Un
klein stukske familiegeschiedenis, en dat kan alleen mar gaon over
menne Oom, dur ons genoemd Onkel Adelbert.
Dat Onkel is un kort
verhaal: men grutouders van moeders kaant hebben vur dun Eerste
Wereldorlog nog gewond in Munchen Gladbach.
Dat was dus nog in de
tijd van Keizer Wielhelm.
Menne Opa was daor
Webermeister in un weverij en onze Onkel Adelbert is daor nog un paor
jaor naor de Frobelschule gegangen. Omdat menne Opa 'Van Dun' inplaats
van 'von Dun' als achternaom had, werd het daor ok nie veul; vur
diejen goeie mees was er ok alleen mar droog brood te verdienen, en
hij is weer gaon abfharen nach Goirle, un schoon dorpke tegen de Belse
grens.
Daor is Opa even tuinman
gewist bij unne echte Baron en daorbij werkte hij ok nog vur de
pastoor.
Men Opa was un bietje
verwaond en vertelde tegen iedereen die het weten wilde: Ik heb mar
twee baozen boven men en vijfhonderd man onder men; dat liste omdat
hij het gras op het kerkhof maaide.
Dat Duitsland, dan nog
die Baron, dat was de reden dat we ginne Oom Bert in de familie hadden
mar unne Onkel Adelbert.
Mar hij was dan ok dun
Bon Vivant van de familie, spraak drie taolen, Duits, Hollands en
Gools (Goirles dat klinkt niet).
Wat heel bezonder was.
Het boek van Emil Zola, diejen beroemde Fraanse schrijver, (De buik
van Parijs) stond toen nog op de kerkelijke index als heel gevaorlijke
lectuur: heet ie hillemal in het Tilburgs vertaold, terwijl ie gin
woord Fraans kon, maar wij konden het toen lezen.
Er was een nadeel, hij
censureerde al wat hij niet fatsoenluk vond op zun eigen houtje eruit
en toen waren er van de vierhonderd bladzijde nog mar twintig mir
over; mar toch, vur die tijd bleef het un schuin boek.
Hij hee laoter nog een
HBO-opleiding gedaon (Heel Bezondere Opleiding).
Daorna wilden ze hem
Burgemeester van Den Haag maoken, mar dat ging om twee redenen niet
deur. Hij was veul te wijs voor dat baontje en de toenmalige Minister
President Colijn wou hum niet al te kort bij het torentje op het
binnenhof hebben met de gedaachte, strak zit die slimme vogel hier en
kan ik gaan stempelen..
Hij was ook nogal wit
met de toenmalige Konegin Wilhelmina, als ie unne brief weg stuurde en
daor moest een postzegel op met heur gezicht, dan ging ie irst zun
taanden poetsen en veurdat hij likte, zee hij dan 'Ik hoop degget men
niet kwalijk nimt majesteit'.
Hij werd veurgedraogen
als baos van de berejen politie in Hooge Mierde, een durp in een
schoon stukske Brabant, maar da ging niet deur, hij was net niet wijs
genoeg.
Mar hij werd dan toch 't
baos van de berejen politie in Beek. Mar dat viel tegen, ze waren mar
mee twee man en dat berejen, dat bleek un dienstfiets te zijn met
dubbele stang en sabelhouder.
Een heel stevige fiets,
mar da moes wel, er werden ok boeven op vervoerd.
De sabel was toen het
waopen van de politie en die hadden ze af en toe hard nodig.
Menne Onkel was niet
geliefd in Hilvarenbeek; zonder licht rijden, haand niet uitsteken,
pissen in het openbaor ergens in un gengske of tegen un muurke, hij
schreef ze allemal op.
Thuis bij mun tante
Sidonia lukte dat niet, daor was zij de baos en zij maokte uit wanneer
er opgeschreven werd.
Ze heeft hem op unne
keer nog uit un café naar huis gejaogd. Daor stond Onkel Adelbert te
vertellen dat ie alleen un café mee vechtersbazen inging en in het
vuur van zijn verhaol riep hij iets te hard: 'en ik dook er mee menne
blanke sabel tussen'.
Taante had alleen dat
liste mar geheurd en ze riep: 'Eruit hier mee die vieze praot.' En
daor ging onze onkel Adelbert mee zunne blanke sabel.
NAAR BEGIN VAN
DEZE TEKSTPAGINA
|