|
|
DD
= Dames Dubbel
(Geux en Koogje)
KOOGJE:
"Wat
een vreemde achternaam heb jij, waar komt die vandaan?"
"Uit Rotterdam!" was dan steevast mijn antwoord.
Mijn
vader kwam daar vandaan, dus leek het mij dat dit antwoord het meest voor
de handliggend was.
Als kind hield ik mij met hele andere zaken bezig dan met mijn
achternaam, laat staan met de oorsprong ervan. Hoewel mijn vader uit een
groot gezin kwam, was er géén hechte familieband ontstaan. Dit was mede
te danken aan het feit, dat hij op jonge leeftijd in het
weeshuis terecht was gekomen.
Nadat
zijn ouders gestorven waren aan de gevolgen van paratyfus, werden
de kleintjes uit het gezin ondergebracht in het weeshuis, alwaar ze
liefdevol getuchtigd werden door de nonnen. De groten uit
het gezin ontkwamen hieraan, door zich ijlings in een huwelijk te storten.
In het weeshuis was het gewoon een kwestie van overleven. Ik heb dit alles
van mijn moeder vernomen, want mijn vader sprak hier nooit over. Blijkbaar
was hij een pientere knaap, want hij werd door de nonnen aangespoord
om nog een paar jaar langer in het weeshuis te blijven om door
te leren. Maar hij wist niet hoe snel hij uit dat liefdeloze oord weg
moest komen. Met louter 'n knapzak met daarin wat kleding en
proviand trok hij de wijde wereld in om de
boer op te gaan. Om, na een aantal omzwervingen, als
bakkersknecht, terecht te komen in Kaatsheuvel. Hij bezorgde brood aan
huis. Ook in Tilburg. Mijn oma was ook een klant van hem. En die klant had
een dochter die hij wel héél erg leuk vond. Op die manier duikelde hij mijn
moeder op en bleef na zijn huwelijk hier in Tilburg wonen.
Punt-uit en klaar, zo was het gegaan....Jarenlang bleef het bij dit
verhaal.
De enige oom die ik goed
gekend heb was zijn jongste broer die bij mijn ouders in huis
opgenomen werd nadat ook hij het weeshuis verlaten had. Die oom is
ook in Tilburg blijven wonen. Helaas, is de tijd mij vooruit gesneld en
kan ik mijn vader en mijn oom niets meer vragen. Beiden zijn
overleden. Hoewel mijn moeder nog erg veel weet te vertellen over haar
afkomst en over de voorouders van haar kant weet ook
zij barweinig te vertellen over het verleden van de Koogjes.
Naarmate
ik ouder word, wil ik meer weten. Ik word steeds nieuwsgieriger naar die
mensen waar ik ook opa en oma tegen had moeten zeggen, als ze niet zo
vroeg waren overleden. Hoe heette mijn oma? Wie waren haar ouders?
Hetzelfde geldt voor Opa Koogje. Maar toch in iets mindere mate.
Waarschijnlijk omdat mijn moeder vertelde dat mijn vader stapelgek op
zijn moeder was.
Wat
bof ik toch dat ik in deze tijd leef. Want ik heb nog niet zo vreselijk
lang geleden een nieuwe sport ontdekt. Surfen. Niet op het water maar op
het net , het i n t e r net. Nadat ik op digitale wijze diep in het
verleden heb kunnen duiken van moeders kant, ben ik ook op zoek gegaan
naar de geschiedenis van vader's kant. Jammer genoeg kwam ik digitaal
niet zo veel te weten.
Toen ben ik op zoek gegaan in het archief in Rotterdam. Wat was dat
een openbaring! Samen met een vriendin van mij , die ook "iets"
uit het verleden op wilde zoeken, zijn we daar een h e l e dag zonder eten
en drinken aan het grasduinen geweest. We hebben niet eens tijd gehad om
ook maar iets van dorst of honger te voelen, zo ontzettend waren wij erin
OP gegaan. De tijd was omgevlogen.
En nu? Nu ben ik verloren,
verslaafd en helemaal in de ban van de geschiedenis van mijn familie en
alles wat hiermee samenhangt. Ik bekijk oude prenten van Rotterdam. Om een
impressie te krijgen van hoe het er destijds uitgezien moet hebben.
Ik heb in het archief
adressen gevonden waar mijn voorouders gewoond hebben. Ik tik de adressen
in en er verschijnen oude foto's met nauwe steegjes, en huizen in een
vergevorderde staat van verval. Mensen in het straatbeeld van toen. In
kleding van toen.
..Oooh Berssenbrugge
als je voor mij stond dan zou ik je tegen mij aandrukken en je een enorme
pakkerd geven. En ik zou je vertellen wat ik van je vind - want
man, wat ben je mij dierbaar door je fantastische werk. Lieve man:
wat maakte je toch prachtige alledaagse plaatjes, die nu van
zulk een historische waarde zijn.
Ik kan helemaal lyrisch
worden als ik zijn foto's bekijk.
Maar goed, dit even terzijde. (Ik draaf weer door...sorry mensen dit is
ook een symptoom van mijn verslaving!)
Ik
wilde deze week "eventjes" kijken of ik een naam kon vinden die
mij al een paar maanden bezig houd. Dit wilde mij een paar
maanden geleden alsmaar niet lukken. Maar ik heb gaandeweg wél gemerkt
dat er steeds meer nieuwe digitale informatie via de archieven prijs
gegeven worden. En ook mijn medeverslaafden zitten niet stil. Dit bleek weer toen
ik de naam intikte. Ik verwachtte er aanvankelijk niet zoveel van. Maar
toen floepte er zomaar ineens "iets" tevoorschijn. Die
lang gezochte naam stond er op,en nog véél meer.
Het gevoel wat zich dan
van je meester maakt is niet te beschrijven. Dat geeft zo'n geweldige
kick. Ik werd zomaar ineens geconfronteerd met mijn voorouders van
mijn oma's kant....hun VOOR en ACHTERnamen...waar ze vandaan kwamen...g e
w e l d i g. En er bleef maar nieuwe informatie uitrollen. Alsof ik de
jackpot gewonnen had en er alsmaar muntjes onder uit het apparaat
kwamen rollen, die ik amper bij kon houden om op te rapen. Ik kwam handen
en ogen tekort. Kortom, ik was in opperste vervoering en ben
geconcentreerd aan de slag gegaan met het verzamelen van al die
onverwachte nieuwe details.
( Was ik een jodenhater
geweest, dan zou ik nu dus een probleem hebben. Had ik een hekel aan
Duitsers gehad, tja dan had ik nu toch een deel van mezelf moeten haten.
Gelukkig heb ik hier helemaal geen last van, maar, ik bedoel maar.)
Mijn eigen(wijze) papa zei
mij heel vroeger eens: "Oordeel nooit te snel, want voor je het weet
ben je zélf het onderwerp. Wij zijn meer dan we weten te zijn....Of
misschien zelfs willen zijn."
Ik snapte h e l e m a a l niets van wat hij toen tegen mij zei,
maar toch zijn juist die woorden mij altijd bijgebleven.
Veel later werd mij
duidelijk hoe wijs die uitspaak geweest is. En hoe w
a a r het is. Deze uitspraak kwam dus omdat hij zo van toepassing
was, ook weer eventjes langs dwarrelen, alsof een héél subtiel
briesje mijn vaders wijze woorden deed opleven, en weer de herinnering aan
deze woorden in mij wakker porde. Jahaaa, er gebeuren vreemde, verrassende
en fascinerende dingen hoor, zomaar midden in zo'n zoektocht.
Enfin,
dit nog héél "eventjes" kijken, eindigde met
prikkende,brandende ogen, steenkoude voeten, en het aflopen van de wekker
van dochterlief in ons doodstille huis......en ineens besef ik dat het eventjes
kijken, nu wel heel erg uit de hand is gelopen.
"Shit, het is al
zeven uur....in de o c h t e n d " mauw ik zachtjes tegen
mezelf.
Stilletjes ga ik naar boven. Poets vlug mijn tanden, loop zachtjes de
slaapkamer van dochterlief in om haar een kus te geven. Slaperig vraagt ze
mij: ‘Mam, waar ga jij zo vroeg naar toe?’
" uh, nergens naar
toe schat, ik moest plassen, ik ga nu weer naar bed".
Tja, hoe leg ik op dit uur van de dag zomaar eventjes een
verslaving uit?
|
|