Ook meneer Moberg leest CuBra: nou, dank-u-wel
meneer Moberg, héél goed - maar niet goed genoeg. Ik ben
misschien een beetje paranoia als ik denk dat het de nieuwe
Ahold-remedie is, een nog altijd dik betaald paracetamolletje
tegen de beurskoorts? Nee, doet u ook maar geen zegeltjes, nog
steeds niet nee.
Gaan we het gezellig over de hoedjes van
j.l. dinsdag hebben? Wilt u dat? Over de creatieve Koninklijke
restverwerking van al het vakkundig geruimde pluimvee? Over
burgerlijke, ongehoorzaam aan de ophokplicht onttrokken,
eitjes-in-een-mandje-op-het-hoofd?
Over Màxima, onze Nationale Blijde Doos, die
maximaal op een roze wolk zat en dus is het een meisje?
Hieperdepiep, nee hoor.
Over de Algemene beschouwingen van onze
Volksvertegenwoordiging dan? Dat meent u toch niet serieus? Wat
moeten we in vredesnaam met een Volksvertegenwoordiging die
zichzelf buitenspel houdt, wars is van allerlei maatregelen die
alleen Jan-met-de-pet lijken te treffen? Omdat er in Nederland
zoveel Jannen-met-de-petten zijn, zónder riante
wachtgeldregeling, mét nadere WAO herindelingen, zónder zicht op
gouden loopbaanontwikkelingen, mét een afgeslankt sociaal stelsel
– houdt u het maar op een uitgemergeld lijk – mét
flutpensioentjes: van al die zaken waar de gekozen
Volksvertegenwoordiging zelf geen last van heeft. Zelfs de
medicijnenknaak gaat aan de eigen collectezak voorbij. Geen van de
Volksvertegenwoordigers is een ziekenfondsverzekerde, ze bepalen
allemaal allang hun eigen risico en daarmee vol liefde en zeer
bezield, dat van u. Mag ik een teiltje?
En natuurlijk weet ik het niet beter, ga toch weg,
ik weet van niks! Laat u zich niets wijsmaken hoor. Ik flap er
maar wat uit, zonder dat het ook maar iets oplevert. The Story of
my life!
Thuis doe ik dat ook, en ook daar: het
nada-noppes-niks-nul-effect.
Mijn hart en ziel parkeer ik vaak moeizaam en met
zorgvuldig geformuleerde standpunten gelardeerd op het puntje van
mijn tong, terwijl ik voortdurend dialogen in monoloog in mijn
hoofd repeteer. En als ik dan, tot het uiterste getergd door
praktische obstakels langzamerhand zó gedemotiveerd raak dat ik
geneigd ben om alle hoop te laten varen, dan knoop ik de pijpen
maar snel dicht want het loopt mij meer dan dun door de broek.
Het leven is: keuzes maken, of dat nu een
politieke keuze of een persoonlijke keuze betreft, dat maakt niet
uit. Volgens mij is dat juist de parallelweg van de minste
weerstand.
Want u zit aan iedere keuze toch zo’n beetje
vast, of u dat nu wilt of niet. Prijst u zich maar gelukkig, met
het Hollands Diep: ons democratische stelsel – want zie: waar de
meerderheid voor gekozen heeft, dát krijgt u doorgaans eh…niet.
Het is namelijk politiek mogelijk om achteraf een andere meerderheid
te vormen, en dan is dat ineens de meerderheid die de
dienst uitmaakt. U doet het dus altijd goed/fout. Het leven gaat
aan alle kanten met u op de loop. En, kunt u daar op terug komen?
Ja hoor, als u een lange adem heeft wel – dan kan dat. U gaat
gewoon weer optimistisch, zoals ik, iedere keer naar de stembus om
een signaal te geven. Vraag mij niet aan wie, want ik weet
het niet meer.
Ik ben vandaag rijp voor emigratie.
Op het pad van mijn persoonlijke keuzes zitten ook
een aantal vage sociale partners. Zij gaan onduidelijke coalities
aan met derden, doen mij dure beloftes en plegen op grote schaal
kiezersbedrog. Uiteindelijk dien ik mij neer te leggen bij de
feitelijke keus van de meerderheid in mijn gezin, zo denkt mijn
privé-meerderheid. Een mens raakt zo de weg wel kwijt. Ik doe het
altijd goed/fout voor de ander en voor mijzelf doe ik, mijns
inziens, veel te weinig.
Ik was veel eerder al rijp voor emigratie, wat dat
aangaat.
Maar héb ik dan niet mijn koffers gepakt, met de
lucifers in de andere hand gestaan om de schepen achter mij te
verbranden? Nee… ik heb gewikt, en gewogen, en mezelf weer eens
te (of beter, géén) licht bevonden. En zelfs onbedoelde
duidelijke signalen zend ik zat: de planten hangen dor in de
potten, was stapelt zich op, en de ijskast verzuurt net zo snel
als ikzelf.
Enfin, toch maar de Algemene beschouwingen? Of de
subjectieve debatten dan? Zegt u het nou maar gauw. Ik weet het
ook niet meer, ik kan het niet meer volgen, echt niet. Ik zie
steeds meer vraagtekens in deze tekst opduiken. Het lichtpuntje
van deze week voor mij is het Depressiviteits Onderzoek
door enkele grote Nederlandse Universiteiten. Gelukkig! Dan laat
ik daar mijn roestend anker zakken.
Maar eh: de kosten? Voor wie? Baten? Voor wie?
Waaaaaaah! H E L L U P !