Toon
den Zoon van Nilleske (Ton
Priemus)
Op
7 juni 2010 bereikte ons via Elie van Schilt het overlijdensbericht
van Ton Priemus. Hij overleed op 2 april 2010 in Australië, het land waarheen hij
vanuit Tilburg emigreerde in het begin van de jaren ´50. Via Elie van
Schilt droeg Ton Priemus onderstaand dialectgedicht bij aan CuBra.
Ton
Priemus is tachtig jaar geworden.
Onderstaande
tekst werd in oktober 2001 geschreven door 'Toon den Zoon (van
Nilleske)', een neef van Elie van Schilt. Toon emigreerde in het begin
van de jaren '50 vanuit Tilburg naar Australië; ook zijn broer woont
daar, en zijn zus emigreerde naar Nieuw-Zeeland. Nadat hij de verhalen
van Elie op deze site had gelezen, klom hij in de pen, en schreef hij
enige verzen over de 'Tilburgse Taol' onder de titel
Overpeinzingen
van een oude emigrant
Enen
tilburger blèft altij nen tilburger.
Dè
wordt algemeen gezee
van
diejen meens uit die stad mee un fraters gat
en
un standbilt van Willem Twee
Nao
hil veul jaoren in den vremde,
kwaam
ik eindelik is ne keer terug
en
zocht verheugt noar de plotskes van mèn jeugt.
Daor
bij de koningshoevense brug…
Ik
kende al vlug hil veul dinger terug
zoas
den heuvel, den besterd en ut kenaol
mar
wek 't gekste vond, dè bekaant niemand me nog verstond.
Want
ik praot nog die ouw tilburgse taol.
Ik
had men vertier en fietste mee veul plezier.
in
de verte zaag ik altij den heuvelse toren
Mar
op ene keer mee hul men gekèèk verzelde ik in 'n vremde wèèk
en
gadomme, ik was harstikke verlore.
We
zin vruuger altijd: zedde de weg ooit kwijt,
dan
kekte irst altijd eens goed rond.
Vooral
op de fiets, ziede altijd wel iets.
En,
ge het ok nog aaltij ene Tilburgse mond…
Dè
was goeie raod, want 'n endje verder in de straot
liep
'ne meens mee 'n kiendje on z'n haande.
Ik
vroeg, zeg beste maot, wes de naom van deze straot?
Mar
hij keek me aon of ie waoter zaag braande.
Ik
had aachtermekaar deur, der was iets verkeert mee diejen sinjeur.
dieje
tobbert kon me echt nie verstaon.
Ik
had medelijen mee dieje vent, mar ik was hier echt nie bekent.
Dus
ik denk, dan fiets ik mar wir aon...
Ik
was net kloar om te goan, en stond nog efkes te staon.
toen
ut klein menneke tegen z'n vadder begon te praote.
Hij
zee, "Wat een vreemde persoon, waarom praat hij niet
gewoon."
En
toen kreeg ik het eindelijk in de gaote!
't
Klinkt meschien wel wat gek mar die vent had un heel grôot gebrek
en
dè had ik nou pas in de gaoten.
Der
was mar êen ding verkeerd: dieje tobbert had nooit geleerd
Om
echt fassoenlijk Tilburgs te praoten.
|