Voor
meteorologen is de winter al begonnen. Daarom begin ik ijverig te
zoeken naar de zomer: wáár is de zon? De zon is vijf lange
maanden met zijn eigen warme winterslaap bezig, of zoveel
breedtegraden van ons verwijderd met vakantie.
Ik troost
mij met de gedachte dat de mens naar de zon kan reizen.
Het is
slechts een gedachte want natuurlijk houden wij in werkelijkheid
met z’n vijven geen cent over om bij de zon op bezoek te gaan.
Als ik op
internet naar vakantiehuisjes kijk, slaat de schrik mij om de
portemonnee. Jezusmina, wat is het allemaal duur. Waar gaan wij
dit het komende jaar van bekostigen? Zoals vorig jaar?
Toen
gingen we niet, en dat was goed om te doen, dat konden we heel
goed betalen.
Het is
niet de enige schrik die mij deze week overvalt hoor. Ik heb
altijd gedacht dat ik voor veertien euro bruto per uur erg veel en
hard werkte. Bij nader inzien ben ik dus echt een koopje: één
wakkere blik op mij salarisstrook vertelt, dat ik voor nog geen
dertien euro per uur voor de firma B. van onschatbare waarde
ben. Heb ik dan nooit gekeken? Jawel, maar het is me niet eerder
opgevallen.
Door een
andere vakante vacature bij dezelfde firma B. lonkt het geld: ik
kan op een andere plaats, waar ik hetzelfde werk doe, er toch iets
beter voor betaald krijgen. Nou ja, krijgen… een dubbeltje
méér verdiénen dan. En dat veroorzaakt een dilemma. Want wil ik
dat wel? Voor een dubbeltje?
Ik moet
hier toch nog eens goed over nadenken…
Geld is
met de invoering van de euro een schaars artikel geworden. Bij ons
tenminste wel.
Gisteren
ben ik met iemand een kroketje gaan eten. Eén euro twintig, dames
en heren.
Snel
omgerekend is dat in oud geld : twee gulden en vierenzestig
cent? Voor één kroketje?
Zet ik
mijn totale salaris om in kroketjes (vrouwen hebben rare
realistische rekentics), dan kom ik netto gerekend op 6,08
kroketje per persoon, per dag. Dan moeten wij met z’n allen wél
in de cafetaria blijven wonen – want vaste lasten voor de eigen
woning zitten er niet meer aan. Als ik begin met de vaste lasten
er als eerste af te halen, eten wij paneermeel.
Dat de
goed heilig man met zijn kompaan flink moeten inleveren, is een
effect van het verlies aan koopkracht van de gewone man en vrouw
in de straat. En van salarissen waar absoluut de rek helemaal uit
is. Dat heeft met ‘vertrouwen in de economie’ niets te maken,
al wil men u graag net voor de feestdagen nog zo leuk wijs maken
dat de economie herstellende is. Werd u dat verteld in
november, dan fluit het Centraal Plan Bureau nu de hele zwik
schril terug. Heeft u toch even lekker kunnen shoppen… Dat u
tegenwoordig overal zo lekker voordelig kunt lenen, lenen, lenen,
komt toch neer op: betalen, betalen, heel lang betalen.
Let u
vooral op uw portemonnee. Zakkenrollers komen tegenwoordig van
regeringswege gewoon op huisbezoek. Hoge bomen, hebben lange
vingers.
Wordt het
daardoor allemaal minder feestelijk, de komende donkere dagen? Ik
weet het niet, maar voor kinderen zijn er veel cadeaus die ze nog
niet kunnen waarderen.
Dankbaarheid,
voor a l l e s wat er is - zegt mij heel wat, maar het laat
zich eerlijk gezegd niet één, twee, drie tot een leuke
verrassing omtoveren. De stille hint van vijf stokjes om op te
bijten, met een satanisch gedicht, is ook niet echt om te lachen
natuurlijk.
Ik ben
niet de enige die moet lijnen. Sint Nicolaas leeft bij ons al
jaren op bijstandsniveau, en volgt hier een aangepast dieet. Het
doet mij denken aan de trieste geschiedenis van het schaap
Veronica.
De
middelste maakt samen met de liefste een schaap. Een schaap van
closetrolletjes, veel witte watten en stevig naaigaren om de
schapenkrullen in model te houden.
Het is een
zeldzaam mooi diertje. Ik knip de oortjes, oogjes erop en, klaar.
Alleen het
cadeautje moet er nog in.
De avond
voor de surprisedag op school, wordt de laatste hand gelegd aan
Veronica.
Chocolade
erin, gedicht erbij en even dat losse draadje wegwerken.
Bij gebrek
aan een schaar, pakt de liefste zijn aansteker...
Wham! –
Vlam! – K e b a b ! Volledig geflambeerd! Paniek in de
tent! Middelste gaat ontzettend over de emmer. IJverige Pa blust
Veronica alsnog tien minuten lang onder de kraan af, maar daar
knapt ze niet meer van op. Ze is helemaal vierde graads verbrand.
Doorbakken.
Eigenlijk,
meer een zwart doe-het-zelf crematiegevalletje… Je kunt haar dan
ook tot op de bovenverdieping ruiken!
We hebben
diezelfde avond het beest gekloond en haar Veronica II gedoopt. Ze
is minstens even mooi geworden. So heb elk nadeel, se voordeel.
Ach,
zolang je het leuk kunt maken met closetrolletjes en je hebt de
chocoladeletters van Oma M. nog op het menu staan, dan wordt elke
avond een gezellige avond.
Het leven
is één grote verrassing, ook zonder dure kroketjes.