DD
= Dames Dubbel
(Geux en Koogje)
Koogje:
THEATERSTUK
Ik heb vorige week de
hele week in de schouwburg door mogen brengen.
En
ik heb weer snoeihard genoten!
Hoewel
ik het leuk vind om op de planken te staan, vind ik ‘t zéker zo
leuk om achter de schermen bezig te mogen zijn.
Achter
voel je 'n paar uur voor de
voorstelling altijd een heerlijke zoete spanning.
Er
heerst dan ook altijd een bedrijvigheid die echt met niets te
vergelijken valt.
Alle
spelers worden door de afdeling Huid en Haar (grime en kapper)
netjes in de plooi gebracht voor hun rol. Iedereen is belangrijk die
avond.
Want
iedereen is een radertje in het grote geheel.
De
technici lopen de zaken, nog voor de allerlaatste keer, nauwkeurig na. De
kleedsters (waar ik er één van mag zijn), zorgen dat alle kleding hangt
waar het hoort te hangen. Er worden nog gauw een aantal aanpassingen
gedaan. Of er wordt nog iets gerepareerd.
Het
gaat er in deze productie in bepaalde scènes namelijk soms heel hard aan
toe. En dat levert wel eens de nodige scheuren op.
Diegene
die voor de rekwisieten zorgen, zijn doende met het op volgorde leggen van
alle voorwerpen. Ongelóóflijk wat er allemaal bij komt kijken om een
voorstelling zo geloofwaardig en vlot mogelijk te laten verlopen.
Ondertussen
hoor je allerlei kreten en vreemde geluiden uit de kelen van de solisten
die achter gesloten deuren de gang op komen sijpelen.
Het
klinkt alsof ze in hoge nood
verkeren!
Maar
n i e m a n d op de gang
reageert daarop.
Het
is één van de rituelen die er gewoonweg bij hoort.
De
stembanden moeten los, eer ze écht "los" mogen.
Kortom,
iedereen is druk bezig met zijn eigen ding.
Het
heeft iets heel speciaals vind ik.
De
spanning die stijgt ten top wanneer er een stem door de intercom
galmt met de mededeling:
"Vijf
minuten voor aanvang, ik herhaal, v i j f - minuten voor aanvang…”
KLIK…er
komt ineens geluid vanuit de zaal, je hoort nu het geroezemoes van de
bezoekers die hun plaats in nemen.
Nu
gaan ook muzikanten hun materiaal stemmen wat een kakofonie aan geluiden
veroorzaakt.
Daar
klinkt de stem weer: "Iedereen op hun plaatsen".
En dan, wordt het stil.
Doodstil.
Ik
sta in de coulissen en hoor achter mij héél zachtjes de stem iets
over het doek zeggen, dan...alsof er een heilig moment aangebroken
is, werpt men elkaar nog snel een blik van verstandhouding toe en héél
zachtjes wenst men elkaar voor de laatste keer “ toi, toi, toi…”.
Het
is aardedonker.
Alleen
de trommelaar staat in een felle lichtbundel.
Hij
ziet er prachtig uit in zijn spierwitte soldatenpak.
Dan
begint hij te roffelen. Heel intens beleef ik dat ogenblik.
Dan
zwelt de muziek aan en begint de jonge soldaat te zingen.
Heerlijk,
de voorstelling is (weer) begonnen!
Theater.
't Heeft iets magisch.
Ik
weet het: het is één en ál illusie.
Maar
het geeft me wel de gelegenheid om, héél eventjes, aan de alledaagse realiteit
te ontsnappen...
Reactie aan DD mailen? Verstuur uw
bericht door HIER te klikken.
|