|
|
|
FRANK VALKENIER Kruimels van de tafel Onderstaande teksten zijn een integrale weergave van de bundel zoals die in 1971 verscheen als eerste uitgave van de Brandon Pers, een bibliofiele margepers onder leiding van Frank Valkenier. De bundel verscheen toen in een oplage van 60 exemplaren. EPICURISCH
lekker zeg je tegen de zon en dat betekent dankjewel fijn dat het regent zeg je tegen de wolken namens de tuin zaliger te geven dan te krijgen maar wat zou je geven aan de zon en de wolken zalig zeg je tegen het bilstuk van de koe de gulle saint émilion die je door vrienden wordt geschonken zaliger te geven ja maar mieters dankjewel te mogen zeggen
BOODSCHAP
op het terras hollen drie vier speelse blaadjes in een kringetje achter elkaar je zou zeggen dat ze'r heus iets mee bedoelen maar 't is niets ze liggen alweer stil gewone beukeblaren bruin en afgevallen van de bijna naakte boom de grote hoop ligt op het gras roerloos zoals het hoort en de mist houdt ernstig als een god en even kil zijn vlerken boven alles uitgespreid wachten ja wacht maar er moet iets komen zeggen de stoelen op het terras de blaadjes ze worden er weer nerveus van ze ritselen ze willen wel maar nee ze liggen alweer stil wachten 't is zeker nog geen tijd
VERDURE
de kruin van de oude beuk is wel een woud apart met stammen en bosschages zondaalders schaduwplekken met duizend slingerpaden houtduiven koeren en koeren maar en spreken af er eeuwig in te wonen driedimensionaal
CYCLUS
zijn zoals de bomen bars en roerloos in de nacht maar door de sluier van de morgen heen openbreken met een onverwachte klank heel de godsganse dag neuriënd wiegelen in de zon en als het avond wordt alles laten vallen inkeren tot een nacht van naakte ingetogenheid
ALS VROEGER
hollebolle wolken daarboven precies als vroeger logge boten zeilen op een blauwe zee je moet wel onbevangen kunnen kijken ogen vol licht precies als vroeger vol van onvergankelijkheid gewoon aanvaarden zeilen rafelen uiteen groteske boten on- herroepelijk vergaan op klaarlichte dag
MINIZON
de knoop lag op het tegelpad te blinken minieme zon die luidkeels lachte naar zijn moeder dertien broers nog zaten aan de hippe maxi-jas hij was hun blinkende namen al ver geten komt over de straat het kind gegaan dat hem een fonkel- nieuwe identiteit zal geven so sorry mooie knoop ik ben dat kind nog niet
ARCADIA
laaiende brem een steenhoop schapen geen herderinnen die zich willig laten strelen niet voor zijn tijd wordt de cypres gekapt het brood is hard de dorsvloer klinkt niet meer van fluit en zang
BUS NAAR BOVEN
hoog op de rots aphaia boven en onder blauwe zee oud bruin maar weldra zal zij jong en grijs gaan zingen in de wind driemaal bekruisen want je kunt nooit weten wat zij in haar grilligheid verzint alleen de pope staat met wetend oog boven geloof
DE KLEINE VOGEL
wat zou hij denken de kleine vogel die daar midden op het grasveld zit och niets hij heeft zoveel te doen en trouwens vogels denken niet poëten zijn het flierefluiters die pronken met een rode keel maar toch de kleine vogel verloren op het grasveld hij verstaat zijn wereld feilloos pikt hij naar onzichtbaarheden en alert steeds voor gevaren die niemand kent vergeet hij niet om telkens vlug te kijken in de glazen koepel vol arglistig blinkend licht daarboven staat een veel te vroege zon en die is zeker helemaal alleen voor hem hij is het kosmisch middelpunt van een gestolde wereld wat zou hij denken de kleine vogel och hij weet niet eens hoe god- verloren eenzaam hij daar midden op het grasveld zit
LOS PATROON
stilte luistert naar het tikken is niet het einde anders dan het begin er hangen heel wat draden los en 't grondpatroon is aardig in de soep geraakt de regen buiten weet ook niet beter en de ruit zit idioot te haspelen met luie druppels die elkaar niet kunnen vinden uittrekken en op nieuw beginnen misschien dat morgen de bilt kan zorgen voor opklaringen bij windkracht zes |