Herbert Mouwen

Schildpad


Mijn huisschildpad sleept zich in een rechte
lijn naar het midden van de moestuin, stopt

tussen de tomaten, kruipt in zijn schulp, blijft
zo voor enige uren zitten om daarna rechtdoor

zijn weg te vervolgen, zich achter de uitgelopen
kroppen sla te verstoppen voor het aantredende

winterlicht - Zo brengt het pointillisme van het
najaar met kleurige vlekken die als uitgelopen

inkt opdrogen in een soort van zwarte aarde
hem in een ongehoord decemberzwijgen - Zo

moet het zijn gegaan: half het voorjaar vond ik
hem terug, zonder kop, een onbewoonbaar

verklaarde woning - Mijn schildpad kon zijn
draai niet vinden, ik heb er geen woorden voor