Herbert Mouwen

Het oeverloze

Zij bezong het oeverloze

en de poeslieve geluiden van overdag

verdwenen uit haar oren en de doordringende

geuren uit de gaarkeuken van de liefde

vluchtten weg en de steelse blikken vanuit

haar televisiestoel werden opgeborgen

aan de schaduwzijde van de tijd en

de aardse hunkering verschool zich

onderhuids en onder water zwegen

de los zwemmende vissen in alle talen

Zij bezong het oeverloze

en een ongehoorde droom viel uit het heden:

haar ogen werden dof als de blauwe druiven

die zij, punctueel als zij was, dagelijks tot

zich nam, maar op haar eens puntige borsten

groeiden rozenbottels en haar schoot schitterde

als een zilveren vis in het maanlicht