Beeldverzen van
AdeM
AdeM leerde ik een aantal
jaren geleden bij toeval kennen, een bijzondere kunstenaar/dichter van
Tilburgse origine welke alweer enige tijd elders woont.
Vroeger leefden we op een steenworp afstand van elkaar, maar dat wisten we
niet.
AdeM is een pseudoniem. Ook
zijn huidige woonplaats wil hij liever niet bekend maken, omdat hij geen
behoefte heeft aan drukte en bla-bla.
Zelf verwoordt hij het met: “Ik ben niet mensenschuw maar massaschuw”.
Ad is inmiddels 78 jaar en nog elke dag aan het werk.
Hij tekent, schildert, fotografeert, maakt beelden, schrijft verzen en
gedichten en bundelt deze weer in prachtige zelfgemaakte boekjes. We
onderhouden al jaren een boeiend contact waarin onze briefwisseling een
centrale rol heeft gekregen. Regelmatig ontvang ik mooie kunstzinnige en
humorvolle brieven met gedichten en tekeningen, vaak zijn dat juweeltjes.
Een van de steeds
terugkomende thema’s in zijn werk is de verhouding tussen man en vrouw,
waarin ongetwijfeld eigen ervaringen en belevingen tot inspiratie hebben
gevoerd. Ook de dood is een favoriet onderwerp van Ad.
Door het originele gebruik
van de taal en zijn vermogen om hier uitbundig mee te spelen, krijgen serieuze
onderwerpen vaak een lichtvoetig karakter. Woorden worden opgeblazen of
afgepeld tot de essentie overblijft, soms dus tot helemaal niks.
Ik had het er door de telefoon al
eens met Ad over om zijn beeldverzen voor een wat breder publiek te
presenteren middels het internet op de site van CUBRA.
Ad zag het in eerste instantie niet zo zitten, de computer is aan hem
voorbijgegaan en over internet hoort hij niet de beste dingen. Ik kan me er
iets bij voorstellen.
Laatst was ik weer eens bij hem op bezoek en bracht het opnieuw ter sprake.
Dit keer was er wat meer ruimte.
Daarom nu een eerste aflevering van een serie beeldverzen van AdeM.
Piet Schellekens
|