Ge
zéét mee de tééd un bietje ouwer geworren, maar in al de
jaoren die vurbij zen dochte toch nog dikkels on vruuger. Zó
was ut ok mee "Toosje" Un verry , verry old memory,
dus al verrekt lang geleëien.
In die
tééd had ik al un iets mee un schóón medje, ut was lang vur
dun tééd desse un medje "vriendin" gingen noemen,
wij vreëien, en hoe ? We kusten elkaar, det klapte, soms tot
diep in ut kelsgat, tussenwééls, hier en daor un bietje vuulen
of alles nog zaat waor ut moes zitten, mar veul verder déurfde
we toen nie te gaon, veul medjes dochten toen nog desse van un
kusje ok al kiendjes konnen kréégen. As ge dan 's Zaoterdags
ok nog moes gaon biechten, dan was onkuisheid in die tééd un
verrekte gróóte zonde, die ge nie zó mar efkes vlug tegen dun
biechtvadder gingt vertellen.
Mar
mistal vroegen ze ur zelf naor, of ge un medje had, gin onkuise
gedaachte, gin onkuise
dingen,
en daor zaate dan mee un rooie kop, mar ut was nogal donker in
zonnen biechtstoel, dus ik denk nie desse ut zaagen.
Mar ge
had urbij, die vroegen oe ut hemd van oe lééf, hoe dikkels, ok
wegge gedaon had, en op ut list "Of ge ur spéét van
had" Dan moeste, metéén wir liegen, want spéét, néé,
det hadde ur eigeluk nie van, we vonden ut vuls te lekker, mar
det konde in dun biechtstoel nie gaon vertellen.
Mar net
as bij de biste getrouwde paoren, kreegde ok wel is ruzie,
dikkels over iets van niks, en dan mokte ut gewoon éut. Un paor
daogen laoter was ut dan wir aon, zoiets as de knipperlichten
bij unne onbewokte overweg.
Ur wier
ok gevreëien mee twee sóórten, ge spraakt ulkaar ergens aaf,
om zó laot, ur wier wel gevreëien, mar ut was dan nie meer as
un 'scharreltje '
Echt
vrijen begon pas, as ge bij ut medje théus kwaamt, zó wier ut
ok genoemd
"hij/zij
vrijt théus" Ut théus vrijen, daor zaate dan, al die
aander jong zaate oe on te gaopen, tot de moeder zee "Des
nou de vrijer van ons Truusje" of hoe ut medje hiette.
Pa begon
muttéén, wegge dit vur de kost en wegge verdiende, na aflóóp
van de tuntóónstelling móógde dan in de gang of in ut
póórtje nog efkus mee ut medje vrijen, nie te lang, want dan
wier ur op de deur of raom geklopt mee de roep "Ut is na
lang genog gewist" nor binnen.
In dieë
tééd kwaam ik as lóódgieter op veul textielfabrieken (
aander fabrieken han ze toen in Tilburg nog nie éutgevonden )
wij mokten de goten die lekte, nuuw zink maoken in de volkommen,
waoterleiding, ur was toen veul wéruk vur unnen lóódgieter op
die fabrieken.
Op één
van die fabrieken zaag ik " Toosje " ze werkte in de
stopperij, ik viel subiet vur Toosje, vergaat de'k al un medje
had. Toosje was blond, niks gin verftroep, natuurblond van dur
éégen, wangen om zó in te bééten, vuur rooie lipkus, néé,
ok hier hasse gin lipstift vur nóódig, un paor borsjes, die
ondeugend hun nuske vuréut stóóken, un schóón strak kuntje
en un onderstel, daor niks op af viel te keuren.
Un
protje gemokt en verdomd Toosje viel ok un bietje op men. We
hadden toen nog schaft van twaalf tot half twee, waorvan we de
miste tééd gebréukte om in ut wolmaggezéén bij ulkaar te
kééken en te vuulen wetter allemal aanders was. Néé Toosje
had gin moeite mee de onkuisheid, wij noemde ut toen stoeien,
mar daogen laoter vonden we soms nog plukken wol op de gekste
plotsen in ons kleren.
Mar dan
moete wir naor un aander kurwaai, verder is ur nog oe éégen
medje, dus Toosje raokt un bietje op dun aachtergrond, want ge
kont toen in Tilburg nie mee twee verschillende medjes éutgaon,
binnen de kortse keren stonden dan bekend as unne bonte hond.
Dan
moete onder dienst, ok nog nor Indië, waor ge wir kekt nor al
die donkere Indiese schóón meskus, ok daor is ut nie bij
kééken alléén gebleven, ge wot toch weten hoe utter bij
zó'n zwart vrouwke éutzaag, van ut één komt dan ut aander en
vur degge 'r éérg in het, ligde mee zun tweeën onder dun
klamboe. Daor is nog un liedje over gemokt "Als ik onder
munnen klamboe lig te dróómen" en in dróómen gebeuren
soms de gekste dingen.
Dan
komde wir trug in Tilburg, ut lekt of Tilburg veul klénder is
geworre, de straoten smaller, ut is allemal aanders.
Ok zelf
bende aanders, van onkuisheid wieste niemir wettut was, ge kond
ut zelfs niemir schrééven, mar oe medje wies ut nog wel, dus
ut botste al gauw.
Ut medje
wó spaoren vur dun éutzet, mar ik ging liever stappen, Tontje
van 'tHof, Sjef de Beer, Kees Versjéér, om te stappen en te
vrijën, dan gingen we nor boerke Mutsurs, ut waandelbos laag ur
neffen.
Mar we
waren toch éut ulkaar gegroeid, de vonken sloegen ur niemir aaf.
Soms as we in de stad liepen dan kwaam ik Toosje nog welles
tegen, nog net zó schóón as de jaoren daorveur, mar ze hing
wel in dun éérm van ok ginne lillukke jongen, misschien is ze
ur wel mee getrouwd.
Néé,
ik ben nie getrouwd mee ut medje van toen, maar mee un aander,
al meer as veftig jaor, toch docht en dromde ik nog wellis van
Toosje, dan zaag ik ze wir as toen, mee dur blonde haor, dur
knap snéutje, die borstjes mee dur nuske vurréut, ut strakke
kuntje en de schóón bintjes, mar al zeker meer as virtig jaor
heb ik ze niemir gezien.
Nou zit
ik list, ut was goei weer, hier ergens in de buurt op un
turrasje te genieten, in de schaduw van unne gróóte
kastanjebóóm, un gloske sherry vur me " Ut lééven is
goed in ut Brabantse laand " Un endje bij men vandaon
zitten ook un stuk of vier vrouwen mee ulkaar te kletsen, ok net
as ik, taomeluk belegen, roep ur één, menne kaant éut
"Hallo bende gij ut?" Ik kéék nog efkus om, of ur
soms iemand aachter men zaat, maar néé, ze bedoelden men.
Ze zaag
wel de'k heur nie kende, toen kwaam ze nor men toe en zee
"Ik ben Toos ". Toen wies ikkut nog nie, had vruuger
meer Toossen gekend, mar nie altoos.
Mar ut
was vur men unne kaoie dag, ut was echt "Toosje" ut
medje waor ik nog dikkuls van gedromd had. Heur blonde haor was
peper en zoutkleurig geworren, kan ok spuuling zen gewist, heur
vuurrooi lipkus hasse nou wel gestift, ut was net un klapróós,
dan die borstjes mee dur nuske vurréut, daor hing genog om un
héél baby afdééling de tiet te geven, dan nog ut strakke
kuntje, die terrasstoelen waren réum van maot, mar mee "Toosje"
as vulling zat ut goed vol, de bintjes, de schóón bintjes, ze
had hier en daor unnen knobbel en ok spataoiers, Toosje was net
as ik oud geworre. Ik kreeg drie kusjes van dur, twee aon ééne
kaant en één on dun aandere kaant, we raokten on de praot, ze
was weduwe, ze had ok kender en kléénkender, mar over ut
wolmaggazéén hebben we ut nie gehad.
Ik heb
ok nie gevraogt waor ze wonden en zij ok nie on men, mee un
"Misschien zien we elkaar nog wellus erguns en un haand
hebben we afscheid genomen.