|
|
DD
= Dames Dubbel
(Geux en Koogje)
HELLO DOLLY
KOOGJE:
Sinds een maand ben ik
met een leuk theaterproject bezig. Er werken heel veel mensen aan
deze productie mee. De repetities zijn in volle gang, en de toon is
al gezet. Het enthousiasme is niet te stuiten. We willen er met z'n
allen voor gaan.
Elke repetitie zie je voorzichtig iets groeien. Worden er
bepaalde zaken steeds duidelijker en concreter. Zie je voorzichtige groei
in de karakters, die de mensen gaan vertolken.
Dat is voor mij fascinerend om te zien en mee te maken.
Het spelen vind ik leuk. Maar
gemakkelijk is het voor mij z e k e r niet. Het is onwennig om in de huid
van een ander te kruipen. Ik bewonder dan ook de medespelers die met
het grootste gemak switchen van hun eigen persoon, naar hun rol. Door
veel naar ze te kijken tijdens de repetities, krijg je meer inzicht in hoe
ze in staat zijn dit te doen. Ik blijf het knap vinden. En ik ben reëel
genoeg om in te zien, dat ik nooit in staat zal zijn om zoiets goed te
kunnen. Maar dat neemt niet weg dat ik het fantastisch vind om te doen en
blij ben, dat ze mij nu voor de tweede keer een kans gunnen om het weer
een keertje te gaan p r o b e r e n.
Nu vond ik dat ik met
een stukje zang en een klein rolletje al ruimschoots door het
productieteam bedacht was.
Maar nee, er komt nog een andere discipline bij. Ik mag nu ook een
d a n s j e gaan
doen…
Terwijl ik dit neerschrijf kan ik nauwelijks een schaterlach
onderdrukken. Maar goed, ik werd ervoor uitgekozen, dus ik doe mijn
uiterste best en om in de geest blijven van ons team: ik ga
ervoor!
Met het (alweer) grootste gemak doet de choreografe (oftewel
onze dansjuf) ons opnieuw voor, wat er straks van ons verwacht gaat worden.
Ze beweegt zich wat vloeiend heen en weer, en het ziet er inderdaad
best wel makkelijk uit. Maar ja: dan komt het moment dat je zo’n juf na
mag gaan doen....
Nou, dat wordt dus een héél ander verhaal. Het word je dan je héél
snel duidelijk dat het absoluut geen makkie is. Kijk, voor een leek
is het onthouden van ‘wat pasjes’ alleen al, een heel karwei!
Met wat extra inspanning moet dát
wel gaan lukken. Maar dat is nog niet alles…
Het wordt nog veel erger, als je ontdekt dat je met de armen loopt te
zwaaien terwijl je ondertussen alleen aan de juiste volgorde van die
pasjes loopt te denken. Er gebeuren de vreemdste dingen met mij. Het
lijkt wel alsof ik een enge ziekte heb, die heel mijn motoriek op hol doet
slaan. Ik voel me net een kamerolifant. Log, lomp en beweeg me totaal
gedesoriënteerd. Ziet u het voor zich?
Mijn hersenen die kunnen die nieuw ingevoerde opdrachten niet helemaal
goed ontcijferd krijgen. En daardoor krijg IK het patroon van het dansje
weer niet op een rij. Als ik na wat gezwoeg en gestuntel om mij heen kijk,
zie ik dat de andere uitverkorenen
er een heel stuk meer van bakken. Zij doen het best wel goed,
vind ik. Is er voor mij dan toch nog zoiets als hoop??
Kom op Lisette zeg ik tegen mezelf, oefenen....verdomd veel
oefenen. Ik bijt me erin, ik geef het n i e t op. Ik wil het ook
kunnen. Dan hoor ik en passant, dat het de bedoeling dat wij tijdens het
dansje ook nog een l i e d moeten
zingen.
Wha ha...ik lach me
rot. Ik zie het al voor me. Ik kan dat toch nóóit allemaal
tegelijk? Dat lukt me nooit. Ik zie er nog van komen dat mijn danstalent
die act helemaal in de frut stuurt, dat kan gewoonweg niet anders.
Vol ongeloof en in opperste verwarring,
herhaal ik alles nog een keertje in een rustig hoekje van de zaal. Ik tel
me suf: 1 2 3 4 5 6 7 8 ....Pasjes, oh god - armen (m o o i Lisette !!
)zwaaien én liedje zingen en dat allemaal tegelijk? Ja ja, ik denk dat ze
mij al veel eerder af zullen voeren, zou het niet?
Gegroet, U hoort nog van mij.....
GEUX:
Dear
Dolly!
Dat verklaart meteen
waarom je niet veel tijd meer hebt, om te schrijven.
Behalve géén tijd, zitten armen en benen in een Gordiaanse knoop.
Lieve lezers:
Mevrouw Koogje heeft
absoluut NIETS weg van een olifant – zij is een gazelle, en dan bedoel
ik uiteraard geen fiets. Mevrouw Koogje is een hinde, gracieus en super
slank. Mevrouw Koogje past in jurken, die ik zes jaar geleden aankon, en
zij houdt dan nog voldoende ruimte achter de knopen over om dóór te gaan
met ademen. Iets wat mij in zo’n jurk al jaren niet meer lukt.
Mevrouw Koogje moet alleen nog leren bewegen op het commando van de
choreografe.
Mevrouw Koogje heeft bovendien een
stem van een merel, het keeltje van een nachtegaaltje. Wanneer Madame K.
uiteindelijk licht-spastisch in het souffleurskeldertje belandt of
spontaan (geheel buiten haar schuld!) de orkestbak induikt, met het totale
‘corps de ballet’ achter zich aan, of het decor aan flarden swingt -
dan weet zij dat met haar gouden stemgeluid ruim te compenseren.
Of de tekst die zij dan luid laat klinken, in het originele draaiboek
voorkomt…betwijfel ik.
Lieve Lisette:
De zinsnede: “If I can make it there,
I can make it anywhere” van Fred Ebb (1933- 2004,
tekstschrijver van musicalklassiekers zoals: Life is a cabaret/ All
that jazz/ Chicago/ New York, New York) is aangebracht boven de
kleedkamerdeuren van het Arthur Ashe Stadium in New York. Schrijf het op
je spiegel! Men wenst elkaar in theaterland geloof ik ‘Hals und
Beinbruch!’ – Lisette, eh, ik houd het maar op toi-toi-toi…en
doe in godsnaam voorzichtig!
(Hals
und beinbruch komt traawes
ùit ut Hebreeuws en ut orsjinèèl gao zòò : 'hazlóche un bróche'
(hazlachá = geluk; b'rache = zegen). Dur is aanderhalve
koosjere kiep die dè wit, mar medje dè wens ik oe wel: geluk en zegen,
gin gebròòke nek en gipse pòòte. Dè witte gij wel war...)
|
|