Herbert Mouwen
De
pijn van vrouwen aan zee
Nu
toont het water van de zee de
stemmen van badpakkende vrouwen
in de golven, waar hun
zinnen uit elkaar getrokken worden,
de betekenissen zich verspreiden
en oplossen in de glinstering
- Wat ooit gezegd is zocht
tussen hun borsten een heenkomen,
een woordenvloed bleef
zwijgen in een zilte wind - Badpakken
schrijnen in hun liezen,
bedekken open wonden, nog
ontwijken zij elk persoonlijk gesprek,
die stem uit duizenden Ze
luisteren naar hun eigen zingen, ze
kennen de woorden, ze zeggen niets,
houden de kaken stijf op elkaar,
de lippen dicht, de mond gesloten
- Geluk is een schrijnend gebrek
aan intieme herinneringen, de schaamte blijft, ook bij eb
|