|
Mijn
Eerste Heilige Communie
Stuur ons uw
verhaal over
uw Eerste
Communie-dag
Inzendingen: leed@brabantsdagblad.nl
Jan
Peijnenburg
Mijn verhaaltje over mijn 1e H.Communie.Het is geweest in
1943, dus tijdens de oorlogsjaren ofschoon ik mij niet herinner of er toen
al iets merkbaar was van de oorlog, ik denk dat wij er pas in 1945 vlak
vóór de bevrijding echt mee geconfronteerd werden.Wat ik mij herinner
van de Communie, was in elk geval de voorbereidingen al een jaar van
tevoren op school met biechtoefeningen,opstellingen en wat te doen als we
eindelijk de lang verwachtte Communie zouden ontvangen.Er werd met name
gehamerd op het feit dat we BESLIST nuchter moesten zijn,vrij van zonden
en mocht zich het feit voordoen dat de priester de H.Hostie zou laten
vallen tijdens de uitreiking men alleen maar met een hoofdbeweging de
priester daar op moesten attenderen en onder géén voorwaarde zelf met de
hand de hostie mochten oprapen.Wat glashelder tot en met nu in mijn
herinnering staat is het volgende;Wij hadden thuis in het schuurtje onder
een "kunstmoeder"(warmte afgevende lamp), een stel kuikentjes
zitten welke uiteindelijk als kip later geconsumeerd werden,maar dat
terzijde.Vlak voor het "ter kerke gaan", zei mijn vader: Geef
jij de kuikentjes nog even wat voer.Dat gebeurde dus.Ik in mijn mooie
communiepak (gemaakt van kleding van mijn oudere broer) naar het
schuurtje.Geef de kuikens hun voer.Deze pikten heel driftig het gegeven
voer.Ik als kleine jongen van 7 zijnde dacht toen: Dat moet toch wel
ontzettend lekker zijn omdat zij zo gulzig op het voer aanvielen. Dus
dacht ik; laat ik dat ook maar eens proeven.Ik deed wat in mijn mond en
ineens realiseerde ik mij dat ik mijn communie zou doen en de verdoemenis
van de eeuwig brandende hel op mij wachtte, omdat ik niet nuchter meer
was.Alles uitgespuwd en met een levensgroot schuldgevoel terug naar
binnen.Uiteraard durfde ik niets te vertellen.Wij gingen naar de kerk en
toen ik mee naar voren ging om de communie te ontvangen bekroop mij het
gevoel dat de priester beslist zou merken wat ik gedaan had.Heb
waarschijnlijk een vuurrode kop gehad toen ik de hostie ontving, maar weet
dat uiteraard niet meer.Mijn hele communiedag wat een ontspannen feest zou
moeten zijn was eigenlijk een debacle vanwege mijn zware zonde.Ik heb hier
tot mijn plechtige communie (5 jaar lang) mee rondgelopen en zonde op
zonde gestapeld omdat gedurende die hele 5 lange jaren er regelmatig,
tenminste 1x per maand gebiecht werd en ik dat vergrijp
bleef verzwijgen.Wanneer ik eindelijk heb gebiecht wat er
gebeurd was weet ik niet meer, ik denk zelfs dat ik dat nooit heb
gebiecht,want dit zou een te zware zonde geweest zijn denk ik. Heb
wel al die jaren zoveel mogelijk gebedjes uit alle soorten kerkboeken
opgezegd voor mijzelf omdat er aflaten mee te verdienen waren en ik in
mijn naïviteit dacht dat hiermede alles goed zou komen.Ik ben er nu wel
overheen, ben intussen 67 en zeker niet (meer) gefrustreerd en denk er
alleen glimlachend aan terug.Voor de rest herinner ik mij wel nog de
geïjkte cadeautjes, een rozenkrans, wijwatervaatje,een sinaasappel, en
kop en schotel met bordje met daarop "ter herinnering aan Uw 1e
H.Communie" dat gebruikt mocht worden op Zondagen en daarna
verdween in de porseleinkast en soms zelfs wel een kwartje en van
"de rijke tak" van de familie 1 gulden. Na ontvangst van de
diversen giften van ooms en tantes werden we naar buiten gebonjoerd want
het was meestal toch meer een feestje voor volwassenen die gezellig een
paar borreltjes dronken en bleven hangen tot "het feestvarken"
al lang en breed naar bed was.Voor de rest hangt me niet veel meer bij van
deze oh zo belangrijke dag, omdat het bovenstaande gebeuren teveel drukte
op mijn geweten. Maar uiteindelijk is alles toch wel goed gekomen met mij
geloof ik.
|
|