Olaf Douwes Dekker

het mooiste vers

in het uur van de regen dwalen

zijn gedachten langs de gevels

van het plein - achter zijn

ogen, de nieuwe dag verscholen

warmt de dichter de inkt van zijn

woorden - blank papier dat

voor hem ligt en zwijgt vraagt

zwart op wit het mooiste vers

dat nooit geschreven wordt 

waarom ontroeren mensen bij het

pootjebaaien, hoe weet de poolster

waar het noorden is? - ‘het vuur

verstomt de stilte’, zo schrijft hij

aan zijn lief ‘ik zeil een luchtballon

naar huis en tel met jou de vogels’

verzwegen fragmenten vullen

de stilte tussen de scherven en

de regels in het argeloze wit

Uit : ‘een kist vol maanlicht’ (2006).