Herbert Mouwen

De pijn van vrouwen aan zee

Nu toont het water van de zee
zich altoos zonder schaamrood
op de kaken, noch schuimbekt
het van woede, al verstommen  

de stemmen van badpakkende

vrouwen in de golven, waar

hun zinnen uit elkaar getrokken

worden, de betekenissen zich

verspreiden en oplossen in de

glinstering - Wat ooit gezegd is

zocht tussen hun borsten een

heenkomen, een woordenvloed

bleef zwijgen in een zilte wind - 

Badpakken schrijnen in hun

liezen, bedekken open wonden,

nog ontwijken zij elk persoonlijk

gesprek, die stem uit duizenden

Ze luisteren naar hun eigen zingen,

ze kennen de woorden, ze zeggen

niets, houden de kaken stijf op

elkaar, de lippen dicht, de mond

gesloten - Geluk is een schrijnend

gebrek aan intieme herinneringen,

de schaamte blijft, ook bij eb