CuBra
| INHOUD LIED EN LETTERKUNDE |
| FEESTLIEDJES |
| BRABANTS |
| HOME |
| INHOUD VOLLEDIGE HANDSCHRIFT OFFERMANS |
| Copyright 2006 - 2008 Webmagazine CuBra |
|
Volksliedjes en - verzen & gezelschapsliederen & hun letterkundige achtergrond, in het bijzonder in de 19de eeuw door Ed Schilders |
|
|
TEKST Uit: Hollandsche Gezelschap Liederen, een handschrift van W. Offermans Datum van optekening : 22 januari 1872 Transcriptie: Leonie Robroek
De kamerjacht
1. Een jonker, jager in zijn hart, moest tot zijn smart Zijn haven* en erf verkoopen En al zijn bosschen en kasteel, geheel Zien slechten* en zien sloopen.
2. Maar ’t geen hij ’t zwaarst te missen vond Zijn trouwen hond, en schellen jagershoren, Nam hij met zich als laatste schat, naar stad ’t Verblijf door hem verkoren.
3. Daar las hij voor een gevel muur Hier zijn te huur, Gemeubelde vertrekken En aanstonds was de jonker klaar Om daar zijn leden neer te strekken.
4. En ziet de kamer waar hij kwam En intrek nam, heeft hij wat vreugd gevonden Behangen met een grooten jacht. Vol pracht Met herten en met honden.
5. En eensklaps blaakte nu zijn bloed, In feller gloed, zijn hart sloeg zwaarder slagen En in zijn boezem, had de wensch.Geen grens. Om als weleer te jagen.
6. En tienmaal liep hij op een draf. De kamer af. En deed den horen schallen En dacht te jagen als hij plag*. En zag De vluggen herten vallen.
7. En naast hem liep zijn trouwen hond. De kamer rond om tegen het wild te blaffen, En wouw zich even als zijn heer. Thans weêr Het jachtvermaak verschaffen.
8. Maar uit de kamer boven hem Kwam nu een stem. Wilt gij dat leven staken Nog nimmer was hier zoo ’n geruisch In huis Gij zult mij razend maken.
9. Maar ’t antwoord, dat de jonker gaf Wees ’t aanzoek af. De jagt kan mij behagen, En ’k Wil hier sprak hij, steeds gerust Met lust, En onverhindert jagen.
10. Hij stak nog eens den horen op Liep in galop, de kamer heen en weder En naast hem sprong zijn hazenwind Gezwind. Al blaffend op en neder.
11. Maar door de dunne zolderplank Sinds jaren krank*, Voelt hij een droppel dalen ’t Was water,dat van boven vloeit en groeit Van droppelen tot stralen.
12. Maar hoe hij vloekte hoe hij riep Het water liep. En drong in al de hoeken En onze jonker ging vol spijt En nijd Zijn bovenbuur bezoeken.
13. Daar vond hij dat een waterplas Gegoten was de bron van al dien zegen Zijn buurman echter was er hoog en droog Een tafel opgestegen.
14. Die zat daar met een hengelroê En riep hem toe, Ik wil dit vermaak Niet missen. Elk doe hier vrij het geen hem Behaagt. Gij jaagt laat mij onverhinderd visschen.
* haven = huis, toevluchtsoord * slechten = effen maken, met de grond gelijk maken * plag = placht, verleden tijd van plegen * krank = zwak, ook: ziek
|
AANTEKENINGEN [Kamerjagt] Tekst van en aantekeningen bij dit humoristisch gedicht staan op CuBra: KLIK HIER Deze tekst is van de hand van de letterkundige J. van Oosterwijk Bruijn, die zich op zijn beurt weer liet inspireren door de dichter Tollens. Op de website van DBNL lezen we hierover: "… (het) berijmde verhaal van ‘De Jager en de Dichter’, waarin verteld wordt, hoe de laatste, die niet werken kan op zijne bovenkamer, omdat in het benedenvertrek een aan huis gebonden jager daar alles voor eene jacht heeft ingericht, nu boven diens hoofd de kamer tot een vijver laat maken, waar hij zich met visschen vermeit, maar natuurlijk met dit gevolg, dat het water door de reten der zoldering heendringt en het geheele jachtgebied met stortbuien overgiet. Zoo leerde de benedenbuurman de rust van zijn bovenbuur eerbiedigen. Hetzelfde onderwerp werd onder den titel ‘De Kamerjagt’ veel beknopter ook behandeld door den Amsterdamschen makelaar Jacob van Oosterwijk Bruyn (geb. 1794 † 1874), ook een vriend van Tollens, die veel meer opgang maakte met zijne twee verzamelingen ‘Luimige dichtstukjes’ (van 1824 en 1830) en eene nieuwe verzameling ‘De boertige zangster’ (van 1837, 6 dr. 1877), waaruit verscheidene gedichten door velen geheel van buiten geleerd werden…"
J. van Oosterwijk Bruijn
'De Kamerjacht' werd door Gerrit Komrij opgenomen in 'De Nederlandse Poëzie van de 19de en 20ste eeuw in 1000 en enige gedichten', 1980.
De tekst van Van Oosterwijk Bruijn luidt in het origineel als volgt
De kamerjacht Een jonker, jager in zijn hart, moest, tot zijn smart, zijn have en erf verkopen, en al zijn bossen en kasteel geheel zien slechten en zien slopen. Maar 't geen hij 't zwaarst te missen vond, zijn trouwe hond, en schelle jagershoren, nam hij met zich, als laatste schat, naar stad, 't verblijf door hem verkoren. Daar las hij voor een gevelmuur: 'Hier zijn te huur gemeubelde vertrekken.' En aanstonds was de jonker klaar, om daar zijn leden neer te strekken. En ziet! de kamer, waar hij kwam, en intrek nam, heeft hij, wat vreugd! gevonden behangen met een grote jacht, vol pracht, met herten en met honden. En eensklaps blaakte nu zijn bloed in feller gloed, zijn hart sloeg zwaarder slagen. En in zijn boezem had de wens geen grens, om als weleer te jagen. En tienmaal liep hij, op een draf, de kamer af, en deed de horen schallen, en dacht te jagen, als hij plach, en zag de vlugge herten vallen. En naast hem liep zijn trouwe hond de kamer rond, om tegen 't wild te blaffen, en wou zich, evenals zijn heer, thans weer het jachtvermaak verschaffen. Maar uit de kamer boven hem kwam nu een stem: 'Wilt gij dat leven staken? Nog nimmer was hier zo'n gedruis in huis, gij zult mij razend maken!' Maar 't antwoord dat de jonker gaf, wees 't aanzoek af. 'De jacht kan mij behagen, en 'k wil hier,' sprak hij, 'steeds gerust, met lust en onverhinderd jagen.' Hij stak nog eens de horen op, liep in galop de kamer heen en weder, en naast hem sprong zijn hazewind, gezwind, al blaffend op én neder. Maar door de dunne zolderplank, sinds jaren krank, voelt hij een droppel dalen: 't was water, dat van boven vloeit en groeit van droppelen tot stralen. 'Houd op!' zo schreeuwt hij naar omhoog, 'niets blijft hier droog van al mijn huissieraden; de zolder van mijn woonvertrek is lek, ik kan door 't nat wel waden.'
Maar hoe hij vloekte, hoe hij riep, het water liep en drong in al de hoeken, en onze jonker ging, vol spijt en nijd, zijn bovenbuur bezoeken. Daar vond hij, dat een waterplas gegoten was, de bron van al die regen; zijn buurman echter was er, hoog en droog, een tafel opgestegen. Die zat daar met een hengelroe, en riep hem toe: "k Wil dit vermaak niet missen; elk doe hier vrij 't geen hem behaagt: gij Jaagt, laat me onverhinderd vissen.'
Uit: 'De Burger schuddebuikt'; Anton Korteweg & Wilt Idema (red.); Amsterdam 1994 |
