|
|
DD
= Dames Dubbel
(Geux en Koogje)
Koogje
heeft het momenteel erg druk.
Daardoor geen echte
DD aflevering.
U moet het deze week met enkel Geux alleen doen…
ROND
“Kijk’”
zei ze “hier zit het in. Het mooiste, dat ik óóit van iemand
gekregen heb.”
Op haar linker handpalm staat een klein vierkant kartonnen doosje.
Voorzichtig maakt ze met haar andere hand het dekseltje los en
nieuwsgierig kijk ik op het witte vloeipapiertje. Ze legt het dekseltje
naast zich op de tafel en vouwt het papier voorzichtig terug.
In het doosje ligt: een kogelrond steentje.
Beige,
grijs – zoals de meeste normale steentjes zijn.
“Mooi
hè?” vraagt ze, terwijl ze het steentje voorzichtig tussen duim en
wijsvinger uit het doosje pakt.
“Hier!” en ze laat het steentje in mijn hand vallen.
Het is net een grote knikker, mooi rond, zwaar – wat ruw. Ik laat het
steentje op mijn hand rond bewegen, kleine cirkeltjes draaiend.
“Houd het eens bij je oor?” vraagt ze. Ik kijk haar een beetje
ongelooflijk aan. We hebben het hier over een massieve stenen knikker.
Verwacht ze nu werkelijk dat ik dat ding bij mijn oor ga houden, alsof het
mij zijn eeuwenoude grote geheim zal influisteren?
Ik zie dat ze wacht, op het heffen van mijn arm – dus vooruit dan maar.
Ik houd het steentje tussen mijn vingers bij mijn oor.
“En nu?” vraag ik, met opgetrokken wenkbrauwen.
“Nou, gewoon,” zegt ze, terwijl ze belangstellend op mijn gezicht let,
“gewoon - schudden!”
Vooruit dan maar, ik verwacht hier niks van, maar ik schud het steentje
naast mijn oor.
En van binnen, vanuit het binnenste van het puntgave dichte steentje
komt… geluid.
Een zacht rammelend geluid.
Verwonderd kijk ik naar de stenen knikker.
Dat is raar! Het ziet eruit als een steentje, het voelt als een steentje,
het heeft het gewicht van een steentje en toch beweegt er iets in
het steentje wanneer je er mee schudt. Wanneer ik mijn ogen sluit, meen ik
zelfs, dat ik voel dat er in de ronde kiezel iets beweegt.
Natuurlijk
kleeft er aan zo’n cadeau een verhaal. Dat verhaal is zó persoonlijk,
dat het weinig zin heeft om het u hier te vertellen, maar ik zal u zeggen:
het steentje werd er alleen maar mooier en mooier van. Een deel van het
verhaal speelt zich af in Frankrijk, waar het steentje dan ook door een
andere persoon gevonden is. Mede daardoor is het een kostbaar steentje
geworden, vol symboliek en van hoge emotionele waarde.
Nu
weet ik helemaal niet hoeveel stenen er liggen in Frankrijk, maar zover ik
weet is het zowat één grote kiezel, keien- en krijtberg. Miljarden,
miljarden, miljarden steentjes – overal. Natuurlijk vind ik nóóit
zo’n steentje, zelfs al zou ik mijn hele leven er naar op zoek gaan.
Jaren,
werkelijk jáááren en jáááren later, loop ik over een keienstrand in
Frankrijk en valt mijn oog op kleine ronde steentjes waardoor ik mij het
hiervóór vertelde verhaal herinner. En u kunt het geloven of niet –
het maakt mij niet uit – maar wanneer ik het steentje opraap en ermee
schud, lijkt er ‘iets’ binnenin te bewegen. Ik houd het steentje, vol
ongeloof bij mijn oor, en verdomd: het geeft geluid.
Inmiddels
ben ik nog steeds in bezit van een aantal (!) van deze steentjes, al zijn
ze niet allemaal even mooi rond en gaaf.
Ik geef er ook wel eens een cadeau, zonder doosje, zonder vloeipapiertje
– gewoon als simpel steentje, waarbij de gebeurtenis zich herhaalt.
De ontvanger begint met verbaast kijken, voelen, kijken, nóg verbaasder
kijken, vol ongeloof schudden…
Maar mijn presentje gaat altijd naar mensen die hun
e i g e n verhaal met
zich mee dragen en daardoor altijd het wonderbaarlijk rammelen van een
eenvoudig steentje kunnen waarderen.
Een
simpel steentje krijgt zo steeds een andere eigen symbolische
emotionele waarde, en dóórgeven van zo’n kiezelsteentje mag. Graag
zelfs…
Reactie aan DD mailen? Verstuur uw
bericht door HIER te klikken.
|
|