Zij zit kettingrokend voor de
breedbeeldtelevisie met Gouden Rand. Ze schikt haar kogelvrije
kapsel en breekt een nagel. De koude oorlog woedt in alle
hevigheid in de Kamer van de Volksvertegenwoordiging. Haar ogen
flitsen heen en weer, alsof zij een tenniswedstrijd ziet. ‘Van
BOMMEL?’ denkt zij, ‘vroeger waren dat schoenen. Dat had zo
moeten blijven.’ Snel maakt zij een aantekening op het
memoblokje dat naast haar ligt. Haar petekind met de dubieuze
echtgenoot zit zomaar, voor het oog van het kerkvolk, op de
publieke tribune. PUBLIEKE tribune, zie je nou wel dat dit kind
haar uitverkoren positie vergeet, verkwanselt. ‘En niemand gaat
weten, dat Wij ‘Repelsteeltje’ heten,’ stampvoet zij. Ze
drukt haar sigaret uit in de bergkristallen asbak. Ze is zeer
tevreden met de zogenaamde grondwettelijke ‘onder
toezichtstelling’, én haar eigen slim verborgen achterdeurtje
in het Koninklijke Kabinet.
Hij slaat zichzelf voor het hoofd, hij is
vergeten om een lip-lees-tolk aan te stellen! Te laat! Hij
camoufleert deze gedachte door zijn leesbril met de volle hand
verder op zijn neus te schuiven. Hij realiseert zich dit op het
moment dat beide echtelieden in kwestie de hoofden naar elkaar
buigen. Aan hun lichaamstaal ziet hij dat hier staatsbelangrijke
informatie door derden, buiten de Koninklijke Familie om,
uitgewisseld wordt. In verband met de staatsveiligheid zijn alle
kruiskopschroeven vanmorgen extra stevig aangedraaid door de
technische dienst van de B.V.D. Hij dacht dat dit zou volstaan.
Hij schrijft met naar beneden getrokken
mondhoeken briefjes op de A4-vellen van zijn zwartste multomap en
vouwt. Kamerbrede origami. Zijn dochter heeft gekleurde
vouwblaadjes, thuis. Hij kan een kikker van papier en een zwaantje
in de ringen. Zijn kikker springt niet…
Mi-nis-te-rië-le ver-ant-woor-de-lijk-heid,
schrijft hij in puntig schoolschrift en tekent poppetjes in de
kantlijn. Te veel voor Lingo en te veel voor Twee voor Twaalf. Hij
speelt: - de zwakste schakel.
Hij voelt de sfeer in de politieke arena en
telt de score; zijn score! Eén – nul, denkt hij opnieuw
en opnieuw. Soms ziet hij eruit alsof hij niet tot tien kan
tellen. Ook schijn, bedriegt. Bijna springt hij op, om de
volksvertegenwoordigers enthousiast toe te juichen. Hij knikt
verheugd, als eindelijk zijn ‘waarheid’ het licht ziet en
voelt zich Marco Borsato. Yes! En Idols is een geweldig goed
programma!
Zij is gewend dat haar moeder tegen bomen
spreekt. Om in haar blauwbloedlijn te blijven, dacht zij een
gesprek aan te gaan met een kruiskopschroef in een gefineerde
spaanplaat. Iedereen lachte haar uit, zoals eerder iedereen haar
moeder uitlachte. Wie het laatst lacht, lacht het best, denkt zij
met een dun glimlachje om de dunne lippen terwijl haar stoute
schoenen knellen. Maar tantes collier, past perfect. Ware afkomst
verraadt zich, doordat zij haar man met een licht hoofdknikje op
zijn stoel weet te houden.
Hij is de advocaat van de duivel, zo waarlijk
helpe hem God Almachtig, van zijn malle moer en van alles daar
tussenin: als het maar dik betaalt. Wie een kuil graaft, is dom
– laat een ander de kuil graven en ín uw honorarium, ga niet
langs ‘af’ en krijg honderd euro per minuut. Genoegzaam
aanschouwt hij de vele ijverige mollen. Afstandelijk wast hij zijn
handen, in alle vermoorde onschuld. Hij maakt geen notities, hij
heeft zijn secretaresse de opdracht gegeven om bij aanvang van de
uitzending de video aan te zetten. The American Way. Dat volstaat.
Achter de schermen mailt de familie zich suf:
over de opgestoken middelvinger, die van jou of de mijne, of
Voltaire nu in Frankrijk ligt, of Voltaire nu in Frankrijk ligt,
dat die ene zin uit DE brief gegapt is: het water staat ons
tot de mond (dat zijn verdorie zijn woorden, niet de hare!), dat
alle ellende in de familie is begonnen met één verkeerde
schoonvader, een schaap over de dam maakt nog geen zomer, of
grootvader deze boete ook zal betalen, fijn dat oma dit niet
bewust mee hoeft te maken, Máximoe? is ze nu nog niet zwanger?,
het volk heeft een sterk signaal van éénheid nodig, waar wacht
hij op? of Mamaa nog steeds aan de touwtjes trekt, ja, nee, weet
niet, persmuskieten: kunnen die de vogelpest krijgen, wist jij dat
je plaatsen kunt reserveren voor die tribune, oh ja – waar?, dat
wordt onderzocht door vrienden van Mamaa, storm in een glas bier,
serveer je een Margarita niet met een parasolletje, zag jij ergens
een parasolletje, dit lijkt mij niet het juiste moment om uit de
kast te komen..
Schrijvers knijpen hun handen dicht,
stand-up-comedians vrezen de moordende concurrentie,
actualiteitenrubrieken draaien overuren, de beerput staat open en
de Dichter des Vaderlands likt zijn scherpste pen.Het volk krijgt
eindelijk waar voor zijn kijk-en-luister-geld. Waarin een klein
land groot kan zijn. Pim zou het zo gewild hebben. En ergens in
Delft draait iemand zich om, in zijn graf.