Ok
wij, geboren in de jaoren twintig, waren ooit jong. Ok wij kregen rond
ons veftien of zistien de kriebels en gingen mee aandere ogen kèken
naor ut buurmeske of dun buurjongen, des mar net van welke kunne ge
zelf waart.
Tegen
ut buurmeske hèu roepen as ge ze zaagt, ut ging nog, mar mee dur
stoeien net as vruuger, ut was over; ze had borsjes gekregen, nog nie
unne bussel braandhout, mar toch.
We
dochten ok al un bietje over vrijen en stelde ons eigen daor van alles
bij veur.
Op
de lagere school vrejen we ok al, dan liep zon medje on dun aandere
kaant van de straot en daor vreejde dan mee, mar ze moog ut zelf nog
nie weten.
Nou
dan kreegde van die teksten op de muur "Jan vrijt mee
Rietje"; nou noemen ze ut grefiti, ge krèègt ut er alléén mee
zaandstraolen nog aaf, mar wij schreven mee de stukken van un
kapotgevallen gipsen heiligenbildje, ene keer flink régenen en ut was
uit mee Jantje en Rietje.
Mar
as ge veftien of zistien bent, dan wordt ut aanders, dan wilde iets
hebben om vast te houwen, nog brutaler un kusje geven en dan tegen
elkaar blozen as ut gebeurd is.
Men
irste kusje dek weggaaf was aon Treesje, ut gebeurde in ut
Pessersstrotje, ut liep van de Hasseltstraot uit naor de looierij van
Pessers en was bestraot mee kenderkopkes, ik denk toch wel un half
uurke gestaon te hebben. Treesje en ik tegenover elkaar, ik had een
haand op heure schouwer liggen en mee mun aander haand hield ik heur
haand vaast. Had al un paor keer vurzichtig men gezicht naar heur
gezicht gestuurd, mar op ut list trok ik dan gauw men gezicht wir
terug, ut viel echt nie mee ut irste kusje, zij durfde men nie aon te
kèèken en ik heur nie. Toen opeens gebeurde ut, ik douwde mee mun
ogen dicht men gezicht vuruit en kuste ze zo mar op durre mond.
Toen
ut eenmal gebeurd was, we vonden ut zo lekker, we hebben we ut nog
zeker tien keer opnuuw gedaon, terwijl ik ze ok steviger vasthield as
bij ut irste kusje.
Ut
was dus men irste kusje, ik vuulde mun eigen unne vent, ik had un
medje, ik had ze gekust en ik heb ut ok nòòt vergeten. Mar lang is
ut nie aon gewist mee Treesje.
Gingde
op stap, mee de bedoeling un medje te vèènen, dan gingde in diëe
tijd naor de
Heuvelstraot.
Er
was nog ginne Disco en was er die wel gewist daor hadden wij toen ut
geld nie veur.
Ons
scharrelterrein om ut zo mar te noemen was "De
Heuvelstraot".
Aon
de kaant van dun Heuvel op dun hoek tegenover de Hema laag toen unne
winkel van De Gruyter, on dun aandere kaant van de Heuvelstraot, dus
aon de kaant van de mert, laag ok unne winkel van De Gruyter, en dees
stuk van de straot was de plek waor wij 's zaterdags en 's zondags
liepen te lopen om naor de medjes te kèèken en de medjes keken naor
ons natuurlijk, want die kwamen ok naor de Heuvelstraot om unne vrijer
op te doen.
Soms
moeste wel unne keer of zis op en neer van De Gruyter naor De Gruyter
vur ge iets gevonden had waor ut mee klikte. We hadden toen nie van
die draogdingen waor muziek uit kwaam, wij zongen er zelf wel un
liedje bij. Wij konden gin Engels mar we zongen ut toch, zoiets van
"Teke de weei, teke de weei, teke de weei."
Was
ut un medje vur ene aovond of meer, daor kwaamde vanzelf wel aachter.
Hadde
un paor kwartjes te verteren dan gingde mee zo'n medje naar de
ijssalon van de Lorenzo (nou zit er slaager Pessers geleuf ik). Zaaten
er bekenden, dan hadde hillemal unne goeie dag of aovond, want die
zagen dan "Hé hij is er mee un medje".
Lang
kon ut fist nie duren, mee twee kwartjes trektement, en toen was ut
nog zo, alles wier betaold dur den jongen..
Gebeurde
ut op unne zaterdagmiddag, dan konde ok 's aovonds nog mee elkaar mee,
nie te lang, want de miste medjes moesten om tien uur thuis zijn,
waren ze over tèèd (mee thuiskomen bedoel ik) dan konden ze de week
erop binnen blèèven.
's
Zondagsmiddag konden dan nog mee elkaar un endje gaon fietsen, as ut
medje al un fiets had, want die waren er toen ok nog nie zo veul.
Ze
kon wel aachterop springen bij jou op de fiets, mar dan moeste
uitkèèken vur de pliessie, want as ge toen iemand aachterop oe fiets
had, moes er un rugleuningske op oewe begagedraoger zitten en
voetstuntjes boven ut aachterwiel. Ze waren toen bang det medje eraf
zou vallen of mee dur vuutjes tussen de spaken zou komen.
Mar
wij hadden daor iets op gevonden, we zetten ze veur op de stang, ut
was nog gezelliger òòk.
Dikwels
was ut medje opgedaon bij ut lòòpen van De Gruyter naor De Gruyter
mar vur ene aovond, mar ik ken er ok zat die zen er inmiddels
onderhaand veftig jaor mee getrouwd.
Ok
bekende plekken om unne vrijer of un medje op te doen, waren de
Kermis, nie alleen in Tilburg mar ok in Enschot, Góól, Oósterwijk
of Loon op Zaand, daanse bij ut Putje in het meulentje of in un
daansschool.
Veul
hebben elkaar ok leren kennen op de textielfabrieken of bij de Volt,
daor werkte ok medjes en jongens, nie bij elkaar, want die afdelingen
waren appart, nee bij de medjes liep hooguit unne baos rond, mar daor
waren er ok bij die nie van ut spek af konden blèèven.
Waarde
iets ouwer en hadde un paor centen meer op zak, dan gingde mee zo'n
medje naor de bioscoop, de Metropool op dun Heuvel, (de City-bioscoop
was toen al afgebraand), de Cinema in de Willem II straot of de
Harmonie in de Stationstraot.
Ge
kont dan òòk un pilske gaon pakken bij Tontje van ut Hof op de
Bredascheweg, iets vurbij de Schoolstraot, un frietje gaon eten bij
Van Dam of nog beter un half Haontje bij Sjefke van Oorschot in de
Telgraafstraot. Vur un kwartje konde ok nog un kroketje trekken uit
unnen automaat bij dun bakker op dun hoek van dun Heuvel en de
Tillegraafstraat.
Soms
lieten we ut klepke openstaon, beten un stuk van de kroket aaf en
legde ut dan wir terug, mee de goeie kaant naor veuren. En wij lol
hebben as er ene ut kroketje trok en zaag det er van gebeten was. Die
belde dan bij ut loketje, kwaod en nog kwaoier omdat de bakker gin
aander kroketje wou geven.
Vrijen:
daorveur gingen we naor ut Laaipark, de bossen of naor de knaoldijk.
Mar vruuger was vrijen gevaorluk. Irst oppaasen waor ge gingt zitten
of liggen, nee nie net as nou vur de hondenstrond, mar toen as jongen
en meske zomar ergens gaon liggen, ut moog nie, en gruunjassen en
pliessie die lagen overal te loeren of ze gin stelleke konden
betrappen en dan koste ut un flinke bekeuring, die kon oplopen tot
vijfentwintig gulden, un bedrag waor veul meessen un heel week vur
moessen werken. Er waren ok viezerikken bij, die bleven oe rustig un
half uur of meer af liggen kèèken en nie allèèn vur ut proces
verbaol.
Dan,
wij hadden gin pil of iets aanders om ut tegen te houwen, wij konnen
alleen mar bidden vur den heilige Jozef en ut gebed was as volgt
"Heilige Jozef die vadder wier zonder iets te doen, leer ons iets
doen zonder vadder te worren". Soms wier zo'n gebed nie verheurt
en dan moes ut thuis verteld worren, ut was un hèèl kaoi
vertelseltje en er moes echt diep aojem gehaold worren eer det ze ut
durfde te zeggen.
Moeder
wies ut mistal al irder (er was toen nog gin verbaand mee un gutje).
Moeder miste iets in de waas wet er normaal ieder mond in heurde en
wies dan al, ons Rietje of Truusje is over tèèd. En was ze inderdaad
over tèèd, zoiets noemde ze toen un moetje. Toen was ut nie aanders,
er moes getrouwd worren. Vur ut medje was ut ok ginne echte gezellige
trouwdag, ut begon al in de kerk, omdat ut un moetje was moog ut medje
nie in ut wit trouwen.
Nou
trouwden wel meer medjes nie in ut wit, die kochten liever un schòòn
maantelpekske waor ze naoderhaand ok nog iets on hadden.
De
medjes die wel in ut wit trouwde, waren zuinig op durre witte
bruidsjurk, die kwaam irst nog van paas as er unne kleine geboren wier
as hemeltje boven ut ledikantje, was ut un medje, dan wier er laoter
nog un schòòn jurkske van gemokt vur de irste communie.
Zo'n
paorke had mistal niks as ze trouwde, toen zin wij "Ze hé nog
gin luis om te krabben".
Huizen
waren er toen ok nie vur ut opraopen, dus ze trouwden dan mistal bij
ut medje thuis in. Nou moette nie denken dan kon ut vrouwke nog efkes
blijven werken en un spaorcentje verdienen ok, ut was er nie bij in
diëe tèèd.
Ging
un medje trouwen, dan kreeg ze dur ontslag, gin getrouwde vrouwen op
ut werk, dat was toen de wet van de Pastoor en de fabrikaant
"Twee haanden op ene buik". De pastoor had mar ut liefste as
ze eenmal getrouwd waren dat diëe buik van ut vrouwke gevuld bleef,
ieder jaor wir opnuuw.
Ok
werd er toen nie gescheëen, ut kon nie van dun ermoei, ut kon ok nie
dur de schaand die erover gesproken wier en ut kon ok nie, as we toen
elkaar iets beloofden dan hielden we ons daor aon, hoeveul moeite ut
ok soms koste.
Mar
al met al, de miste paorkes begonnen in de Heuvelstraot, elkaar
ontmoet tussen De Gruyter en De Gruyter hebben ut goed gedaon en
zitten nog bij elkaar.
Ut
kussen en vrijen is misschien iets minder geworren, mar ut van elkaar
houwen nie.
As
ik nou durde Heuvelstraot lòòp, de straot van zeuventien miljoen on
vloerbedekking, dan denk ik meewarig
Gif
men mar de Heuvelstraot van toen.Gewoon mee kenderkopkes van De
Gruyter naor De Gruyter.
NAAR BEGIN VAN
DEZE TEKSTPAGINA
|