Mijn
Eerste Heilige Communie
Stuur ons uw
verhaal over
uw Eerste
Communie-dag
Inzendingen: leed@brabantsdagblad.nl
W.
Heefer-v.d. Molengraft
Mijn communie deed ik begin jaren 50, in een lange witte
jurk, door moeder gemaakt, met een sluiertje, wat nogal onwennig voelde.
Later werd de jurk ingekort voor de zondag. Het was een klassikaal
gebeuren, iedereen deed mee, terwijl er tegenwoordig gekozen kan worden.
De bemoeienis van ouders was niet groot, hadden ze ook geen tijd voor, de
nonnen van de meisjesschool regelden alles wel. Er zijn een paar zwart-wit
footootjes van, niet zo'n mooi "staatsieportret' in kleur, vaak ook
het gebeuren op video vandaag de dag. Tijdens het "moment
suprème" zat je op een rij geknield voor de stenen communiebank,
handjes onder het witte kleed en dan maar tong uitsteken, want we mochten
de hosties absoluut niet aanraken. Ook mocht je er niet op kauwen. Ze
waren wel mooi blank en dun, met een figuurtje erin gestanst, tegenwoordig
zijn het soms net toastjes. Als de kerkdienst eindelijk voorbij was, naar
huis voor de rest van het verplichte nummer. Het was een sober feestje
waarbij wel wat familie kwam, met gebak en een glaasje, maar 's avonds was
iedereen weer weg. De kadootjes bestonden uit: handtasje, missaal en
rozenkrans, dat ging 's morgens mee naar de kerk, en het onvermijdelijke
serviesgoed met nog wat kleine dingen. Sommige klasgenootjes kregen toen
al een horloge of zelfs een fiets, stikjaloers was je dan, terwijl je op
de dag zelf best tevreden was. Bij ons thuis deden ze mee voor de lieve
vrede, ze waren absoluut niet kerks of godvruchtig, terwijl dat op school
erin gestampt werd. Nogal dubbel voor een klein kind, nooit veel van
gesnapt. Wel dat een en ander niet klopte, daarom misschien een stimulans
om later zelf op zoek te gaan naar de waarheid en de Bron van alles.
|