Aauw
geure
Onze
aauw geure zen vur aatij heene:
ge ruukt
nie mir deche in Brabant zet.
Inplots
van karresporen ruukte steene,
'n
plattebuis wordt in de kraant gezet.
Ruukte
in de geut nog ’t mellek-emmers spuule,
de
slobber voor de kuus bij d' áachterdeur?
Koeiemist
in ‘ne veurjaorsaovend,
of van n’n
oope kuil de purol-geur?
Ast
zoomer waar, waor wij as kender wonden,
dan
rookte buite overal de rog,
en
laoter as de schoole host begonne
de
braame, want die ston d'r mar genog.
En as de
daoge zuutjes korter wiere
blonke
de bieteblaojer in de zon,
en nog
wir verder, asset al goed koud wier,
dan
rookte detter nog wél spurrie ston.
Mar
spurrie zulde nergeraand mir vène
die geur
van: jè, de wenter komt eraon!
En breed
en wijd over de velde kèke
kan ok
niemir, omdetter mais moet staon.
Inplots
van botterblomme in de waaie,
ziede
int vurjaor mist gewoon mar gras.
Tis dan
wél beter vur de koeie, en de boere -
mar ik
vont toch schonder zoas 't vruuger was!
Ed
Dalderop, zomer 2010
|