CuBra
| INHOUD LIED EN LETTERKUNDE |
| FEESTLIEDJES |
| BRABANTS |
| HOME |
| INHOUD VOLLEDIGE HANDSCHRIFT OFFERMANS |
| Copyright 2006 - 2008 Webmagazine CuBra |
|
Volksliedjes en - verzen & gezelschapsliederen & hun letterkundige achtergrond, in het bijzonder in de 19de eeuw door Ed Schilders |
|
|
TEKST Uit: Hollandsche Gezelschap Liederen, een handschrift van W. Offermans Datum van optekening : 20 februari 1867 Transcriptie: Leonie Robroek
Prosodie* op de Rijn Ontboezeming van een echtgenoot naast zijne slapende gade.
Zoo rust dan eindelijk het lastig vrouwtje Van razen en van kijven moê* En slaat de God des slaaps mijn boutje* Hare kleine lichtgrijze oogjes toe, Hare mond, die mij zoo vaak deed beven Is dan nu eindelijk toch eens dicht Goddank dat zij te snorken ligt En ik mijn hart eens lucht kan geven. O mond, zoo vaak door mij gekust Hoe menig scheldwoord liet ge ontglippen, Aan de eenmaal rozenrode lippen, Goddank dat ge is eindelijk rust.
2. Wat heb ik toch al schoone dagen Als jongeling naast haar doorgebracht Hoe warm heeft mij het hart geslagen Wanneer ik aan ons huwelijk dacht. Ik droomde mij een kleine woning Verheerlijkt door de liefde en trouw Waarin ik met mijn lieve vrouw Zou wonen als de rijkste koning Een tuintje met een lief prieel Daarvoor een vijver rondom boomen En bleef ik dan al verder droomen, Dan viel ons nog veel meer ten deel.
3. En nu ik kan mijn haren tellen Maar wie telt mijner krabben tal Eer keert de Rijn weer tot zijn wellen Eer ik dien dag vergeten zal Dien dag toen zij ten eersten male Mijn haren beetpakte, en mijn hoofd Deed duiz’len; ’k had het nooit geloofd Maar ’k zal, zoo lang ik ademhale Nu weten, dat de eens dierbare vrouw Mij enkel plaagt uit lust tot plagen; En valt hij mij ook zwaar te dragen Ach! ’t helpt niet, ’k heb te laat berouw.
4. Te Katwijk, waar ik vol van liefde Haar ’t eerst als bruid in d’armen sloot Dat was ’t ook dat zij ’t eerste mis griefde ’t Eerst alsem* in mijn nectar* goot ’k wil thans mijn brood met ach vermengen En ’k stort een stillen tranenvloed Want nog ontbreekt het mij aan moed Haar ’t onrecht onder ’t oog te brengen Der gade zoo vol ergernis* Gij, God des slaaps! wees Gij mijn bode Ik zelf ben veel te bang en bloode* Doe Gij haar droomen wie zij is.
5. Toon haar hoe lief ’k had kunnen wezen Had zij mij steeds geëerd als man. En doe haar in ene droombeeld lezen Hoe erg het ligt* nog worden kan O! als ’k denk aan ’t zoet verleden Toen ik haar als mijn duurste schat Beschouwde, die ik op aarde had, En zij mij dan in d’arm gegleden Te vleijen wist door zoet gestreel, Toen dacht ik, wie zoo beminden Op aarde een Hemel moest vinden En thans . . . . weg is dan ’t luchtkasteel.
6. Noem hij de trouw een band van rozen, Wie nooit zijn doornen heeft gevoeld Mijn dart’len en mijn minnekozen, Was reeds de tweede week gekoeld. Goddank! ik heb reeds vijftien jaren Van ’t huwelijksleven doorgesloofd En duizendmaal was mijn hoofd Ten prooi aan vrouws geliefde plukharen En nu mijn oogen vallen dicht ’t voel onweerstaanbaar lust tot gapen En zal maar trachten in te slapen Bij ’t kostbaar pand, dat naast mij ligt
29 september 72
* prosodie = toezang; van het gebruik van lettergrepen in de versbouw van een taal * moê = moede * boutje: Bragoens voor vrouwtje, in waarderende zin * alsem = bitter aftreksel van Alsem, de Artemisia; figuurlijk: bitter leed * bloode = blo, benard * nectar = godendrank; * ergernis = lees: ergernis * bloode = blo, benard * ligt = lees: wellicht |
AANTEKENINGEN Prosodie op de Rijn, ontboezeming van een echtgenoot naast zijne slapende gade
Deze tekst is in feite een persiflage op het gedicht ‘Aan den Rijn, in de lente van het jaar 1820’ van Elias Annes Borger (1784-1820). Wie de auteur van de persiflage geweest is, heb ik nog niet kunnen ontdekken. Het loont de humoristische moeite om althans een deel van het origineel naast de persiflage te lezen.
AAN DEN RIJN
Zoo rust dan eindlijk 't ruwe Noorden Van hageljacht en stormgeloei, En rolt de Rijn weer langs zijn boorden, Ontslagen van de winterboei. Zijn waatren drenken de oude zoomen, En 't land volk, spelende aan zijn vloed, Brengt vader Rijn den lentegroet, Als grootvorst van Europa's stroomen, Die, van der Alpen top gedaald, De stranden kust of scheurt de dijken, De wereld splitst in koninkrijken, En 't vorstlijk rechtsgebied bepaalt.
Ook ik heb onbewolkte dagen Aan dezen oever doorgebracht, En warm heeft mij het hart geslagen Bij 't levenslot, mij toegedacht. Een morgen gronds, een kleine woning Verheerlijkt door de liefde en trouw, Was mij en mijne brave Vrouw De lusthof van den rijksten koning; Als wij, in 't kunsteloos prieel, Of onder 't ruim der starrendaken, Van God en 't eeuwig leven spraken, En dankten voor 't bescheiden deel. De originele tekst is opgenomen in ‘Neerland’s Letterkunde’ van J.P. de Keyser, Den Haag 1877 |