Mijn persoonlijke ervaringen om jaarlijks een konijn vet
te mesten voor Kerstmis. Ik ben nu 71 jaar, maar het staat nog steeds in
mijn geheugen en ik moet nog (bijna) huilen als ik het liedje van het
konijntje Flapje hoor op de radio. Dat gaat terug tot mijn allerjongste
leeftijd, ik schat zo 5 of 6 jaar, dat ik jaarlijks met
mijn verjaardag in mei een konijntje bij de achterburen mocht uitzoeken
als cadeautje. Het moest echter altijd een Vlaamse Reus zijn (waarom,
dat besefte ik toen niet). Ik verzorgde dat beestje keurig en moest het
dan ca. 2 weken vóór Kerstmis alleen maar selderij voeren. Later
bleek waarom: dan onttrok dit vocht uit het vlees.
Dit ging jaren goed zonder dat ik iets merkte, maar
"typisch" was mijn konijntje altijd OF weggelopen, OF
gestolen, OF weet ik wat voor smoesje om te verklaren waar het beest was
zo vlak vóór Kerst. Ik wilde dan steeds een nieuw konijn, maar moeder
zei dan: wacht maar tot je verjaardag, want in de winter is het toch
niets voor zo'n beest! Totdat ik op zekere dag met eigen ogen zag dat
mijn konijn geslacht werd (door vader). Laat ik u vertellen dat dit een
enorme schok was (toen). Ik heb dat mijn ouders eerlijk gezegd niet echt
vergeven, ofschoon ik nu wel begreep waarom, uit pure armoede om toch
eens wat vlees op tafel te krijgen. Het mooiste kwam dan nog, ik mocht
met mijn vader het konijnenvelletje naar een konijnenvilder brengen,
kreeg daarvoor een dubbeltje, helemaal voor mijzelf, en bracht dat op
dinsdagmiddag naar de Spaarbank, en dit werd, na lang in de rij gestaan
te hebben, op mijn spaarbankboekje bijgeschreven. Ik heb van mijn
spaartegoed echter tot op heden nooit iets teruggezien. Uit
"wraak" ben ik toen op het criminele pad gegaan door 1 cent
uit moeders portemonnaie te halen, en hiervan een stukje zoethout of een
dropveter gekocht op het hoekje bij een winkeltje dat alles verkocht. Of
het werd heel snel verorberd, OF het ging mee naar school zodat mijn
vriendinnetjes ook een keer mochten sabbelen aan mijn gekocht snoepgoed.
Echt plezier heb ik daarvan echter nooit gehad, omdat er steeds die
angst was dat moeder dit zou ontdekken.Ik heb, toen "mijn"
konijntje op tafel kwam, gedreigd het huis uit te gaan, wat ik ook deed
tot wel half januari (ging bij een vriendinnetje slapen).
Natuurlijk weet ik nu dat mijn ouders dat wel wisten, maar ik dacht:
Zó, nu zal ik jullie wel afleren mijn "cadeautje" op te eten.
Heb hierna ook nooit meer een konijn verzorgd en opgevoed.