Mijn naam heet ik Kamiel Verwer; ik studeer voor het tweede jaar filosofie aan de KUB en soms waag ik mij aan het schrijven van gedichten.
Enkele weken geleden trad ik als gast op in de Sint Josephstraat in Tilburg, samen met Nick J. Swart, Jasper Mikkers, Jace van de Ven en Cees van Raak, hetgeen voor mij een buitengewoon grote eer was. Het is mede daarom dat ik nu hier mijn eigen stemmetje verhef.
De poëzie die ik schrijf varieert enorm, omdat ik nog helemaal
geen eigen stijl heb. Ik ving mijn schrijven aan met metafysische gedachtenspinsels,
korte poëmen die abstracte gedachten poogden te vertolken. Gedichtjes
die iets liefs over iemand willen zeggen en dan maar en passant meteen
de rest van het Zijn meenemen in de overweging:
| Ontrouw
wil jij soms dat aan jouw denken verschijnt dat wat nimmer stoppen kan welke ster er ook verdwijnt?
wil jij soms het naakt liefhebben dat waarheid heet omdat je die liefde zo eindeloos weet?
wil jij soms tussen onze liefde door je zweet delen met hem, de minnaar van de tijd? |
Haren
Er groeien haren uit mij haren als wilgetakken de aarde aanrakend
haren vol van klamme klei er groeien ook haren in mij daaraan mag je me vastpakken en daarover laat ik me aaien
de vacht die van mijn ziel een lichaam maakt in jou |
Na wat literaire omzwervingen in het land van Sartre, Baudelaire, Verlaine, Hölderlin, Schiller, Hesse konden deze kleine krengen me niet meer konden bekoren, omdat ze niets méér bleken dan holle frasen.
"Maar is
toch méér? Er moet toch méér zijn?
Ja, welzeker is
er meer, wat te denken bijvoorbeeld, van uw gulzigheid meneer?"
En zo, waarde lezer, ben ik overgegaan op het schrijven van gedichten die geen betekenis pretenderen te hebben (maar daarmee wel een niet te achterhalen, flakkerend schijnsel van waarheid dat zich steeds aan ons grijpen onttrekt). Eén van die gedichten heb ik 'Kus' genoemd, natuurlijk geheel zonder reden, en dat heb ik voorgedragen in de Sint Josephstraat. Het is een gedicht dat zijn klank niet kan ontberen, dus als het enkel maar door- of voorgelezen zou worden zou het niet zichzelf kunnen zijn. Men mag het niet trillingloos ontvangen. Toch is hier een fragment van het manuscript afgebeeld. Hoor:
Kan er dan echt niets méér gezegd worden over het leven? Wat is poëzie eigenlijk? Dichten is de verenGing controleren. Dichten is de verenGing in de hand houden en haar afscheidingsproduct in versregels reproduceren.
Oud worden wij, zonder einde,
zijn wij ons eigen omlijnde
Reacties op deze uiteenzetting kunt u sturen naar K.M.Verwer@stud.tue.nl