'k
Zing oe mar van kleine dingen
in
dees zoogenaomde lompe en
onbeschaofde
boeretaoltje,
en
't geklotter van mijn klompe,
simpel
as 'n aaw verhaoltje,
heurde
gij meschien nie zinge...
't
lee aon óú dan, aon oe ooren,
aon
oe hárt meschien, - fanfare
wil
't, geschetter, herremonieë
wil
et heure, melodieë
waor
't op daanse kan en springe!
Simpeler
is veur mijn et ware!
'k
Zing oe dus van kleine dinge,
kleine
liekes, die capabel
zijn
om groot geluk te zaaie,
meer
as kapitaol rendabel;
naor
de schatte wil ik graaie,
die
den lieven Heer eens schiep,
toen
ie in de leegte riep:
"'t
WORDE!" en zoomedeen ontstonden
al
die kleine, blije dingen
die
'k nog overal in 't ronde,
in
de velden, in de boome
blinken
zie van puur geluk,
die
den echo laote zingen
in
mijn hart en in mijn droomen,
echo's
van geluk-in-druk...
In
zo'n Brabants boeretaoltje
detter
zingt in 't donkere Zuie,
waor
de Roomse klokke luie,
geef
ik oe mijn zesde staoltje:
't
fraozelend kenaorriepietje,
kneutert,
piept en praot zo'n bietje
in
z'nen eige platten traant,
in
de taol van 't eige laand,
Brabant!
- "Brabant?!" - Nee, nie foetere! -
Donker
laand? - Vol licht en glorie!
't
Alderschoonste laand, potdorie!
Brabant,
waor de boere ploeteren
en
den lieven Heer bedaanke
veur
den schraole moedergrond
waor
d'r kijnderwiegske stond,
Brabant,
'k ben uit ou gekomen
en
oe breeje boereklaanke
zijn
van mijn palet de kleure
waor
'k mee zinge zal en zeure,
treure,
neurieë, - kleinen dichter
die
'k mar ben, - naa zwaor, dan lichter,
vroolijk
meest en blijgemoed,
licht
van hart en locht van voet,
vroom
en droevig soms, bij tijen,
as
'n lieke hart en ziel
van
wè lije kan bevrije
waor
me 't leeve tegenviel...
Lezer
lief, mijn hart lee bloot,
zonder
slot en zonder zegels,
veur
oe oogen in dees regels!
'k
Zal oe zinge toe m'nen dood!
TINGE-LINGE-LING
Brengt
me dichten weinig gewin,
och,
et geeft me toch goeie zin,
't
geeft ook goeie zin aon aander,
daorom
is 't dè'k nie veraander;
'k
zing zoo 'k zing,
tinge-linge-ling!
Draait
'nen örgelman z'ne wals
nie
gerust 'n bietje vals?
Staokt
'ne kinkenduut z'n lieke
soms
vanwege kwaoi kritieke?
'k
zing zoo 'k zing,
tinge-linge-ling!
Musse
piepe bij werm en koud,
knaorries
zinge nie om goud,
daorom
is 't dè'k nie veraander,
'k
laach en wek den laach in aander;
'k
zing zoo 'k zing,
tinge-linge-ling!
DE
KNAORRIE
De
lente pronkt weer in vollen tooi
en
de wereld wordt weer wondermooi.
De
koeikes graozen et malse gras
zo
gretig of et al boter was.
De
veugeltjes spoldere klocht bij klocht
en
dwerrelen deur de mollige locht
en
die locht is zoft en blauw as zij,
en
't vijverke kleurt er blauw van bij,
en
deur 't vijverke, blauw geblauwd,
schieten
de viskes, rood en goud...
't
Is klaor geluk wè'k zie en heur,
't
is allemaol zuut wè'k pruuf en keur...
En
is mijn hart náá koud en guur?!
Is
mijn gemoed náá zout en zuur?!
Och,
de hemel hangt zo ver, zo hoog,
en
de weereld boeit me baai m'n oog'!
Swijls
me den hemel lokt en trekt,
hang
'k aon de weereld vaastgeplekt.
't
Leeve lokt me, et lijkt zo fijn;
en
kan er den hemel zó zuut wel zijn?!
Toch
weet ik et wel, oo, als te best:
de
weereld is mar 'n aokelik nest;
z'is
mooi van verre, mar verre van mooi:
'n
schoon vergulde veugeltjeskooi,
en
daorin fladdert mijn zieltje rond
en
't bijt zijnen bek aon de spijltjes wond!
Zoo
tob ik, gekooide kenaorriepiet,
swijls
de leuwerik de locht in schiet...
Mar
kijk: de kenaorriepiet pikt en drinkt
in
't gauwe kooike, en hört, hij zingt!
Jao,
't open kooike wier z'nen dood:
hij
stierf van nood in 'n bos vol brood!
Gelukkig
tamme kenaorriepiet
die
aachter de traollies van 't leeve geniet!
Gevange
vogel in gouwe cel,
wè
klinken oe liekes helder en fel!
Hoe
komde gij aon oe gelukkig geluid?
Wè
lierde gij blij en wè haolde diep uit!
Wè
fraozelde zuut en wè leuterde vlot,
Wè
zingde gij, zingde gij, zingde gij zot!
Wè
schokkelde, klingelde en kloekte gij vol
mee
tie-tie-fluiten en waoterrol!
Gekooide
zanger, as goud zo geel,
'k
bewonder oe hartjen, oe liekes, oe keel!
'k
Wil lijken en blijken en zijn lijk gij:
altij
gevangen, toch aaltij blij!
...
... ... ... ... ... ... ... ... ...
Eens
fladder ik weg uit mijn gouwe kooi
den
wijen hemel in, ruim en mooi!
LEUWERIK
Leuwerik,
boven 't jonge koren
heur
ik oe bellekes ieverans rinkele,
'k
heur oe zilver' engeleklökske
felle
heldere toontjes tinkele,
lekker
tierelierend vlökske,
tooren-hoog
in 't blauw verlooren
hangde,
- en ik zie sterrekes pinkelen
as
ik oe zuuk, m'n leuwerikske;
zie
ik oe wel?... Jao toch 'n pluimpke,
wapperend
puntje, fladderend tikske!
Och,
hoe zuigde 't uit oe duimke,
lollig
dröppelend klaankfontijntje,
tierelierend
zuut gelukske,
leevend
örgelinstrumentje!
Zingde
gij over oe stiekum nisje?
Over
oe gaaike? Over oe kiendjes?
Over
oe aaikes? Vierde 'n fisje?
Praotte
gij mee oe aander vriendjes
en
oe vriendinnekes, vriendelijk bisje?
Klimde
oe eige nie wijd verloore?
Vende
oe nisje terug in 't koore?
'k
Zie oe nie meer, - weggestegen
bende
naor den blauwe-zijen
hemel.
- Pikte gij in dieën wijen
hemelmaantel
gaa wè götjes?
Dröppelen
uit die göllekes, scheurkes,
fijne,
gezeefde hemel-gelödjes
neer
op 't laand as zuuten zegen?
'k
Zie... ik zie... 't zijn allemaol sterrekes;
'k
doe veurloopig mar de deurkes
van
mijn ooge toe! 't Is wellekes!
Leuwerikske,
leevend lieke,
'k
löster, blend, naor oe engele-bellekes,
naor
oe hemel-melodieke,
ringe-linge-ling
van 't Paradijs!
Gij
verdient den eersten prijs
onder...
onder... Heur 'k den donder?
Dof
gerommel op bronze tromme?
Vliegmesjiene?!
- Oo, geen wonder,
leuwerikske:
schielik schiete
schuins
't kooren in naor onder,
naor
oe gaaike, naor oe nisje...
Uit
is 't mee oe sjierewieten,
uit
is 't lieken, uit is 't fisje!
Zwaor
belaast mee tonne bommen,
heur
'k ze gromme, knorre, vloeke,
heur
'k ze dof en donker brommen;
hier
en daor, uit alle hoeken
doemen
ze op en doen verstommen
al
wè leeft en zingt en leutert...
Orlog
hee 't geluk verpeuterd!
Orlog!
Oo, 't verdriet is groot!
Lente...
mar 't geluk is dood!
(Mei
'40)
VLIEGE...
'k
Zie oe, veugeltjes
geere
vliege,
zwenke,
zwijmele
deur
de wije,
blauwe-zije,
soepele
locht en
op
oe vleugeltjes
fladdere,
dwarrele,
hange-wiege,
sliere,
draaie,
zwemme,
roeie,
zwiere,
zwaaie,
aachter
mekare mee
twee-drie-viere,
mee
heele
klochte
tuimele,
duikele
deur
de locht, en
zonder
stoote,
zonder
horte
steil
den hemel in
tiereliere,
starte,
laande,
daole,
stijge,
zonder
over-
muug
te hijge,
speulde
boven 't
wiegelend
koore;
'k
zie oe geere
zuutjes
strijke,
zonder
haopere,
zonder
schokke,
zonder
duizelig-
hei
in 't köpke
op
de spitse
daoke-nokken
ofwel
op et
zwiepend
töpke
van
'ne popu-
lieren
toore;
vliegenierkes,
dolle
dierkes,
acrobaatjes
van
de locht,
'k
zie oe geeren en
nooit
genocht!
Vliegeniers
van
vliegmesjiene,
kunde
gullie
zonder
moter,
zonder
gasse
van
benzine,
lenig,
zacht en
licht
en soepel,
deur
de locht, zo
zoft
as boter
deur
den blauwen
hemelkoepel
lijk
die veugeltjes
stijge,
daole
déúr
de naauwe
blaoier-luike
van
zo'n lollig
boomen-dekske
van
en op zo'n
zwiepend
tekske?!
'k
Zie de veugeltjes
geere
vliege,
blije
lieven-
Heere-kiendjes,
zjeniaol
en
schoon
geschaope;
lichte,
leevende
vliegmesjientjes;
lijk
ze langs me
heene
sjeeze
zijn
ze 'n hemels,
lief
cadeautje,
lijk
den Heer drie-
een
van wezen:
vogel,
vliegmesjien
pilootje:
saomen
is 't één
vliegend
bisje,
eens
gekropen
uit
'n aaike,
eens
gefladderd
uit
'n nisje
mee
'n onbe-
holpen
zwaaike...
Vogels,
dartele
vliegenierkes,
'k
zie oe geere
licht
en soepel,
zonder
donker
motor-ronken
oppernuut
weer
alle
daoge
zatjes
zwijmele,
lente-dronken
zwemmen
deur den
blauwe
koepel,
die,
zoo wijd oe
oogen
draoge,
stao
gespannen
over
d'eerde...
Ziede
'n vliegmesjien,
dan
reerde!
Ziede
veugeltjes,
dan
bekomde!
Vliegmesjien,
wè
snorde,
knorde!
Vloekmesjien,
wè
gromde,
bromde!
Vliegmesjien,
wè
blaosde,
gierde!
Vloekmesjien,
wè
raosde,
tierde!
Vliegeniers,
wè
vliegde
koud,
koud
as ijzer,
stijf
as hout!
Vliegeniers,
ge
vliegt...
wèblief?
Enkel
de veugeltjes
vliege
lief!
(Juni
'40)