Het valt mij in uw
stukjes op, dat u wel heel makkelijk iedereen afzeikt. Terwijl het
u steeds lukt om een optimistische draai aan uw verhalen te geven,
hoor ik een gefrustreerde ondertoon. Voelt u zich werkelijk door
de hele wereld tekortgedaan? Heeft u daarom alle boten die u
passeerden gemist? En hoe kan ik, de lezer, u helpen – enkel en
alleen door uw columns te l e z e n ? Vooral ‘mannen’
en ‘systemen’ lijken in uw stukjes het onderspit te moeten
delven. Het feit dat u steeds dikker, ouder en grijzer wordt is
met wat ingrepen en zelfbeheersing uwerzijds, eenvoudig te
verhelpen. Uw vadercomplex is wel zeer latent aanwezig –
daarvoor zou u ook wel eens gewoon op de divan kunnen bij een
psychologencollectief.
U lijkt mij niet de
prettigste persoon om mee te leven of te werken. Waarschijnlijk is
dát wat u in de directe omgeving signaleert. Alleen bent u er een
kei in, om de resultaten van uw kwalijke interacties te vertalen
naar de natuurlijke reacties van de ander. Al lezende, want ik hou
u via CuBra heus wel in de gaten (en soms krijg ik toevallig de
wat simpele-door-u- geschreven-stukjes bij uw werkgever onder
ogen), leer ik u kennen als een pathetisch figuur. Want u ‘begrijpt’
niet echt veel hé? U stelt op uw werk, en hier ook allemaal van
die vreemde vragen: u lijkt wel een kind met steeds uw zoeken naar
waarom iets is, zoals het gewoon is. Is het echt nu zo
moeilijk om u gewoon bij de regels neer te leggen? De arrogantie,
waarmee u denkt de wereld om u heen te veranderen, staat mij
helemaal niet aan.
U heeft in ieder geval
in uw kennismakingsstukje bij CuBra de gehele waarheid gesproken.
Dát moet ik u nageven., literair en elitair is uw niveau wel
héél laag. Wat slap van u, om zich steeds te verschuilen achter
een verhaalopbouw die door uw lezers niet geverifieerd kan worden.
U denkt dat u alles zomaar kunt zeggen, zonder tegenwerpingen –
u bent nieteens herkenbaar op uw eigen fotootje. En ook daar maakt
u zich makkelijk vanaf. U lacht blijkbaar alles wat u als kritiek
krijgt, weg. U stuurt gewoon een plaatje van uw voeten in en dat
was het dan. Ik vind het laag, erg laag gezocht. Dat u nog een
baan hééft, dat uw werkgever dat pikt, al die onzin – en uw
mán! Als u dan niet voor mij, de serieuze lezer van deze site, uw
mond wil houden is het misschien wel zo verstandig om dat voor het
behoud van uw huwelijk en uw kinderen te doen. De arme bloedjes,
je zal zo’n moeder hebben. Uw man lijkt me, zonder u, werkelijk
beter af. Véél beter, want dat moet toch wel een goede lieve sul
zijn om ‘zoiets’ naast hem te tolereren. Geen wonder dat hij
zo onrustig slaapt! Hij kan veel beter eens bij mij tussen de door
mijzelf gestreken lakens. Uw huishouden lijkt wellicht ook nergens
naar. En dat uw carrière in het slop dreigt te geraken heeft u
enkel en alleen aan uzelf én uw grote mond te danken. Dat is mij
wel duidelijk.
Zeg, kunt u niet een
tijdje wat anders gaan doen, iets zinnigs, zodat u me niet lastig
valt met al u opgekropte sores en uw eindeloze betweterige
kritiek? Een eindje wandelen? De frisse lucht doet u
waarschijnlijk meer goed en geeft meteen een ander perspectief,
een nieuwe kijk op zaken. Volgens mij zit u veel te veel binnen
achter uw beeldscherm en ik denk dat u veel rookt. Dat vernauwt de
vaten van de hersenen en dat is precies waar uw schrijfsels het
resultaat van zijn. U vertaalt dus slechts uw benauwde blik – zo
is uw roken voor mij dodelijk, - VERVELEND -.
Ik denk, dat u denkt dat ik het allemaal zo leuk
vind, maar eigenlijk wil ik wel van u af. Want het
irritante aan de stroom van uw letterdiarree is, dat het maar
blijft komen. Iedere week weer denk ik: "waar zou ze nú weer
last van hebben, die GG.?" Terwijl ikzelf echt voldoende
ellende meemaak, teveel, om dat van u er hier ook nog eens bij te
krijgen. Ik neem mijzelf erg serieus en zie de humor er dan ook
niet van in. Ik maak zélf wel uit, of er iets te lachen is, ja?
Ik wens u, desondanks, (omdat ík, in tegenstelling tot u, wél
een aardig mens ben) een rustige tijd toe –
Met hartelijke
groeten,
uw Alter Ego. |