Foto: |
Geert van Beek
5 gedichten - een keuze uit zijn bundels
levensloop
De p.c. hooftstraat
daar houd ik van.
Daar gingen we samen
hand in hand
altijd haring halen,
lustig van as, 69.
Een riskante oversteek
bracht ons in prénatal, 44.
Nu neem ik voor de kinderen
kadootjes mee,
de stad neurenberg, 65.
Aan de andere kant van de kruising
houdt men de adem in:
daar loopt de straat
dood.
Het allerlaatste adres,
161 – 163
verzorgt je uitvaart.
Liefhebbers wacht dan het park
Uit: Van je familie moet je ’t hebben
geesteskind
in mijn dochtertje vergist men zich
licht, niet zij maar de schijn bedriegt
een grimas van pijn
ziet men aan voor een lach
zonder oog voor de broze
dam om haar binnenmeer
zo innig dat een vis
amper trilt met zijn vinnen
noemt men haar stuurs
twee cirkeltjes blauw
recht uit het luchtruim gesneden
gieten haar ogen vol zon
alsof zij de regen was vergeten
de lokale bui in het binnenland
zij zegt niet wat men hoort
verstopt haar woorden liefst
in dubbele bodems wie goed kiest
is zeker van een surprise
tja wie haar schaduw
de hand wil drukken
tast in het duister
Uit: Van je familie moet je ’t hebben
Opperheer
Het beste bouwwerk werd ontworpen
door Opperheer, ook wel Evolutie genoemd.
IJzersterk de benen constructie.
C.V. met constante temperatuur.
Een duurzame pomp, een 4-takt motor.
Luchtcirculatie, airco
geluidloos vernuftig ingebouwd.
Warmwaterleiding,
interne transportband,
netwerk van buizen van boven tot onder.
Volmaakt alarmsysteem,
radar, zoeklichten, verrekijkers,
gevoelig membraan in ontvangers.
Het totaal bekleed met elastische laag.
Twee uitvoeringen voorradig,
één met eitjes, één met zaad,
niet naar believen.
Wat een uitzonderlijk creatieve
Architect is hier aan het werk geweest.
Feilloos gaat het een mensenleven mee.
Uit: Het oog op scherp
Aarde
Moeder Aarde heeft ’t zwaar
te verduren. Dag en nacht
pleegt men een aanslag.
Ademloos hijgt zij naar zuurstof,
haar huid is geschonden
door banen beton; waar gras
was en bos, kankert asfalt.
Zienderogen vervuilt haar water,
haar slagaders slibben dicht.
Uit haar buik rooft men lichtzinnig
onmisbare sappen en gassen
zo gewelddadig dat haar ingewanden
scheuren, verzakken. Soms beeft
zij van onmacht en woede,
spuwt vuur en rook tevergeefs,
zet een landschap in vlam.
Onverschillig gaat men zijn gang.
Zij vreest het gat in de ozonlaag
als een dodelijke laserstraal.
Zij waarschuwt met watersnood,
Vruchtloze droogte, hult steden
in benauwende nevel.
Oeroude Moeder Aarde,
dolgedraaid in het heelal,
moeder van dag en nacht,
moeder van vier seizoenen,
moeder van Adam, Eva, babyhaar,
van nachtegaal, goudvis, olifant,
van berkeboom, duizendschoon, brood,
hoe lang nog vreest zij haar ondergang.
Uit: De laatste loopvogel
Abdij
Vandaag hoort vader abt
de laatste hamerslagen op het dak,
zijn gastenhuis is bijna af.
Hij gelooft in woorden, Het Woord,
in een naam voor dit nieuwe onderdak,
waar vromen verdieping zoeken
en men rustig kan lopen
naast platgetrapte paden;
waar mannen gearmd
door de gangen gaan en vrouwen
duiven in het park nabootsen;
waar gods avonturiers tegen de stroom
opgroeien en gastvrijheid hun wacht.
‘Belast en beladen’, citeert de abt,
‘Klop en men opent de deur.’
Bouwt hij misschien een luchtkasteel,
vraagt hij zich af.
‘Barmhartige Samaritaan’ zou passen.
En als je hem bezig ziet
tussen monniken in lange gewaden
geschaard om het altaar
in koor magische woorden sprekend,
ik weet niet welk wonder geschiedt,
maar een heilige geest
vervult de toegewijde sfeer.
Hoe is de naam? Wat doet ’t er toe
waar alles geschiedt
in de Naam van de Vader.
Uit: De laatste loopvogel
