CUBRA |
Pierre
Bogaers la vérité
stramstil stonden de vijgen stomverbaasd toen de dadels denderend voorbijkwamen en niemand wist waarheen maar een klein navelsinaasappeltje wist het wel zij gaan naar de veiling van don alfonso fernandez nieto
de kleur van water
water bron van al wat leeft geboren uit het smeltend ijs daarboven komt als bergbeek naar beneden donderend bulderend onstuimig en woest en later waardig en voornaam maar altijd ritselend tintelend flikkerend parelend spetterend schuimend en dansend vol diamantige glinsteringen want de zon zit gevangen in iedere druppel hoor toch die mahlermuziek van dit klotsende water
het water dat vredig uitloopt in andere nieuwe watermoeders die samenkomen langs groen oeverland in een zee of meer waar zij verdampen tot grijze wolken en straks als regen weer daarboven landen ijs worden en dan weer water
het water heeft altijd een onbestemde kleur die met geen mogelijkheid te duiden is ik denk daarom dat god de kleur van water heeft
|
||||
|