|
|
| INHOUD VAN HALEM |
| HOME |
| TEKSTEN |
| AUTEURS |
| FOTOGRAFIE |
| KUNST |
| INTERVIEWS |
| BRABANTS |
| SPECIAAL |
 Print pagina |
9 gedichten
Tien Morgen
Geronnen aarde
op de rand van
hier en onbereikbaar,
alom de einder
en in het midden
zwoegend zuchtend
't zware paard.
Z'n menner verder nog
dan onbereikbaar,
een and're wereld
in zijn denken.
Ogen die voren trekken
van verlangen
niet kijken,
passen in de pas
geploegde voren
een and're richting gaan,
spieren, ingetoomde kracht
zacht aanraken willen,
beroeren,
behouden.
Hoeveel voren
tot de avond?
Hoeveel morgen?
Morgen…
Werkelijkheid
Net voor
waar lucht en water
elkaar raken
mengt zich een groene krib
tussen de blauwen en de grijzen
de scherpe lijnen
van wat paling-staken
doorbreken ‘t lijnenspel
en wijzen
waarschuwend
de wolken toe
tot hier en verder niet
hier ligt de grens
van lucht-
en landgebied
een koe tot aan
de enkels in het slijk
een tweede kauwt bedaard
terwijl ik naar
het beeld nog kijk
alsof een voerman
het ontwaart
en achter me
zie ik tot schrik
niet nog een stille IJsseldijk
maar muren
van het pand
en nog meer schilderingen
van hoe
de werkelijkheid ooit was
Woorden
de vrij bevochten
woorden
die ik dacht te denken
deden lang voordat
ik ze in klanken vormden
hun eigen zin
en vormen
niet goed wellicht
voor wat ik
met ze zeggen,
bouwen wilde
maar ruim en taal
voor wat
hun eigen klanken
klinken deed
en uitdrukken
behoefde
Ruimte
fluistering
vindt vaste vorm
aan hoeken, boog, timpaan
door zachte trilling
volgend zoekt
naar uithoek
klankensteun en sterkte
f l u i s t e r i n g
vindt convergerend
luisterpunt
uit concentratie
zuiver
toon geboren
dragend verder
raakt
f l u i s t e r i n g
vindt stralend ver
en ver voorbij
nog concaaf
hol en rond
en andere vormen
vullend
f l u i s t e r i n g
reikt wijzend
elk travee
haar eenheid toe
draagt tras en tuf
en zacht beroert
het gladde marmer
f l u i s t e r i n g
streelt beelden
bladgoud
glanzend hoog
vult crypt
draagt tongewelf
ter sterkte
f l u i s t e r i n g
juicht lof
en snikt, betreurt
kleurt elke toon
van adem
maakt de ruimte
vol
Schrijnwerker en Dirigent
Het ruwe hout
Gedroogd en uitgewerkt
Gekozen om
De lijnen, knoesten
Kleur
Laat zich door ‘s meesters hand
Met dissel eerst
En guts daarna
In groffe lijnen
Zetten
Om stap voor stap
Van vorm
Naar beeld
Te groeien
Door rasp en vijl
Van grof naar fijn
Geschaafd, geschuurd
En adem van de maker
Tot leven brengt
En werkplaats
Geurt
En leeft
Windstilte
In doodse Stilte
Raast de Wind
Het wijde Landschap door
En onontdekt
Door Boom noch Blad
Blijft zij de Onrust voor
Die ’dra haar Zijn doet voelen
De Schaduwen van Wolkomtrekken
Raken ‘t platgeblazen Gras
Maken Kleur en Vorm en Plekken
Waar de Stilte eerst nog was
Tot ook ‘t gladde Spiegel water
Door onzicht’bre Hand beroerd
Een een blijvend’ Rimpeling nog later
Rust’loos waar haar Adem voert
Tocht na Tocht
Het Leven blaast
Tot waar de Wind
Is uitgeraasd
En Stilte keert
In’t Land
Dag
is voorbij
klinkt nog
in zachte tinten
violet
tot verder nog dan
donker schemering
van verbazing
zwijgen vogels
stil om wat
nu komen moet
nog talmt
als vruchtbeginsel
vroeg
de morgen
voor de dag er mee
gaat prijken
een siddering
als langzaam
lange vingers
rood oranje
naar het scheem’ren lekken
niet
als de dag
van gisteren en terug
maar nieuw
als nooit tevoren
nog aarzelend
uitbundig
totdat geen enkel
argument
nog voor ‘t voorbije
pleit
in volle glorie dan
tot diep in ‘t verre duister
van het al
speelt unisono
dageraad en morgen en dag
Denken
Grijs
denken
aan het water
en wilgen treuren
geel
De verre wind
vangt
hoge toppen
Voeten
pletten
eikenfruit
Het lage licht
grijpt
met tentakels
spinnemaaksels
vast
Het dorre
notenbomenblad
kwispelt
en overstemt
steeds meer
de mijmeringen
in m’n hoofd
van zomeravond-
zijn
De herfst
zit in de lucht
en loutert
zwoel
en tijdsverdrijf
‘k ga nieuwe dingen
denken
Passage
even slechts
zag ik het beeld
een ooghoek vol
voorbij en weg
niet mijn beeld
was het
al liep ik er
en droomde er
en voelde zwak
en weerloos
even slechts
was ik het beeld
een leven lang
van worsteling
en klemmend lang
een aarzeling
gevangen
in de twijfel
even slechts
dat ik het was
en pijn en strijd
beleefde
voorbij het
zinnig denkend zijn
en enkel
afgrond wist
pas lang daarna
wist ik
wat niet
mijn lot meer is
en zuchtte
licht
