Zwangerschapsverlof
Een
zwangerschap van tien maanden is geen biologische vergissing noch
een dwaling der natuur. Onze middelste heeft het gepresteerd om
daarná nog, én onder hevig protest – het levenskunstlicht te
aanschouwen. Zijn vader werd bijna voor gek verklaard door de
dienstdoende gynaecoloog omdat: ‘Nieuwbakken vaders tijdens én
na bevallingen altijd meer plachten te zien dan strikt genomen
gezond voor ze is’, zei ze. Ergens in de vroege ochtenduren
daarna, kwam ze mij haar verontschuldigingen aanbieden. Bij nadere
inspectie bleek de boreling inderdaad twee boventanden in zijn
kaak te hebben staan. Vader had gelijk. Als u het wilt weten, twee
weken later had hij er vier.
Inmiddels schrijf ik tien maanden columns voor CuBra.
Regelmatig ontvang ik positieve reacties via de mail en dat doet
mij genoegen, zoals ik blijkbaar u ook een genoegen doe. Negatieve
geluiden bleven vrijwel uit. Onverwacht, want ik had zoveel meer
kritische opmerkingen in de eigen gedachten. Het kan toch niet
allemaal even goed geweest zijn, denk ik dan, of is een
columnist dan toch zijn eigen scherpste criticus? Toegegeven, er
verdwijnt bij mij niet veel in de prullenbak want dank zij mijn
PeeCeetje kan ik eenvoudig deleten. En er zitten veel meer
documenten aangemaakt in de laptop, dan u er ooit te lezen krijgt.
Want die dingen zijn niet af, of lopen (nog) niet lekker, of waren
ooit zó actueel, dat ze een dag later al oud nieuws geworden
zijn, of ze zijn ‘van de zaak’ en allemaal daardoor voor u
niet interessant.
De combinatie Firma B., CuBra, en de liefste en de lieverdjes, met
alles daaromheen – is heerlijk, en erg vermoeiend. Ik krijg er
geen dikke benen van, mijn tensie blijft evenals mijn
glucosespiegel normaal – mijn gewicht is er niet
buitenproportioneel van gestegen (zullen we maar zeggen….) maar,
het hoofd loopt over.
Het loopt over van nieuwe ideeën, kleine latente ambities en het
hart loopt over van oude dierbare vriendschappen, die veel meer
aandacht verdienen. Over van: van alles wat ik ook zo graag wil en
op één of ándere manier niet meer doe. Niet meer voor elkaar
krijg, bedoel ik eigenlijk.
Want ach, waarom heeft een dag toch maar vierentwintig uur?
Als iemand nog eens durft te zeggen dat de 24-uurs-economie niet
van de grond komt in Nederland, ik zou zeggen – komt u eens
gezellig bij ons kijken. Het rendement mag dan niet zo zijn dat we
er mee naar de beurs kunnen, maar daar streven wij ook niet naar.
Onze orderportefeuille zit barstensvol, nieuwe aanvragen zijn
altijd onderweg, gaten in de markt laten we noodgedwongen maar
links liggen en er geld aan verdienen, doen we ook al niet.
De Firma B. = Low budget, en de rest = No budget en heeft nog meer
het kaliber van liefdewerk-oudpapier. Ik houd er in ieder geval
voor mezelf de winst van minimaal 4 uur werk per dag aan over, en
voor maximaal 6 uur aan slaap!
Dat ontsluit niet lekker. De volgorde rammelt, ziet u wel?
Nah!
Het wordt hoog tijd, dat ik de oplopende schulden aan mijzelf eens
ga aflossen. De redactie van CuBra is daar niet enthousiast over,
maar…ikke wel!
Ik ga voor even wat langer stevig investeren in het avontuur van
het grote niets. Niets, moet u héél ruim zien. Zo houd ik mijn
persoonlijke begroting gezond.
Om in september opnieuw mijn tanden in u te zetten.
Als altijd blijf ik benieuwd hoe het met u gaat, dus als u mij
allemaal eens een ‘vakantiekaartje’ wilt mailen? Dat kan, eveneens
zoals altijd, hieronder.
En ik wens u: in alle opzichten, een prachtige zomer…