Hoe
graag had ik ook maar iets weg van Jace van de Ven… Niet zijn
baard, die zou mij vast misstaan. Maar oh zo graag zou ik een
sprankje van zijn talent over willen nemen, om in enkele woorden
het verdriet van een hele gemeenschap te verwoorden. Jij zou trots
zijn op je Tilburgse Stadsdichter! De juiste man op de juiste
plaats.
Hoe
graag had ik niet een keer met je in de kroeg gezeten, om die
ijzersterke jongenslach te zien doorbreken boven een glas bier –
maar je had het al zo druk. Altijd als de juiste man, op de juiste
plaats…De Tilburgse stadsdichter en alle Tilburgers zijn trots
op jou!
Op de
achterpagina van de avondkrant staat een heel klein stukje,
geschreven door Maartje Wortel in de rubriek IK@NRC.NL, dat ik
graag met je wil delen:
Got Life!
Keihard
brul ik mee met de muziek. Ain’t got no/ I got life van Nina
Simone. Buiten doet de zon haar best. Ineens worden al mijn
gedachten verstoord door iets wat ‘I háve got’: de telefoon!
Mijn moeder. Als ik oma nog levend wil zien moet ik nu komen.
Daar
ligt ze. Niemand weet wat ze ziet, wat ze denkt. De familie
eromheen kijkt elkaar een paar keer versteend aan als ze stopt met
ademen. Mijn broer pakt haar hand. "Het is goed om te gaan
vandaag, oma. Dan reis je niet alleen, maar met Johan Stekelenburg."
Een
tante kijkt verschrikt op: "Maar ze was helemaal niet voor de
PvdA."
Ineens
opent oma haar ogen en zegt: "In het rijk der doden doet dát
er helemaal niet toe!"
(En
lieve Maartje, lieve Heleen, lieve Tilburgers,
van God
ben ik niet zeker –
mijn
hoop is eenvoudig gevestigd op het hier en nu.
Stiekem
gok ik voor later altijd nog liever op Pietje Perrini:
Pilsje?
Of liever een Trappist, Johan? Komt voor elkaar.
Advocaatje/slagroom/klein
lepeltje?
Wat? Ook
een Trappist voor Oma? Mét? Dat kan!
Tafeltje
schaduw, of willen jullie een tafeltje in de zon?
Kom maar…
kom…viene...)
Johan
(en Oma van Maartje), geniet van de muziek, hoor: Nina zingt…?
mijn
mond is stom,
mijn
handen leeg,
er zijn
al zoveel woorden
gezegd
en
geschreven,
enkel
wiegen
op het
ritme
van het
leven
is,
wat
blijft
Ai
Maestro, molta musica...ancora...