Op
één van die daogen hierboven geschreven.
Komen
de dooi echt nie tot leven.
Mar
jong en oud gao op ut kerkhof dan kèèken.
Naor
al die zerken mee daoronder de lèèken.
Lòòp
ik dan te waandelen over al die paoi.
Dan
zie ik ze daor liggen, veul goei mar ok veul kaoi.
Ik
kende er veul van klèèn tot hèèl gròòt.
Nou
zen ze gelèèk, ze zen allemal dòòd.
De
miste waren erm, sommige waren rèèk.
Hier
maok ut nie uit, ze zen allemal lèèk.
Kekte
naor de zerken, dan kunde ut wel bekèèken.
Un
kruiske vur de erme, mar un tombe vur de rèèken.
Mar
óót as we wir op zullen staon, zó as veul geloven.
Dan
zen de erme ut allerirste boven.
Dan
zullen de rèèken onder die zwaore zerken.
Ok
unne keer héél hard moeten werken.
Nog
efkes kèèken bij ut graf van mun taante en òòm.
In
de schaduw van unne hèèl gròòtte bòòm.
On
wirskaanten is ginne stéén te zien.
Dus
liggen ze hier saomen alléén misschien.
De
kerkhoven zullen nog héél lang bestaon.
We
gaon er tenslotte allemal aon.
Mar
ok héél veul meessen die nou creperen.
Laoten
dur éégen liever cremeren.
Mar
ik, die van kléins af aon hier heb gewond.
Kies
vur un plekske hier onder de grond.
Iederèèn
maag dan komen kééken.
Hoe
ik daor lig, onder unne zerk, bij de lééken.
NAAR BEGIN VAN
DEZE TEKSTPAGINA
|