Ja,
ik begrijp dat het u overvalt – zo direct na 5 december, maar
laten we het er toch maar eens op tijd over hebben. Ergert u zich
bijna dood aan alle overdaad rond de feestdagen? De zoveel gangen
schransdiners, beschreven in alle weekbladen? Erger, glanzend
gefotografeerd? De chique geklede en volmaakt gelukkige gezinnen,
met een blauw gespoelde oma op de bank en een opa, met zo’n
modern montuurtje? Mensen, het is fop, niet echt, gekunsteld, in
scène gezet. Het houdt niet langer als de droge klik van de
camera. Het begint er al mee dat het zo vlot blotig geklede
vrouwelijke model verrekt van de kou en haar ‘echtgenoot’
klaagt over de kriebelende coltrui onder zijn dubbel breasted
colbert. De kinderen, drie in getal en natuurlijk van elk soort
één – de verdeling maakt verder niet uit – slachten elkaar
direct na de fotosessie primitief af tussen de kerstversierselen
en de poedersuiker. De ingehuurde opa en oma wachten beiden op de
deeltaxi’s, die bij vertrek ieder een andere kant uit rijden. De
ene naar huize Avondrood en de ander naar zorgcentrum Elisabeth.
Zo, dat was het uitje weer dit jaar. Om over het eten nog maar te
zwijgen. Er is geen enkele zichzelf respecterende hap, die een
urenlange fotoreportage doorstaat. Naar de voedingswaarde van het
feestdiner werd al niet gekeken. De glans komt van opgespoten vet
en suikerwater. Is het u al eens opgevallen hoeveel van diezelfde
weekbladen, na de feestdagen, de meest ingewikkelde
vermageringsdiëten publiceren? Terwijl vier weken eerder ieder
recept bereid dient te worden, met grote hoeveelheden volle room?
Als
mij gevraagd wordt wat wij eten met Kerst, is het antwoord
eenvoudig: "Lekker!"
Wij
eten altijd lekker. Je kunt er niet van houden, maar het is
zorgvuldig bij elkaar gezocht en met liefde klaargemaakt, en dus
lekker en voedzaam. Wij kleden ons zoals wij altijd doen. Voor ons
is iedere dag een feest, alle kleding is feestkleding – zonder
glimmers, schittertjes, lovertjes of uitpuilende decolletés met
afvriezende tepels. Geen knellende boorden of schoenen met lederen
zolen. Onze kinderen hebben zich nog nooit op laten poetsen tot
iets wat zij niet zijn en ze hebben geen fotosessie vooraf nodig
om elkaar hardhandig de juiste plaats te wijzen. Kerst, lijkt zo
een dag als alle andere.
Toch
is er een kleine verandering dit jaar. Niet bij ons, maar in de
pers. Want dit jaar is het eerste jaar dat Maximá de feestdagen
ten paleize doorbrengt. Officieel als echtgenote van de
kroonprins. En juist dit jaar, introduceert zij een geheel
eigen stijl. Zij hult zich dit jaar niet in haute couture en dat
heeft met roddels over zwangerschap niets van doen. Nee, ‘onze’
Max is aangestoken door de Hollandse zuinigheid en de ‘doe maar
gewoon, dan doe je al gek genoeg’-mentaliteit. Bovendien heeft
zij haar prioriteiten stevig verlegd, dat is heel verstandig van
die meid. Max heeft besloten zich ‘meer in te zullen zetten,
voor het kind in het algemeen’. Behalve dat haar eigen Lex zo
gedwongen wordt opnieuw hetzelfde jacquet van verleden jaar te
dragen, heeft zijzelf haar hofdame de opdracht gegeven die ene
jurk wat te vermaken tot een geheel andere creatie. Het leuke
jasje laat zij keren, zodat de contrasterende voering u tegemoet
komt. U moet daar niet over zeuren, van: heeft ze dat nu alwéér
aan? Want mevrouw van O. heeft een hoger humaan doel. Alles wat ze
hierdoor bespaart, stort ze linea recta op de crisishulp-rekening
van haar oude vaderland. Haar vader, hoofd van een landbouw- en
veeteeltkartel in den vreemde, zal het bedrag verdubbelen. De
schoonmoeder van Max, overtroeft dit genereuze gebaar drievoudig.
Maar zij is dan ook de rijkste vrouw van Nederland met een
uitkering, die ieder jaar weer stijgt. En zo vieren ook zij in
alle eenvoud, met beschuit met muisjes neem ik aan, de geboortedag
van J.C. Ik stel dan ook voor dat wij Max haar maandinkomen voor
haar parttime functie met een bonus verhogen en iedere politieke
partij mag dit voorstel overnemen voor in de verkiezingscampagne
in januari 2003. Ik ben benieuwd wat we daarvan terug zien in de
partijprogramma’s.
U
krijgt een geheel andere kersttoespraak en de rechtstreekse
nieuwjaarswensen. Via satelliet. Want uit goed ingelichte bron, ik
vertel u niet zomaar wat, heb ik vernomen dat Max en Lex zich
hoogst persoonlijk fysiek in gaan zetten bij de voedselverdeling
in San Miguel de Tucumán. Hun internationale contacten gaan meer
opleveren als alleen de sneeuwkwaliteit informatie van
privé-pistes in Gstaad. Dat is dan misschien wel te laat voor
Pablo Gómez, zijn uitgemergelde zusje Maria Rosa en
negenenveertig andere Argentijntjes, maar nog op tijd voor al die
andere kinderen die daar (en waar ook ter wereld) sterven van de
honger. Max, meid, het is een fantastisch goed begin, zet hem op
en vooral volhouden! Er gaat een hele andere wereld voor je open,
ik weet het zeker. Wij staan allemaal achter je. En daarom storten
wij die vijftien miljoen euro, die we anders de lucht in zouden
laten vliegen, er gewoon bij.
Dan
is het stil…
Heb
ik het nu erg tegengemaakt? Uw Koninklijke Kerst verknald? Bedenkt
u zich als ik u vertel, dat u zo niet in de rij hoeft te staan
voor uw eten – hetgeen in veel andere landen een normale
procedure is, bij de aanvang van iets wat heel misschien op een
maaltijd lijkt? Wat eten we vandaag, is daar: eten wij vandaag
wat? En dat u dit jaar niet gaat lijden aan de kerststress in de
rij bij de kassa om uw kerstkledij af te rekenen, die zich
werkelijk nergens anders voor leent, dat haalt u ook niet helemaal
over?
Dan
wil ik toch nog even vals bedelend gebruikmaken van het oprechte
sentiment: u kunt uw kerstgevoel makkelijk kopen: stort de waarde
van zowel het één én het ánder, op een S.O.S. nummer. U vindt
het een dezer dagen in de krant en op TV. Wedden? |