Brabants Licht - Werner Moonen
Een soort geheim bestaan

In de werkplaats van Werner Moonen gebeuren bijzondere dingen. Op een stellage van plankjes tegen de muur is in de loop der jaren een merkwaardig gezelschap terecht gekomen. Men treft er clowns aan, papegaaien natuurlijk, maar ook soldaten, Roodbaard (niet te verwarren met Blauwbaard), Donald Duck en een paar mooie vrouwen. Maar het zijn niet alleen figuren, want ook flessen en flesjes vindt men er in overvloed, slingers, touwen, konijnenschedels, een dobber die misschien nog nooit water heeft gevoeld. 
Los van elkaar zijn ze niets, maar bij elkaar – zeker door het spel van licht en schaduw - brengen ze op hun manier leven in die verlaten werkplaats. Stilleven? Het doet soms eerder denken aan een strip. Tenminste als je kijkt naar de foto’s die Werner Moonen ervan gemaakt heeft. Nee, niets heeft hij in scčne gebracht. Hoogstens heeft hij een figuurtje teruggeplaatst als het van de plank was gevallen. 
“Het is een verzameling die aankoekt”, zegt de Tilburgse kunstenaar. En als hij je de foto’s laat zien, lijkt hij zelf nog het meest verbaasd over deze wonderlijke tableaus.  “Ergens in het heelal is het zo”, zegt hij de ene keer. “Mooi hč”, een andere keer en voegt eraan toe: “Een soort theater, die twee papegaaien tegen elkaar.” En als de clown in beeld komt,  vaag achter een deksel van plastic: “Tijdens ademnood voel ik me zo: ik heb geen lucht.”  Meer samenvattend heeft hij op papier gezet: ‘Tussen al die losse zaken ontstaan ongewild betekenissen die ook weer ingeruild kunnen worden voor andere. De betekenissen hebben een soort geheim bestaan, ik moet ze alleen maar een kader geven. Er is niet naar iets gestreefd, er heerst willekeur. Spontaniteit, verscheidenheid, geen oordeel maar wat is vastgelegd wordt geaccepteerd.’

Het werk roept bij mij herinneringen op aan fotografen die, op leeftijd gekomen, voortaan hun voornaamste inspiratie vinden in eigen huis, atelier of tuin. Denk aan de grote Josef Sudek met zijn beregende ruiten, of aan André Kertčsz die de  voorwerpen op zijn vensterbank ging fotograferen. 
Maar belangrijker is de constatering dat Moonen tot het ras hoort van kunstenaars die nooit met pensioen zullen gaan omdat ze verwonderd en nieuwsgierig blijven en dingen willen blijven maken.
Honderden digitale foto’s heeft hij ondertussen al gemaakt onder de werktitel ‘Stilleven’. In eerste instantie selecteerden we 39 foto’s, waarna ik voor Brabants Licht 16 foto’s koos. Men zou er iets in kunnen zien van een beeldverhaal, wie weet zoiets als ‘De avonturen van Roodbaard’. Maar beter is het met Moonen te spreken van ‘een soort geheim bestaan’… 

Joep Eijkens