|
Piet Heerkens s.v.d. - Brabant - 3
Aaw weeverlieke
We zingen van erremoei hard en mooi as blende vinken in houtere kooi; we weeven mee haanden en voeten om demme van erremoei moeten; we weeven op onzen weeverstoel mee haanden en voeten, mee slaoger en spoel van jelderom, delderom, tjoep-tjoep-tjoep, van jelderom, delderom, tjoep!
We weeven goei goed op ons houter getouw en 't wordt er geplozen deur moeder de vrouw; we kruien ze naor de fabrieken en 't kreugeltje kreunt er z'n lieke; mar enkelde riksen die zijn d'r ons loon, al zijn 't er mar weinig, ze rinkele schoon van jelderom, delderom, tjoep-tjoep-tjoep, van jelderom, delderom, tjoep!
Ons leeven is saai, ons stuultjen is hard, ons laokentje soepel, ons brood is zwart, we vreuken mee haanden en voeten, om demme van erremoei moeten; mar eens in den hemel dan hebbeme 't goed, dan weeven we gouwe stukke mee spoed van jelderom, delderom, tjoep-tjoep-tjoep, van jelderom, delderom, tjoep!
Peerke Donders
Komt er uit Tilburg iets bizonders? Zeker: 't heilig Peerke Donders!
't Weeverke op z'n ouw getouw, laoter de groote geloofsflambouw.
Honderdduuzende Weesgegroeten baad ie om veur et kwaod te boeten,
al et kwaod van laand en stad waor ie zelf geen idee van had.
Honderdduuzende Vadderonzen liet ie deur z'n hutje gonzen;
daor wier Peerke, Tilburgs eer, groot apostel van den Heer.
Weeverke eerst, mar priester laoter, wier ie in de missie paoter,
onder melaatsen, vuil van vel. Hemels maokte-n-ie van d'r hel.
Van et ploetere veur de naaste wier ie maoger, en van 't vaaste.
Jao, - zoo zeeën ze nao z'nen dood, - zelden aat ie, en Vrijdags noot!
Dikkels sliep ie op 'n kussen mee 'nen doornenkroon ertussen.
Mar z'n oog was aaltij blij, vriendelijk as de klaore Mei.
Komt er uit Tilburg iets bizonders? Zeker, 't heilig Peerke Donders!
Weevers, volg zijn veurbild nao: bid en werk zo goed as 't gao!
Den oiver en de kinkenduut
Et stao te lezen in d'aawe kronieken: er waren in Tilburg vruuger geen fabrieken, geen weeverijen mee steene schaawen, de weeverkes ha'n toen nog eige ketaawen en weefden in huis stukken keeper en laoken... in die daogen zaten er in de Raoibraoken, in Oel en de Rijt en in de Paddewaaikes veul kinkeduuten en die leejen d'r aaikes as molligen dril in poelen en slooikes, moerassen en vennen te broeien; en mooikes kroop er uit dieën dril ieder jaor in de lente 'ne streup kinkeduutjes die de gemente 's aovons in slaop zongen mee 'n saai melodieke...
in dieën tijd, - zoo zeggen d'aaw kronieke, - kwaam er uit den Bosch 'nen oiver gestreken en z'n twee kraol-eugskes keken en keken... en al de kinkeduuten doken gaaw köpken onder! Mesjeu den oiver waar nie van plan om zonder een lekker vet, vors kinkeduutenboutje naor huis te vertrekken, - as op 'n rooi houtje gong ie daor staon op z'n één rooi pooike midden in 'n vuil, gruun, modderig slooike; hij tuurde en gluurde, verruurde geen vuutje en, - pik! - daor had ie 'n moddervet kinkeduutje en ie vloog ermee, hoog, heel hoog, over heg en steg, over slooikes en waaikes en vennekes weg.
De kinkenduut daocht aon z'n vrouw en z'n kender en schreuwde bedroefd: "Och oiverr, wè zijn d'rr op deze weerreld toch wrreede natuurre! m'n vrrouw en m'n kenderr moeten 't naa bezuurre! Ze trreurren en rrouwen in 't donkerre waoterr!" Den oiver ha de list al daodlijk in de gaoter en zee, zoo deur z'n neus, den bek goed toegenepen: "Ik laot oe tóch nie los, mijn vriendje, goed begrepen?!" Mar nao 'n hortje vroeg et kinkeduutje pienter: "Zeg, oiverr, wè's dè veurr 'n dörrpke toch daorrgienderr?" Den oiver deur z'n neus: "Hier Oisterwijk, daor Haore!" "Toe Oiverr, lao me los! 'k Trrekteerr op aawe klaorre!" "Geen denken aon, nee-nee, ik laot me niet verraasse! Ge moet mee naor m'ne nest daor in de Bossche plaasse!" "Oei, trrekte naorr den Bósch?! Ocherrem, dè's 'ne strrop! Naorr 't maogerr hongerrlaand? Dan frret me hierr marr op!" Den oiver zijnen bek liet los, hij moes zo laage... en 't kinkeduutje plonste in 't waoter! - Die et zagen ze schreven 't op in Tilburgs aaw kronieken en van die tijen kwaoken ons kinkeduuten 't lieke: "Oei, wè 'ne strrop! Frret me marr op!"
Wè wo' dieë kel?
Nee, Mieke, giesterenaovond, zeg, hè'k iets beleefd, och-gaode-weg: 'k gong naor de waai de koeie waoter geeven en 'k stap zoo naor den sloot, daor stond 'ne kerel, groot en struis... ik daocht: wel al z'n leeven! Hij keek mijn aon, ik keek hum aon, hij zee me niks, ik hum ok niks, ik plonste den eemer in 't waoter en hield de kel in de gaoter.
Ik goot tien eemers in den trog, dè's zoo de gewoonte, krek genog, daor kwaam dieë kel waarechtig, Mieke, in z'n hooge leerz' en zo recht as 'n keers naor me toe en ie floot 'n lieke... Hij keek mijn aon, ik keek hum aon, hij zee me niks, ik hum ok niks, toen viet ik den eemer weer in m'n fïkken en gong op huis aon zonder te kikken.
Zeg, Mieke, vende 't geen vremd geval? Hij kuierde mee en ie zee geen bal, en ie liep ammaol naor me te kijken, zóó, schuin van opzij, en ie kwaam dichtebij... ik zette den eemer neer op et weike, ik keek hum aon, hij keek mijn aon, hij zee me niks, ik hum ok niks, ik viet den eemer weer in m'n fikke; toen zee de kel: "Wel potverdikke!"
We liepen stom toe in den stal, jao, Mieke, 't is een raar geval, en 'k hong den eemer aon den ballek; daor nept ie me ferm hier in m'nen erm en ik wier rood, hij wit als kallek... Ik keek hum aon, hij keek mijn aon, hij zee: "'t is niks!" ik zee: "Oo, niks?" toen kwaam den baos, dus 't end van 't lieke... wè zu dieë kel toch van me moete, Mieke?...
(Frits Reuter naoverteld)
Boerke de Bont
Boerke Tinuske de Bont, strooit essensie op den ekker, goed veur den grond; 't ruukt nie lekker, wel gezond.
Vruut er de ploeg zijnen ekker om, Tinuske loopt eraachter te fluiten, vreukt ie zich krom, 't gao om de duiten, klaoren blom!
Zaait ie z'n zaod mee malsen zwaai, Tinuske stapt dan staotig, opstaoikes; graai veur graai zwaait ie z'n zaoikes hallef in Maai.
Haort ie z'n zeissie op eenen steen, slaot ie z'n staol deur et kooren dè't zindert, wèt ie ze, één liedeke vlindert over oe heen! |