Het
kwam mij ter ore, dat de leden van de CuBra-redactie nieuwsgierig
zijn.
Dat
siert de heren. Als je geïnteresseerd bent naar het culturele wel
en wee van Brabant, is dat een niet te versmaden eigenschap.
Dat
de interesse zich uitstrekt naar mij persoonlijk, ervaar ik als
vleiend – dus mannen:
wat
willen jullie nu precies weten?
Welke
informatie, die niet tussen de regels leesbaar is, bevredigt
jullie gedachten?
Waar
wilt u, dat ik begin?
Hoorde
ik iemand van jullie roepen: "Met wie is ze getrouwd, ìs ze
wel getrouwd – we willen het weten!" Snoepers! Ja- ze is
getrouwd. Ofschoon ik nooit zie wat daar de toegevoegde waarde van
is. Voor mij misschien wel, maar wat zegt dat van jullie?
En
dan het heftig commentaar op het vage fotootje, want je kunt er
niet ‘alles’ op zien!
Dat
was net de bedoeling – ik ben daar gek ja, geef ik mijn ziel en
zaligheid bloot, denken jullie de rest er ook kostelijk en
kosteloos bijgeleverd te krijgen.
Mooi
niet, daar komt niets van in.
Katja
Schuurman, Mevrouw Beatrix, en ik, we hebben net zoveel met elkaar
gemeen als uzelf met K.S. en H.K.H. heeft. We moeten allemaal ons
gat afvegen en horen op tijd de handen te wassen. En de enige keer
dat ik nietjes van heup tot heup door mijn buik geslagen
kreeg, gebeurde op acute medische indicatie – keurig, in een
groot Brabants ziekenhuis. Ik heb daar nooit ook maar iets voor
betaald gekregen. Mijn bikinilijn staat zo levenslang vast. Er kan
geen tattoo tegen op. Er zijn, gelukkig -- geloof me -- helemaal
geen foto’s van.
Mocht
ik dus ooit Secretaris van Staat worden, zit ik geheid goed.
Alle
eerder genoemde dames kunnen voor een beetje tabloid dik cashen,
per sessie of volgens een jaarlijkse uitkering. Als het u oplucht,
wil ik u wel vertellen dat dat bij mij nooit het geval is. Niet
zal worden ook.
De
camera en ik hebben niet eens een haat-liefdeverhouding.
Denk
ik, in de spiegel kijkend - dat ik toch nog wel ‘iets’ heb,
dan is het bevroren beeld onbarmhartig confronterend. De
wetenschap dat alles wat ik erop smeer, geen effect heeft (of het
zou op het brood moeten zijn) dringt zich dagelijks aan mij op.
U
mist visueel helemaal niets. Echt niet.
Maar
goed, wat houdt u verder bezig?
Borsten?
– ja, goh, heb ik – ik ben er tevreden mee. Door de jaren heen
zijn ze zo langzamerhand getransformeerd tot Pick-Wick
verpakkingsmateriaal, maar als je creatief bent, schijn je daar
toch hele leuke dingen mee te kunnen doen. (Heren, bibliotheek:
hobby….)
Billen?
- zijn ook aanwezig en zelfs voor slechtzienden duidelijk
waarneembaar.
Hebben
we nu de belangrijkste delen, die uw nieuwsgierigheid prikkelden,
gehad?
Als
ik het vanaf de kop even gauw op een rijtje zet, dan heeft u: mijn
gedachten, mijn ringvinger, buik, borsten, en billen. Dat is al
niet niks. Gaat u eens even thuis aan de gang, om te controleren
of u dat ook allemaal heeft.
Zal
ik u toch een toetje geven? Voor één keer dan? Een ander
fotootje.
Maar
daar moet u het dan toch echt mee doen…
Ligt
u er maar niet wakker van. Welterusten. |