De
ooievaar - voorlichting en de scheiding der seksen in het Rijke Roomse
Leven
Stuur ons uw
verhaal: leed@brabantsdagblad.nl
|
W. Heefer - V.d.
Molengraft
Een cursus hebben wij niet gehad, toen we eind
60er jaren in het huwelijksbootje stapten, wat vele stormen moest
doorstaan in al die decennia, maar we werden wel uitgenodigd bij
de pastoor van de St.Annaparochie, die natuurlijk al lang niet
meer leeft. Hij probeerde om iets stichtelijks bij te dragen, maar
we zeiden dat dat niet perse nodig was, en dan hij zich kon
beperken tot het zakelijke gedeelte, de huwelijksmis e.d. We
kregen een kale kop thee aangeboden, terwijl de zeereerwaarde een
dikke sigaar rookte. Het was een welgedane persoon met dikke buik
onder de zwarte toga, de borrel kwam vast op tafel na ons vertrek,
omdat wij een zo goedkoop mogelijke dienst wilden, vanwege
handjevol familie en zieke schoonvader, en natuurlijke krappe
financien. Van anderen hoorden we, dat je bij de bestelling van
een duuurdere dienst een gebakje kreeg, en daarna nog een drankje.
We zijn in de kapel getrouwd in de Capucijnenstraat, waar nu de
Chapel Studio is gehuisvest, dat was intiemer dan die grote St.Annakerk,
die al lang geleden werd gesloopt. Later kwam "meneer
pastoor" nog eens aan de deur, of "het tuintje al
ingezaaid was". Niet al te beleefd, maar wel beslist, hebben
we toen laten weten, dat soort belangstelling niet op prijs te
stellen, want dat werd aan onze ouders ook al gevraagd toen zij in
de oorlogsjaren trouwden. Hij is niet meer geweest. Mijn vader
moest niks hebben van die "zwartrokken", kwam zelden in
de kerk. Hij was nogal socialistisch vanwege de vakbond voor
timmerlieden, die nota bene door de paters werd opgericht, naar ik
later te weten kwam. Maar dat waren dan ook geen zwartrokken met
hun bruine pij, maar hartelijke mensen die zich het lot aantrokken
van de zwakkeren, en daar iets aan probeerden te verbeteren,
waarbij ze de mensen in hun waarde lieten. Aan die paterkes denk
ik terug met een warm gevoel.
|
|