"Niet door de poepsteeg!"
Talloze Tilburgse kinderen kregen tot
ver na de oorlog deze ernstige waarschuwing mee. Verboden vruchten
smaken het best, dus velen zullen aan de verleiding zijn bezweken en
alsnog dit geheimzinnige steegje zijn ingegaan. Zelfs overdag zag het er
luguber uit. Aan de ene zijde de smoezelige achtergevel van
chroomlederfabriek De Hinde, met zijn grote ventilatoren in de muur, die
een vette walm over het steegje uitbraakten. Aan de overkant hiervan een
braakliggend terrein dat door zowel de fabriek als omwonenden tot
stortplaats was verkozen. Sintelbergen, met onkruid begroeid, dooie
honden, mosselschelpen, glas, veel glas en poep, massa's poep van mens
en dier. De bestrating bestond uit sintels, vermengd met glas. Waarlijk
gevaarlijk dus.
En dan 's avonds. Een zwakke
straatlantaarn, opgehangen aan de fabrieksmuur, maakte dat de schaduwen
langs de lange gevel nog zwarter werden. Een ideale plaats voor
verliefde koppeltjes, die dan ook graag op zaterdagavond in zo'n
schaduwplek schoven om nog snel even vóór elven dát te doen wat
pastoor en pa ten strengste hadden verboden. Nee, niet dat! Veel
onschuldiger.
Het 'echte werk' gebeurde vlakbij, in
een paar vervallen wevershuisjes aan het eind van de steeg. En om de
hoek, in soortgelijke huisjes. En ook nog een paar honderd meter
verderop, in een paar straten die wat dichter bij de Koningswei lagen.
Want daar verbleven de monteurs en technici, alleenstaande mannen uit
Duitsland en Engeland, die door de week de machines van de textiel en op
zaterdagavond de rokjes lieten draaien. Het waren de nadagen van de
premoderne industriestad en het centrum leefde het volle leven, ondanks
de tweejaarlijkse vervloekingen van een opgetrommelde roedel jezuïeten.
Maar de fluisteringen van het nabije donker in de poepsteeg overstemden
de galm van het hiernamaals. Tot de 'Sloper' zich ermee ging bemoeien.
Neer ermee! Weg sintels, weg honden, weg poep. En weg schaduwen. En weg
tolrokjes.
De Hinde verdween en de poepsteeg werd
een keurige straat, een verlichte straat. In één klap gepromoveerd van
een duistere steeg naar een magnifieke woonstraat. De Hoogtestraat.
De verliefde stelletjes zijn gebleven,
al zoeken zij nu andere plaatsen en begint hun feest pas om elf uur. En
de dames van plezier? Misschien zal Tilburg een postmoderne
industriestad moeten worden, voordat het weer een straat of buurt krijgt
waar eenzame mannen op zaterdagavond heenspoeden om zich over te geven
aan de fluisteringen van het vlees. Architectonisch gezien is de stad er
al klaar voor. Zeker de oude stad kent meerdere nieuwe straten met een
wulps karakter en sommige zelfs met een wulpse naam. Maar of er een ooit
de duistere aantrekkingskracht van de toenmalige poepsteeg zal krijgen
is nu nog onduidelijk. Eigenlijk is de stad er te schoon voor.
|