Ze is altijd 'n stuk van ons léve geweest

die Dommel, mee d'r kolke en draaië

mee d'r bedding van gras en d'r pluimkes van riet

die zu vrien'lijk in de weind nao oe zwaaië.

Van oorsprong is ze Bels, mèr wâ hindert dâ nou?

An de grens wordt ze gewoon Nederlandse

en zonder pepiere of geldig bewijs

kumt ze sierlijk ons land binnendanse!

Gènne komies die d'r vraog nao d'r pas of triptiek

gènne sluitbôm die houdt 'r daor tege

gèn douane die in d'r begazie moet zien:

ze is vrij op d'r kronk'lige wege.

Ze kumt in ons dörp tussen waaie en bemd

en kannidasse in deftige rije

ze gee rustig d'r gang en mee anhauwend geduld

scheurt ze stukke van heel landerije!

Ze kumt nèffe 't kestelleke, en 't is zund dâ'k et zeg

't is herbouwd: dur nen brand gong 't verlorre!

en nèffe ne meule -urst hâ'n we er zo twee-

deur de jaore ruïne geworre.

Wâ wijer, bè de brug, daor kruist ze ne weg

gemaokt ons Lieve Vrouwke ter ere

want over dien dijk, dwèrs deur de moeras

trok me te béévert, wel duizende kere!

Dan kumt nog 'n stuk ongerepte natuur

ben d'r vrèmd, dan lopt 'er verlorre

en ginds an de sluis, bè de mond van 't kenaal

is ons Dommel wer'n "stadse" geworre.

Vort strômt ze dan, Den Bosch tegemoet

daor is 't niemer Dommel, mèr Dieze

en kumt ze -zo gezeed- ongemerkt haost hier deur

we zalle ut 't oog nie verlieze:

Dâ z'is 'n vurbild vur ons op d'r oerouwe tocht

want wâ lief en leed z'ók zag gebeure

ze trok er z'n eige van niemes niks an: