Reacties
op columns worden altijd op prijs gesteld. Soms vormen reacties
een aanleiding voor nieuwe stukjes en soms worden oude relaties
hersteld. Zo ‘ontmoette’ ik op de digitale snelweg een
complimenteuze oud-collega, ene Paridaans, die ik
onmiddellijk dacht te kunnen strikken voor mijn huidige werkgever.
Wij weten vaak niet waar het talent zich verborgen houdt. Ik heb
van alles geprobeerd om deze goudvis aan boord te hijsen, haar op
mijn blote knieën gebeden en gesmeekt, maar helaas. Deze dame
heeft inmiddels een ánder talent ontwikkeld. Een talent waarmee
zij zingend door het leven kan. In een uitspanning van het
kaliber: Blue Note. Ze mag bij ons ook zingen, zoveel en zolang
als ze wil, met ál haar kleren nog aan, maar nee,- ze wil écht
niet.
P. mailt:
"Ik hemmet vil te druk en ‘k zij vil te muug, zot meens!"
Ik heb
gedreigd om haar tot haar pensioengerechtigde leeftijd te
bombarderen met mailtjes (ik ben al aardig op weg). Zélfs haar
sollicitatiebrief geschreven, ik; "Ge moet jou ok alles
veurkaauwe…" Alles vergeefs. Helemaal voor niets…
Voor niets?
P. wil
weten hoe het mij al die jaren is vergaan en hoé ik in hemelsnaam
schrijvend bij CuBra terechtgekomen ben? Het antwoord luidt als
volgt:
Lieve PP.,
ik ben blij, voor jou, dat je een fantastisch leuk leven hebt.
Voor mij is het balen natuurlijk. Denkte de den Heer nie zomar
veur niks iemand op oewe pad flikkert – ‘k hai de kerskes al
aon gestoke, un noveen opgestart, mee mèn waandelschoene aon stao
ik klaor in de bijkeuke om naor Ons Lief Vrouwke van de St. Jan te
stiefele, om te bedaanke. ’k Hai bekaant de Paus geschrèève,
wè denkte desse zee? WÈ DENKTE? Bekekt ut mar, mee oe gedoe! Dè
zee se. Nee, ik snap h’m. Dè zu’k ok wel wille, mee mèn
talente aon d’n slinger – mar ik kan nie zinge. Nie zoas ut
moet, zoas de meense ut gère heure. Men stem is veul te zaacht en
bereik he’k ok al te wèinig mee menne gròòte waffel. Verders
zei’k hastikke muzikaol mee m’n ore. En he’k bij iedereen un
melodieke in mènne kop.
Vroeger
tekende ik nog wel, of schilderde – tegenwoordig o n d e r t e k
e n ik alleen nog maar en áls ik schilder, is het een kozijn of
een muurtje. Bovendien is tekenen en schilderen voor mij niet te
combineren met the boys. Ze peuteren me altijd uit de nodige
concentratie. Ik hou veel van ze en dat is maar goed ook… Maar
voor de artistieke zelfkant is het niks.
’t Is
nie veur niks dè die groote schilders almaol kèrels zen. Die
plekte hun nazaote gelijk onder unne hoepelrok, dès gemak zat.
Dieë Miegelansjeloo ging wel zo verekkes hoog op dun steiger
ligge (dè waar eigeluk ok mar un hille luie meens…) det ie zún
eigeste kèènd niemir heurde schreuwe, al schelde ze um aaf mee
un bot schelmiske. As ie h’m dan zoo toch wel is heurde, riep
íe irst dettie z’n eige stil moes haauwe en dan kweek íe hil
hard om "Maria", zo hiette zun vrouw. Dan kos zij mee de
plesters, d’n joodijum en d’n hansaplast on de gang, om hummus
wir himmel aon mekare te plekke. Mar wel buite. Op d’n gang.
Netuurluk waar d’r wel is unne verdwaolde kreeatieve hollewaai,
die iets op ut kanvas kwakte, maar die hai dan gin jong of ze hai
unnen ‘oopèir’ veur de manne- en dan tellut niemir.
Dan hiet ut: unnen hobbie, des gin vak, ginne kunst!
Na jaren
op het gesticht, en ik, door al die jaren hard werken in de zorg,
mijn rug volledig in de gort geholpen had, mocht ik een tijd ‘herstellen’
van deze slijtageslag.
Dieën
dokter zee dekker wel taggetig jaor mee zu worre. Rùim gemete en
mee veul gemak. Dus rook ik flink deur en drink ik menne lever aon
stukke en fantazeer over alles wé nie gezond mir is: degge kunt
buntjeesjumpe aon ut illastiek van oewen onderbroek bevòbbeld.
Agge de nog kent, unnen onderbroek mee illastiek - want dè ziede
haost nie mir. Ut zén van die dinger tegesworrig, die ge ok om d’n
poelie van oewen ootomotor het zitte: zwart, dun en van lèèr. Ge
het ok zoiets veur in schoene, dan hiet ut ginnen onderbroek
vaneiges, marunne feeter. Daor kunde d’r wel duzend van in den
droger daauwe, des wel hil gemak. Kek, daor hedde wir zoiets
worrum degge toch flink wè tèid over zut moete hebbe vur bij
ons. Hil dè höshouwe, ut wor stits minder ammaol – gelijk as
mee die onderbroeke.
Lang
verhaal, kort – een tijdje vrijwilligerswerk / cadeautje
gekregen (de jongste)/ wat medische bla-bla. Uiteindelijk werd ik
door E. (andere oud-collega) min of meer gedwongen om te
solliciteren. As gij denkt dè IK un ambetaant wijf zei, dan is
’t mar goed dek dún E. nie op oe afstuur. As ik un terriër
zei, dan valt E. onder de pitboels: mee un rij ekstra taande.
Scherpe! Groote! En die sprikt vloeiend A.B.B., as unne gek!
Schrijven:
doe ik al vanaf de eerste klas. Toen zat er ook al niemand op te
wachten. Nu schrijf ik omdat ik het geleuter daar in de ‘wandelgangen’
van de firma B. al heel gauw zat was, terwijl ik er weinig kom.
Schrijven: omdat ik vind dat er wel heel makkelijk over zaken
gesproken wordt door de mensen. Omdat die mensen beslissingen
nemen over en voor weer andere mensen, die dan maar moeten zien
hoe ze het allemaal moeten gaan doen. Omde ‘k denk degge wel
kunt maauwe, maar doe gewoon mar is waor ge vur gekome zijt en
lult dan goddomme mar wè minder. Zin ze nàà himmel
belaojtòffeld? En omde’k gère lach, maar nie vur de flauwe
kul, daorom is’t - de’k schrijf. Uit verbazing,
frustratie, als therapie, met humor, vanuit compassie en: Nie
blond hé, dè doe ok unnen hôop. ‘k Wor hil langzaomaon wijs
en veul grijs, mar dé hoef nie gelijk op te valle. Dus schrijf ik
zo is un stukske voor hil ut perseneel daor bij den B. Dan hebbu
ze teminste wè om over te lulle. Ik voer ze allenig mar un
bietje. Ik plaog ze gère. En dan is’t meepesaant mar is gezeet.
Meneer
CuBra heeft dat eens doorgelezen en heeft mij verzocht, om wat
voor CuBra te doen.
En zo’ist
gekome. Wittet náá? Mister Qbraa wit hillemaol nie wettíe veur
vet vlèes in zunne kuip hee zitte, want die kent men hillemaol
nie. Hij belt mèn wel es op, of hij stuurt unne meel aon mèn (en
dan zen we altij hil lief vur mekaar, pletonies dan hè, mee
zònnen aafstaand dertusse- degge mekaare nog nie raokt, al zudder
veur valle) Hij hee mèn messchient drie kere gezien – zolang as
ik lèèf. En de’s ok mar goed, want ik hou wel van un bietje
anoniem. ’t Is al hil wè de’k m’n eige gistelijk uitkleej,
bij dieeën Engel van den redaksie, op den saajt van d’n Qbraa.
Mir verdraoget òòg trouwes ok nie…De meense zun’d’r eige
harstikke blèènd staore…
Of dit
ergens toe leidt? Ik zou het niet weten. Ik ga er in ieder geval
niet op zitten wachten, dat is zonde van de tijd. Want daar heb ik
een chronisch tekort aan. Te veel leuke plannen blijven in de
kast, te veel zaken komen niet van de grond. En zo zal het wel
blijven…
’t Is
nie vur niks, de’k oe nodig heb, gaopert! Mar’t-ís oe gegund,
van harte. En agge naà oot un bèkske wilt doen, dan meelt men
mar…Mar troela, ge kunt vil, hil vil beter twee/drie aovonde
kome wèèreke medje! Mee de groete, van GeeGee.
Ons team
heeft nog stééds een riante onderbezetting. P. Paridaans en ik
mailen elkaar zeer regelmatig op erg onregelmatige tijden. Maar in
de zorg noemen wij dat: ‘zorg op maat’, ‘zorg op afstand’
en ‘mantelzorg’. Ik heb een maatje erbij – wij lachen samen
heel wat af. Dat geeft ook heel wat (k)lucht….
Om
praaivesie gevoelige reeë, is de naom van mevrouw Petra Paridaans,
op heur utdrukkelijk verzoek, volslaoge fiktief.
Overeenkomstigheë mee de wèèrkelukheë, as gij messchient ok
zonne drööf denkt te kenne, beruste himmel op enkel en allenig
‘toevalligheë’’. Aanders niks.