HET
PARADIJS
Het
paradijs ligt hier niet ver vandaan.
Wilde men
mij vroeger doen geloven dat je hier op aarde voor later de hemel
moest verdienen – ik neem genoegen met het heden.
Het
Paradijs is een gebiedje in Brabant waar ik helemaal niet van wil
verklappen, wáár het zich bevindt.
Voor je
het weet, sta je daar ook iedere dag in de file.
Op
zondagmiddag gebeurt het wel, dat ik er iemand tegenkom, maar op
andere dagen ben ik er meestal helemaal alleen. Wat de
paradijselijke waarde alleen maar verhoogt, want het ‘alleen’
zijn lukt me niet zo vaak.
Veelal
zitten de dagen volgestampt met zoveel mensen en zoveel
menseneigenaardigheden dat de enige eenzame plek op aarde, die
binnen mijn bereik ligt - het Paradijs is.
De liefste
heeft mij de plaats gewezen, en zo hoort het ook.
Alle
liefstes zouden hun vrouw het Paradijs moeten kunnen duiden.
Zonder enige cryptische omschrijving!
Ik heb
geen voorstelling bij een Paradijs, zoals mij als kind is
wijsgemaakt – maar velen vóór mij noemden dit beuken- en
eikenbos, doorkliefd met een sterk meanderend riviertje en omzoomd
door braam en varens - al ‘Paradijs’ alvorens ik wist, dat het
deze naam ook werkelijk draagt.
Ik ben
behept met good vibrations. Landschappelijk dan…?
Jaren
geleden liep ik in een dal in Noord-Griekenland, aan de voet van
basaltachtige bergen. Het zijn eigenlijk geen bergen, maar een
soort gigantische olifantspoten - die kaal, grauw en grijs meer
dan torenhoog de lucht in steken. In het groene dal daar, loopt
ook een riviertje. In het voorjaar scharrelen landschildpadden
rond de grote oude holle olijfbomen.
Ik
verklaarde de liefste dat ik hier wel een vis zou willen zijn. De
liefste dacht aan een zonnesteek.
Tot ik hem
vertelde dat ik me voorstelde, dat een vis zó zijn aquarium ziet.
Blijkt het
een leeggelopen binnenzee te zijn – waardoor mijn gevoel niet
ver naast de waarheid ligt – ook al is de tijd zoveel miljoenen
jaren verder.
Zo vergaat
het ook het Paradijs.
Bewonderend
zuchtend noemde ik intuïtief de naam, die deze parel al eeuwen
draagt. Het komt dus niet origineel van mij. Ik heb slechts
herkend wat vele generaties vóór mij al veel langer wisten. Er
is ooit ter plaatse zelfs een theorie ontwikkeld, dat hier de
bakermat van de talen ligt.
Maar die
voert mij te ver. Ik wil er niet aan denken.
Ik wil
alleen maar kijken.
Dit keer
ben ik kort van stof: ik wens u allemaal veel, en in ieder geval
wens ik u een klein Paradijs.
In
Brabant, heel dichtbij, maar ook ver daarbuiten.