zelfportret
aan zee
tot aan de einder danst de
rimpeling
een
fluisterlied uit oude bron
waar
water komt en gaat
wordt
zand gekust door zilte tranen
achtergelaten
groeven tekenen
het
spel van eb en vloed
wording
verval van zand en huid
van
strand en tijd van leven
het
oog ziet tussen was en val
de
kentering - helder moment
dat
mij omhullend voert naar
verre
kusten en verstillend licht
arta verdonk
|