gèèl
assik
durret laandschap gao:
het
licht, de blomme, d'ekkers zijn gèèl
overal
gèèl waor ik òk stao.
Den
aachste scheppingsdag
God
schiep de aarde in zis volle daoge.
Hij
begon meej 't moeilijkste: hij mokte licht.
Den
dag en de naacht wieren zòò gebòòre
't
Gaaf al subiet 'n aander gezicht.
Op
den twidde dag spraaide God z'n èrm
wèèd
ùit elkaar en kêêk nor omhòòg.
Zo
mokte hij de koepel van den hemel,
waor
nog gin veugeltje in vlòòg.
Op
den derde dag di God vort meej z'n werk.
Hij
schaaide het waoter van het zaand.
De
waoterzee spulde meej d'r golven.
God
kuierde meej drèuge voet over 't laand.
Hij
zwaaide meej zijn haand 'n wèèds gebaor
en
zie: het drèuge zaand wier gruun van het gras,
de
blommen bloeiden, de bòòm groeiden.
Hij
kêêk in 't rond en zaag hoe schòòn 't was:
Ròòj
klapròòs, meej ronde torentjes vol zaod,
margrieten
staken wit boven alles ùit,
gèèl
van boterblom en wilde waoterlis,
over
het veld 'nen witte waos van flùitekrùid.
't
Wier aovond, 't wier mèrgen, den derde dag vurbij.
God
kêêk nor den hemel en schiep de wèrme zon
om
overdag de wereld te verlichten,
schiep
de maon die glom as de naacht begon.
Duuzend
sterren tòòverde hij on 't firmament,
duuzend
gààwe glinsterlichtjes sprongen ùit en aon.
't
Wier aovond, 't wier mèrgen, den vierde dag vurbij.
God
kêêk omhòòg, en docht: dè heb 'k goed gedaon.
Toen
zi God: "Lot 't waoter krioelen van dieren,
vogels
bevolken het laand en de lucht".
't
Wemelde in 't waoter van de vissen,
vleugeltjes
vlòògen over 't laand in gròòte vlucht.
God
kêêk in 't rond en zaag hoe schòòn 't was.
"Lot
ze jong krèèg", zi God, "duuzendvoud".
't
Wier aovond, 't wier mèrgen, de vefde dag vurbij.
De
maon stond on den hemel gèèl as goud.
Toen
zi God: "'t Laand moet volop lèève".
En
mokte duuzend bisten klèèn en gròòt,
wilde
tijgers, tamme koeien, oliefaanten,
kiepen
meej veeren en kikkers hillemol blòòt.
"Laoten
we naaw de mêênsen maoken", zi God,
"de
mêênsen, gevörmd nor men eigen bild.
Ze
zullen baos zèèn over de vissen,
over
de vogels, over de dieren tam en wild".
God
schiep de mêêns nor zèn eigen bild:
man
en vrouw. Hij zegende hun meej z'n haand
en
zi: "Wees vruchtbaar en bevolk de aarde,
vur
jullie zèn de dieren van 't laand,
de
vissen in 't waoter, de vogels
in
de lucht. Geniet van de vruchten en 't zaod.
Bewerk
en bewaor hil de aarde
zòò
dè de schepping wijer gaot."
't
Wier aovond, 't wier mèrgen, de zisde dag vurbij.
God
kêêk nor alles en zaag hoe goed 't was gedaon.
Hemel
en aarde voltooid en druk bewònd
dur
vogels, dur dieren en de mêênsen bovenaon.
Op
de zeuvende dag rustte God van 't werk.
Hij
kuierde, haand op zèn gat, op staoj aon
en
zaag hoe schòòn 't allemol was.
Overdag
de zon on den hemel en 's naachts de maon.
Den
Brabantse boer naam 't werk over van God.
Hij
mokte zèn eigen laandschap in zèn streek
meej
zaandwegskes en ekkerpedjes,
meej
heggen en houtwallen en 'n kronkelende beek.
Vennekes
laagen te pronken in het laand.
'n
Weelde van bonte blommen sierde de waaj
en
on de slòtkaant bloeide pinksterblom
en
pèèrs van kleur hil de Rèèchterhaaj.
De
schepping ging deur op den aachste dag.
De
boer trok vòòr nô vòòr meej 't perd.
Hij
spaorde bòòm en buukeheg.
't
Laandschap was 'm zòò veul werd.
Paradèskes
groeiden her en der in 't laand.
God
kêêk nor dees alles en zaag dat 't goed was.
Hier
'n pleintje meej aaw èèkeboom,
daor
'n laon meej buuk of kanniedas.
Toen
kwaam de sluwe duvel in 't paradèès.
Hij
beloofde boer en börger goud en goed.
"De
aarde is onùitputtelijk rèèk,
plukken
mar, wörrum nie as 't iederêên doe?
Of
de vissen stèrven in 't waoter,
de
bòòm stillekes stòn dòòd te gaon,
dè
is mar van korte duur", zi den duvel,
"straks
groeien ze wir tegen de klippen aon.
Plukken,
ròòien, dumpen is toegestaon.
't
Laandschap veraandert meej iedere tèèd.
Ge
hoeft niks te bewaoren van 't Brabants laand.
Ge
rokt er oe ziel toch nie meej kwèèt?"
God
kêêk vanùit den hemel nor de aarde.
't
Wier aovond, de aachste dag liep ùit de haand.
Hij
zaag wir 'n paradèès verlòòre gaon.
En
verzuchtte: "Hebbe ze naaw gin verstaand?"
Den
haon
Irst
de kiep en dan 't aaj,
of
aandersom,
irst
't aaj en dan de kiep?
't
Blèèft 'n absurde vraog.
Wezelijker
is:
Hoe
kwaam den haon
op
't ideej
van
wèttie deej?
Weps
Gewaopend
meej 'n angel
lèèft
de weps somtèds allêên
of
meej veul bisjes bijêên,
van
Zoerik tot Archangel.
De
konnegin begient on den bouw
van
'ne nist meej cellen
te
veul om ze te tellen,
in
't vurjaor van houtgekauw.
De
konnegin is 'n frêête vrouwe
meej
'n taille as 'n weps,
hòòg
verheven boven 't plebs
van
werksters die meej 't eten sjouwen.
Zeg
naa nie: "Weps", dè's fout gezeej.
Dan
zèède nie van deeze kaant
of
wònde pas in 't Brabants laand
en
protte nog nie hillemol meej.
Mölders
In
de mond van maaj
vende
langs de weg
de
brùine mölders
in
de buukeheg.
Ge
he't z'in sòòrten:
'nen
bèkker of kappesien,
'n
mènneke of 'n wèfke,
dè
kunde hil goed zien.
Ge
bewaort ze in 'n pötje
meej
'n buukeblaoike.
En
soms maag ie vaastgebonden
vliegen
on 'n draoike.
De
heggen zèn gerooid.
Verkaoveld
hil 't veld.
En
niemer heurde zingen:
mölderke,
mölderke telt oe geld...
Veul
van vruuger is verdwenen,
ginne
mölder mir te zien,
ginne
bekker mir te vèène,
zelfs
ginne blòòte-voete kappesien.
Kuus
Snert
meej hiel.
Zure
zult.
Knappende
kaojen
ùit
reuzel gebraojen.
Spek
in de pan.
Gerökte
ham.
Krèp
of kermenaoj.
Wèrreme
balkebraoj.
Allemol
menu's
van
wèèlen 't vèèrke
of
van den ex-kuus.
Mieren
Mieren
lòòpen dur de kaomer,
dur
de goot en op de koek,
in
de zjempot, in de sùiker.
Mieren
lòòpen dur dees boek.
Mieren
kornde overal tegen,
lòòpend
langs 't mierepad
onderwege
nor zuute lùizen,
wonend
op 't gruune blad.
Mieren
eten dòòje dieren,
bessen,
zòdjes, hònningdauw.
In
de mierehòòpen zèn ze
bezig
meej de wònningbouw.
Mieren
zèn 'n ordelijk volkske
rneej
'n vorstin vur lange duur.
Hebbe
zij de pest er in
dan
krèège zij 't zuur.
Donderbisje
't
Donderbisje is 'n insekt
as
'n vliegestruntje
zòò
zwart en zòò klèèn
as
'n hêêl klèèn puntje.
Bij
laf, broeiend wèrrem wêêr
zèn
de bisjes er inêêns
meej
duuzende tegelèèk
tot
laast van iedere mêêns.
't
Donderbisje is 'n insekt
en
het hiet hil gelêêrd:
Thysanoptera.
't
Klinkt hêêl frêêt.
De
mister heej dan vruuger
z'n
eige lilluk vergist
toen
ie zi tegen men:
gij
zèèt 'n gròòt donderbist
Maajmondfist
Boeresering
en maajdoornheg
stòn
in rèèke tooi te prèèke
in
wolken witte bloesembloei.
'n
Lieve lust om nor te kèèke.
Hil
de maajse lentelucht
hangt
vol ônjeklònje geuren.
Den
brembos heej òk ùitgepakt
meej
z'n wèrreme gèèle kleuren.
En
flùitekrùid in brussels kaant.
Stesselblommen
op z'n bist.
De
waaj vol zoentjes van de maaj.
Versierd
de wereld, vur 't fist.
Veugeltjes
tierelieren mar deur
van
's mergens vruug tot 's aovonds laot.
Mezen,
merels, vinken, mussen
zingen
liekes in eigen maot.
Natuur
viert fist meej kleur en geur
en
deuntjes worre er gezongen
van
diedeldom en wiedewiet.
De
lente is aamper begonnen.
De
mêênsen daansen dur de straot
en
klappen klits-klets in de haand.
De
fietsers bellen tringelingeling.
Gevuul
wint het van verstaand.
De
klok van de toore fist meej,
stikt
't nie onder stoelen of baanke
en
gooit overmoedig dur 't galmgat
van
puur plezier z'n bronzen klaanke.
De
pastor kekt omhòòg en tweffelt:
Wè
hangt er in de lucht vandaog?
Komt
deze wèrreme lucht van Ròòme?
Hij
blèèft dubben over deze vraog.
De
dagjesmêênsen zwaaien daag.
De
postman kust perdoes 'n mèdje.
't
Mèdje kust 'm gèère terug.
't
Bokske mekkert nor z'n gètje.
De
maajmond mokt de mêênsen dol
en
zet de wereld op z'n kop
meej
alles wè mar goed is,
meej
overdaod, 't kan nie op!
Hebben
we hoop en gòn we deur?
't
Lèève krèègt 'n nuuwe kaans.
De
lente is nog nie verbij
op
dees fist heej iederêên sjaans.
'n
Zomerse werkelijkheij
De
zon
bestòkt
de gruune maast,
geur
van hars.
Geur
van gras
hooiveld
in
de zon.
Lucht
van dieren
waait
oe aon,
koeien
dommelend
in de lommer
van
den èèkewal,
dròòmend
over malse waajen.
Roggeveld
volop
gèèl.
Opvallend
'n
blom
blauw
of rooj
er
tussen.
Zinderend
van
wèrremte
den
hemel.
De
wolken
allemol
meej
vekaansie.
Rond
daampende
pèèrdestront
mussenfist.
En
de beek
kabbelt
wijer
zoas
giesteren
en
irgiesteren
en
de euwen daorvur
zuukend
langs wege
en
omwege
onderwege
misschien
worschènlijk
nor
de zee.
's
Zomerse werkelijkheij.
Naaw
'n
herinnering
on
't laandschap
van
Brabant.
Wenterwêêr
Licht
en wèrremte
meej
de noorderzon
vertrokken.
Lòcht,
as lòòd
zo
graauw en grèzzig,
betrokken.
Kaole
ekkers
leeggemaaid
en
ùitgeteld.
Schraol
en schèèrp
losgeslaogen
wènd
scheert
het veld.
Vlaogen
rèègen
op
de rug van wènd
striemen
het laand.
Plaassen,
slèèk en
nattigheij
on
alle kaant.
Mistgordèèn
wordt
ùitgehangen
nat
en grèès.
Wenterwêêr
wanneer
komt de snoow,
wanneer
komt het èès?
Waoter
onderwege
't
Rèègent, 't rèègent
duuzend
dröppels
spatten
op de stêên
in
honderduuzend stukskes zilver ùitêên.
Op
't stalraom
blèèven
dröppels
bibberend
hangen,
om
dan inêêns haand in haand
dur
te schieten nor de raand.
't
Vlugge waoter
draoft
driftig
tussen
belse kaaikes
dur
gutjes en götjes
nor
lupkes en laaikes.
't
Rappe waoter
spoeit
zich dur de beek
op
weg nor de zeej,
zaand
en blaoikes
draogt
ze meej zich meej.
Waoter
onderwege
terug
nor den oorsprong
de
zeej, wèèd en gròòt.
Waoter,
het euwige waoter
wir
terug nor de moederschòòt.
Verven
wil ik
Meej
donker gruun van raomkezèène,
meej
het brùin van jutezak,
meej
wèrrem gèèl van aaierkoeken
en
het grèès van rietendak.
Meej
't harde ròòj van belse stintjes,
meej
gòls kelekepers blauw,
meej
al die kleuren wil ik verven,
meej
'ne glaans as 't òòg van jou.
Meej
al die kleuren wil ik schilderen,
maoken,
'n schòòn schilderij:
'n
Brabants Laandschap: heggen, wallen,
kanniedassen
in 'n rij.
'n
Strumke slingerend dur de velden,
boterblòmmen
in de waaj
en
ròòj klapròòs on de slòtkaant en
pèèrs,
hil de Rèèchterhaaj.
Wè
was geluk?
Volop
strùif meugen eten en dan
kunnen
zeggen, naaw he'k genog.
Kaawe
thee drinken ùit den deksel van
't
kenneke bij 't bèène van de rog.
Meej
de kindsheid 'nen bakkesvolt
in
oewe mond en nog twee cent in oe haand.
Twee
vuurstintjes ketsen in de klirkaast
en
dan de lucht ruuken van braand.
Dè
was geluk!
Op
blòòte voeten dur de plaasen lòòpe
onder
'nen èèreppelzak as jas.
Nor
'ne gròòte, gruune sprinkhaon kèèke
die
zaat op 't hògste puntje van 't gras.
'n
Spiksplinter nuuwe trui krèège
die
naaw 'ns nie in oe hùid prikte.
As
ge bij 't piepelen
as
liste oe eigen vrij tikte.
Dè
was geluk!
't
Pèrd meej z'n lippen van oe haand
'n
busseltje gras laoten vatten.
Rèèpe
brembèèzeme plukken die
tussen
oe vingers ùit elkare spatten.
Nor
'nen nist jonge kuuskes kèèken
in
't rejaol gestròòjde stròòj.
Den
gerèpte sterappel vèènen
die
ge verborgen hot in 't hooi.
Dè
was geluk!
Mùisstil
zèèn as de klok al bedtèèd
vur
de klèèn hô ongewezen.
In
bed de boeken van Verkade
meej
al die gekleurde plotjes lezen.
'nen
Handoek treffen bij 't afdreugen
die
nog nie kleddernat was.
Meej
de drèèvende wolken wegvaoren
liggend
op oewe rug in 't gras.
Dè
was geluk!
Tussen
de gròòte hòòp mangelpèèjen
'n
knolraob vèènen, al was 't mar êên.
Stillekes
op 't brugske zitten
en
'n bietje bengelen meej oe bêên.
Dè
was geluk!
Stukskes
geluk, 'nen hille bùil vol.
Ons
kender ontdekken naaw 't lèèven
ze
gòn op in 't spel, stuk voor stuk.
Ze
hebben plezier, soms wè verdriet
en
hebben 't meej dròòmen hil druk.
Dè
is geluk!
Stukskes
geluk, 'nen gròòte bùil vol,
hillemol
vol, mee geluk...!
Het
klökske
Het
klökske van de Hasseltse kepel
heurde
tikken, tel nor tel nor tel...
Hier
heej den tèèd nie stil gestaon,
het
bidden is gewoon dur gegaon.
De
klok van de Sint Jan is geresterèèrd.
Dùiven
klapwieken op, hil verbouwerèèrd.
De
klepel slao 'nen harde klaank.
Vur
mêênsen onderwege klinkt de klok astraant.
Mar
't klökske van de Hasseltse kepel
klept
al euwen ieder uur van Gods bestel.
't
Zingen, 't bidden verwaaien meej 't klok-gelùid
onveraanderd
over Den Hasselt ùit. |
