Ze is altijd
'n stuk van ons léve geweest
die Dommel,
mee d'r kolke en draaië
mee d'r
bedding van gras en d'r pluimkes van riet
die zu
vrien'lijk in de weind nao oe zwaaië.
Van
oorsprong is ze Bels, mèr wâ hindert dâ nou?
An de grens
wordt ze gewoon Nederlandse
en zonder
pepiere of geldig bewijs
kumt ze
sierlijk ons land binnendanse!
Gènne
komies die d'r vraog nao d'r pas of triptiek
gènne
sluitbôm die houdt 'r daor tege
gèn douane
die in d'r begazie moet zien:
ze is vrij
op d'r kronk'lige wege.
Ze kumt in
ons dörp tussen waaie en bemd
en
kannidasse in deftige rije
ze gee
rustig d'r gang en mee anhauwend geduld
scheurt ze
stukke van heel landerije!
Ze kumt
nèffe 't kestelleke, en 't is zund dâ'k et zeg
't is
herbouwd: dur nen brand gong 't verlorre!
en nèffe ne
meule -urst hâ'n we er zo twee-
deur de
jaore ruïne geworre.
Wâ wijer,
bè de brug, daor kruist ze ne weg
gemaokt ons
Lieve Vrouwke ter ere
want over
dien dijk, dwèrs deur de moeras
trok me te
béévert, wel duizende kere!
Dan kumt nog
'n stuk ongerepte natuur
ben d'r
vrèmd, dan lopt 'er verlorre
en ginds an
de sluis, bè de mond van 't kenaal
is ons
Dommel wer'n "stadse" geworre.
Vort strômt
ze dan, Den Bosch tegemoet
daor is 't
niemer Dommel, mèr Dieze
en kumt ze
-zo gezeed- ongemerkt haost hier deur
we zalle ut
't oog nie verlieze:
Dâ z'is 'n
vurbild vur ons op d'r oerouwe tocht
want wâ
lief en leed z'ók zag gebeure
ze trok er
z'n eige van niemes niks an:
mèr bleef
plichtgetrouw strome en scheure.