Frans
van Dooren leest vier van zijn gedichten in het dialect van Oss
Deze audio-opnamen zijn afkomstig van de cd bij het
tijdschrift Brabants, nr. 2. Elke uitgave van Brabants bevat een cd
met Brabantse teksten en liedjes. Voor meer informatie over dit
bijzondere tijdschrift, KLIK HIER
BEDIEN ZELF DE KNOPPEN
Moedertaol
Ik
weet nog hoe we in de kastanje klomme
en
unne tak ervan durmidde brook.
Ik
ken nog 't schuurke waor ik binnendook
toen
ik die honde achter me aon zaag komme.
ik
heur die steekwespe nog raozend bromme
toen
ik mi munne stok in 't nestgat stook.
Ik
vuul nog hoe de lucht nao regen rook
bè
't wòtter van de Maos waarin we zwomme.
Mar
't beste vuul en heur en ken en weet
ik
nog hoe iedereen in 't stedje praotte
in
unnen tongval zonder slapte of sleet,
en
hoe de keinderkupkes in de straote
wirgalmden
van een taal van lief en leed.
En
och, waor hek dieje rijkdom toch gelaote ?
Bestaonsgrond
Ik
zaag un winterkunnigske op un tekske
mi
't startje stel omhog uitbundig fluite,
en
't waar in zunne zanglust nie te stuite
en
'tjektjektjerre' gurgelde uitzun bekske.
't
Zaat op un donker en beschaduwd plekske
zun
ège van de wereld af te sluite
in
't dichte gruun van den klimop die buite
krullend
omhogkrupt onder 't zinke dekske.
Toen
ik dè vuggelke daor hurde en zaag,
zaat
ik, vur dek ut wis, te prakkezere
over
un vraog waorop ik tot vandaag
gin
antwoord weet: Wa's nou te prifferere ?
Dek
eiken dag unnen hersenschim naojaag
of
zomar wà gao zitte kwinkelere.
Geluk
Wanneer
we omlaag sjeejde vanaf den dijk
of
in de spoorstrang salamanders vonge
of
op de loswal of in 't laantje zonge
of
mi mekaor voetbalden op de Bleik
of
kupke keukelden onder den eik
of
in de polder over slote spronge
en
daorna muu gespuid op huis aon gonge,
da
vuulden we ons as kunningskes zo rijk.
Mar
't beeld van diejen onbezurgden tijd
is
zo uit oew geheuge weggeslete
en
wà toen mooi waar, bende al lang wer kwijt.
Zogaauw
as ge iets begrijpe kunt of mete,
is
't èrmoej troef, want 't is een vaaststaond feit
dè
ge pas rijk kunt zijn dur niks te wete.
Drome
Waor
is de tijd dè we aon de slootraand lage
en
ombekummerd nao den hemel keke
en
in de witte wolke verre streke
en
schitterende luchtkastele zage ?
Waor
is de tijd van de onbezurgde dage
toen
alle dinge ons betoverd leke
en
elk geluid, elk beeld vur ons een teke
kon
zijn van zinsverrukking en behage ?
Toen
waar alles rondum ons één groot wonder,
mar
nou is 't wolkedek duk grijs en zwart
en
zit de lucht vol bliksem en vol donder.
Zogaauw
as 't leve zun geheim ontwart,
wordt
alles kaol en koud. O wereld zonder
wermte
en gevuul, o wereld zonder hart!