"Af
en toe gaan pa en moe,
Met ons
naar de dier’tuin toe,
dat is
voor ons kinderen,
het
fijnste wat er is!"
Volgens
mij werd dit gezongen door ene Heleentje van de Kapelle. Niet dat
ik het verder ken, dan nét dit ene stukje van het Polygoon
journaal, van mijn pa en moe’s zingen in de auto (hij ‘humde’,
zij zong hoog) en later hoorde ik hetzelfde liedje uit andere,
veel oudere monden. Maar het is een absolute evergreen!
"En
we zwieren en we zwaaien
En we
schommelen zo fijn,
Tot we (…?…)
van de
limonade zijn!"
Ik ga
met u even van de hak op de tak. Bij ons op de tweede WC, die
naast de voordeur, hangen de vreemdste artikelen tegen de muur
geplakt. Zo hangt er al tijden een artikeltje over een site waar u
oude geluiden kunt beluisteren. Ik ga even voor u kijken: http://www.soundscapes.nl
– en ik heb voor u geïnformeerd, geluisterd eigenlijk, of
Heleentje daar te horen is. Met de verbinding was niets mis,
alleen het stukje met het bedoelde liedje kreeg ik niet direct te
pakken. Maar al ‘zingend’ over pa & moe, kwam ik zelf tot
de ontdekking dat het niet de diertuin, maar de speeltuin
is! Voor de kinderen maakt dit trouwens niet uit.
Wij
zijn deze week op bezoek geweest in de dierentuin en het meest
gewaardeerde onderdeel was: de speeltuin. Het is wel een tuin die
Heleentje niet meer als zodanig zou herkennen, want er zwiert of
zwaait niets meer. De speeltuin van nu ziet eruit als een grote
apenkooi: grote netten, gespannen op hoge en nog hogere palen. Er
steken drie glijbanen uit. Twee glijbanen zijn als schroeven in
elkaar gedraaid, de derde steekt milder, schuin, naar beneden.
Limonade is niet verkrijgbaar: het zijn medium en super large,
mega bekers Coke en 7-up. Voor woekerprijzen. Zuurtjes? Chips!
Frieten! Aardappeleters ‘anders’. De apen voor deze
kooi dient u zelf aan te voeren.
Het
vage "Tot we (…?…)" uit het liedje, krijg ik nu wel
heel snel duidelijker door. Drie meter van ons af, kotst een
meisje spontaan en explosief zowel de mega-portie-beker ‘spul’,
haar Solero als alle Hamka’s uit. Twee vierkante meter
consumptiemaatschappij.
"
S p l u t !", zegt onze jongste resoluut, terwijl hij zijn
ogen dichtknijpt en haastig een stap opzij doet.
Daar
kan geen geluidsomschrijving van soundscapes of het
omroepmuseum-archief tegenop. Het effect van klimmen en glijden,
wiegen en vreemde afdalingen vermengt met wat hoogtevrees, is nog
van ouderwetse degelijke kwaliteit!
Ik val
vandaag voor de concurrentie, de échte apen. Behalve de imposante
Silverbacks, mag ik ook een blik werpen op een familie berggorilla’s.
De eerste keer dat ik vanachter het glas hun betonnen habitat
bekijk, zie ik een van de dames met een baby rondlopen. Ze ergert
zich aan de vele mensen die naar haar wijzen en probeert vergeefs
zich aan onze nieuwsgierige blikken te onttrekken. Zij heeft de
keuze uit vier vertrekken, allemaal afmeting doorzon. Grote lappen
glas. Het publiek verhuist gewoon met haar mee langs de ramen.
Maar om
half vijf is er niemand meer in het apenhuis. Vanaf een afstand
zie ik het volgend tafereel: de moeder heeft haar twee maanden
oude zoon vóór zich in de kom van haar gestrekte gespierde armen
liggen. Zij kust zijn gezichtje, hij beweegt genietend zijn ronde
wangetjes langs haar grote lippen. Ze legt hem in een ‘bedje’
van stro en trekt met haar vinger de zachte plooitjes van zijn
oren en van zijn halsje na, neemt een half metertje afstand en
leunt met haar rug tegen de muur en kijkt naar haar kindje. Een
buurvrouw gaat zitten op een korte afstand van het hoofdje van het
kind. Zo ligt de met stukjes stro spelende baby tussen hen in.
Aarzelend steekt de buurvrouw haar hand uit en kroelt met een
wijsvinger herhaaldelijk over de kruin van het buurkind, waarbij
ze de moeder vragend vanonder de zware wenkbrauwboog aankijkt.
Moederlief pakt loom de onderarm van de buurvrouw vast en laat hem
een handbreed naast de baby los waardoor de hand zacht naast de
baby in het stro valt. Dit ritueel herhaalt zich drie maal.
Uiteindelijk pak de moeder haar kindje op, klemt hem vast aan haar
borst en zoekt opnieuw een andere plaats. "Nooit een moment
voor jezelf," spreekt haar rug. Ik bewonder haar rustig
uitgevoerde actie. Elke dag, een ‘dagje dierentuin’ – lijkt
mij ook een beetje te veel van het goede. Zij heeft geen
keus en levenslang een abonnement…