Beeldverzen van AdeM

AdeM leerde ik een aantal jaren geleden bij toeval kennen, een bijzondere kunstenaar/dichter van Tilburgse origine welke alweer enige tijd elders woont.
Vroeger leefden we op een steenworp afstand van elkaar, maar dat wisten we niet.

AdeM is een pseudoniem. Ook zijn huidige woonplaats wil hij liever niet bekend maken, omdat hij geen behoefte heeft aan drukte en bla-bla.
Zelf verwoordt hij het met: “Ik ben niet mensenschuw maar massaschuw”.
Ad is inmiddels 78 jaar en nog elke dag aan het werk.
Hij tekent, schildert, fotografeert, maakt beelden, schrijft verzen en gedichten en bundelt deze weer in prachtige zelfgemaakte boekjes. We onderhouden al jaren een boeiend contact waarin onze briefwisseling een centrale rol heeft gekregen. Regelmatig ontvang ik mooie kunstzinnige en humorvolle brieven met gedichten en tekeningen, vaak zijn dat juweeltjes.

Een van de steeds terugkomende thema’s in zijn werk is de verhouding tussen man en vrouw, waarin ongetwijfeld eigen ervaringen en belevingen tot inspiratie hebben gevoerd. Ook de dood is een favoriet onderwerp van Ad.

Door het originele gebruik van de taal en zijn vermogen om hier uitbundig mee te spelen, krijgen serieuze onderwerpen vaak een lichtvoetig karakter. Woorden worden opgeblazen of afgepeld tot de essentie overblijft, soms dus tot helemaal niks.  
Ik had het er door de telefoon al eens met Ad over om zijn beeldverzen voor een wat breder publiek te presenteren middels het internet op de site van CUBRA.
Ad zag het in eerste instantie niet zo zitten, de computer is aan hem voorbijgegaan en over internet hoort hij niet de beste dingen. Ik kan me er iets bij voorstellen.
Laatst was ik weer eens bij hem op bezoek en bracht het opnieuw ter sprake.
Dit keer was er wat meer ruimte.
Daarom nu een eerste aflevering van een serie beeldverzen van AdeM.

Piet Schellekens